KIRA TEN SEIS MESES, O CEREBRO OPERADO ¡E LADRA! Ata unha campaña de recadación de fondos fixo a súa dona, que acolle na súa casa a outros 8 cans e 5 gatos, para sometela a unha operación pioneira no Hospital 4 de Outubro da Coruña
17 abr 2018 . Actualizado ás 01:31 h.«Atopeina na rúa, un can habíalle mordido e deixado cega dun ollo, como non ía recollela?», pregunta Laura González. «Son un caso perdido», engade quen non dubida en describir a súa casa de Gondomar como «un zoológico». A pequena Kira é só a última (que non a derradeira) incorporación a unha gran familia na que conviven ademais outros oito cans -«todos con algunha tara», apunta - e cinco gatas. Axúdalle a súa nai. «Sen ela non podería atender a tanto bicho», di esta profe de inglés que confesa que traballa para os animais. «Ou para os veterinarios», terza Isidro Mateo Pampliega, o neurólogo da fauna, responsable de neurocirugía na Universidade Alfonso X o Sabio de Madrid e socio do Hospital Veterinario 4 de Outubro da Coruña.
Foi neste centro onde, da man da anestesista e directora, Paloma González de Ramos, cambiáronlle a vida a esta pequena mestiza cunha cirurxía cerebral nova entre os de catro patas. Intúe o especialista que co ataque se lle deformó o cranio, pero nas probas de imaxe comprobaron que, xunto a esas deformacións, tiña malformacións congénitas, visibles tamén na mandíbula, que podían estar na base das convulsións que a axitaban.
En linguaxe técnica «tiña un meningoencefalocele nasofrontal, faltáballe o óso que impide a comunicación entre a cavidade nasal e a cranial», explica. O seu cerebro estaba en contacto co aire que respiraba. Tres horas tardaron en operala o 8 de marzo para acceder ao tecido herniado, cortalo e reconstruír a cavidade con dúas placas de titanio. «Puxémoslle un sustitutivo da duramadre, unha membrana sintética», engade.
Polo momento «máis contenta non pode estar», di Laura mentres a perrita rebulda cunha pelota. Cuns e outros, Kira pasou de vagabunda a dama. «É a princesa da casa», resume a súa dona, activa colaboradora de múltiples protectoras e que non dubidou en pedir axuda para darlle unha oportunidade á cachorrita. «Fixen un chamamento a través de redes sociais, e o Hospital 4 de Outubro descontoume moitísimo, eu non podía asumir o custo da operación». «Sempre procuramos ter unha atención especial cos animais desamparados», explica a directora, que non dubidou en apostar por unha cirurxía complicada que, aínda que en humanos se adoita realizar, non é común nos animais. De feito, a experiencia formará parte da primeira publicación sobre o tema, que Isidro Mateo presentará nun congreso.
Agora Kira, que calculan rolda os seis meses, compórtase como calquera cachorro. Nada que ver co seu aspecto cando Laura a recolleu ferida o 17 de decembro e tempo despois empezou a sufrir convulsións. Levouna ao seu veterinario de cabeceira, en Tui , porque notou que algo pasaba: se bababa, non retiña esfínteres, quedaba atontada... por non falar dos epilépticos movementos de cada crise. «Enseguida díxome que aquilo non pintaba ben, e derivounos a Fauna, en Pontevedra», lembra Laura. Alí fixéronlle un TAC porque desconfiaban de que a dentada lle provocou máis lesións que a do ollo e xa contactaron con Isidro, e co 4 de Outubro. «Foi un shock», resume.
AXUDA PARA CUSTEALO
A través de Facebook e con axuda de protectoras como Villa Peixiño, de Coruxo, Bai.senpulgas, de Baiona , e Sen Fronteiras, de Tui, reuniu os algo máis de 2.000 euros necesarios. «Busqueime a vida como puiden, sorteei unha cesta, e a xente respondeu de marabilla. Para min era imposible, ¡se o fondo que intento ter para urxencias xa se foi case no primeiro TAC!», recalca Laura.
Pero a aventura hospitalaria non quedou aí. Tras a operación, tivo unha recaída pola meninxite, o que supuxo unha semana máis de ingreso. «O único que podo dicir deste hospital é que non é de 10, senón de 12. É moi importante darlle o recoñecemento que se merecen. De 12 en trato, en coidados, en todo... ¡Se cando a vin buscar non se quería ir!», engade atropeladamente Laura.
«Se non lla operou, o máis probable é que a meninxite se lle complicase e a epilepsia sería moi difícil de controlar. A súa calidade de vida, sen dúbida, sería mala», resume o cirurxián. Agora, o equipo manterá un tempo os antibióticos e os anticonvulsivos antes de comezar a retiralos e comprobar se a crise continúan. Salvo a acusada «mimitis» que lle achaca a súa dona, «non ten secuelas -di Isidro mentres comproba como camiña-, despois da cirurxía desenvolveu debilidade nas patas de atrás, pero xa a superou». Tanto que Kira é das consentidas da casa e salta para durmir ao sofá. «¡Pero se teño que pedirlle permiso para sentarme!», chancea Laura sen disimular cariño algún: «¡Mira que é fea, pero é especial. Eu a amo!». E tanto.