Con 28 anos, a base de constancia e traballo, este carballés superou as dificultades de concentración e memoria para preparar oposicións e acadar unha praza. É celador non sanatorio de Oza
23 ene 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Carlos Bastón Suárez ten 28 anos e é un dous cinco profesionais que acadaron unha praza por oposición na área sanitaria da Coruña e Cee dentro dá reserva para persoas con discapacidade intelectual.
—Satisfeito?
—Se, moito. Aquí estou estupendamente.
—Este é ou seu primeiro traballo?
—Non, estaba noutro traballo, era auxiliar administrativo nunha empresa.
—Que lle levou a presentarse ás oposicións?
—A miña moza traballa nesto, é técnico de laboratorio e deume a idea de que me apuntase, e aquí estou.
—Tinga preparación previa?
—Eu son de Carballo, alí estudei, fixen un ciclo de administración e finanzas e atopei traballo en Alvedro. Estiven un ano indo e vindo a Carballo todos vos días. Ou camiño facíaseme eterno e decidín mudarme. Agora vivo non Burgo, xa dende antes de acadar a praza.
—Como se preparou para vos exames?
—Aproveitei que como pola tarde non traballaba, podía estudar para as oposicións. Foi non 2019 e prepareime na casa, tódalas tardes facía un test, un test diario.
—Foille custoso?
—Pareceume difícil. Ó principio todo costa, pero se pos entusiasmo e vas mirando ou temario, vaste facendo. Cústame máis estudar que a outras persoas, cústame bastante. Ou meu cociente intelectual é límite… Notar á hora de estudar, á hora dá concentración… Tes que esforzarche máis ca outras persoas... Ou esforzo é todo, se non che esforzas na vida non chegas a nada. Non colexio custoume bastante, repetín dous curso. Non ciclo non tanto e coas oposicións tiven moita sorte, pero esforzo tamén lle puxen. Estiven un ano preparando ou exame. Con esforzo a todo se chega, a onde sexa. Iso e non poñerte trabas non camiño e que nada se che meta diante. Porque se desde un principio dis ‘non ou podo conseguir', entón… É coma ou carné de conducir, suspender e non ou segues intentando, nunca ou vas a ter.
—E conseguiuno á primeira.
—Se, aprobei á primeira! Era a primeira vez que me presentaba ¡e non penso presentarme a outra! Polo menos a curto prazo. Se, foi dura e fíxeno na casa, sen academia. Ou máis importante e facer vos tests, non deixalo... insistir.
—Recorda ou día que aprobou?
—Ou día que aprobei non lembro, pero ou día que me dixeron que había praza se que ou acordo. Aprobásese e non tivera praza, igual non estaba aquí hoxe. Foi ou 18 de setembro.
—Imaxino que a familia e vos amigos ou felicitarían.
—A familia está encantada. Foi unha alegría grande. Ter un posto que sabes que é fixo, coma quen dei para sempre…
—E tocoulle vir traballar para ou hospital de Oza.
—Gústame este destino Se fora arriba, non Chuac, sería máis lea, hai 11 plantas...
—Pensaba que ou traballo sería así?
—A verdade e que estou moi ben. Agardaba que se fora así, e ademais vos compañeiros que teño axudan en todo. Estou bastante entreteñido. Estou non posto de información e cando chega xente intento axudar non que podo. E ou que se escapa, pois pregunto. Preguntando chégase a onde sexa, a calquera sitio.
—Como é ou labor dun celador?
—Ou labor do celador... non sabería dicir moi ben, pero de principio diría que somos como guías.
—Que é ou que máis lle gusta dá tarefa diaria?
—Ou traballo cara ou público é moi gratificante. Ou que máis gústame e estar cos compañeiros e a xente.
—Sorprendeulle algo?
—Ou que máis se sorprendeu, non che sei dicir... Dábame tal perderme non hospital. Ao principio non sabes onde está nada e hai que se adaptar. Escápanseme aínda moitas cousas.
—Que supón para vostede ter chegado ata aquí?
—Pois... Ter traballo fixo é... A xente dá miña idade, e de aí para abaixo máis, van ter máis complicado ter un traballo estable. Xa era complicado antes do covid e partir de agora, aínda máis. A pandemia xa din que vai durar ata ou 2023. Ou peor é a crise económica que nos vai deixar, unha crise mundial, porque se me dis e aquí e noutro lado non, marchas e xa está, pero isto afecta a todos.