Este artista conta historias a través das súas creacións minimalistas, nas que hai recortes e recordos das vellas revistas da súa avoa e coas que trata de achegar unha visión «máis masculina ao sector do colaje»
19 ene 2024 . Actualizado ás 20:53 h.«Teño vocación de contacontos. Gústame contar unha boa batallita, sempre estou a falar». Carlos Arias sorrí mentres fala de todo o que lle apaixona: a arquitectura, a arte, a moda. A beleza, en xeral. Con base na Coruña, aínda que natural do Barco de Valdeorras, atopou no colaje unha vía para sacar moita creatividade, para canalizar todos os estímulos que recibo». Así foi como naceu a súa propia colección de creacións feitas a base de recortes de revistas, fotos ou postais antigas, que mostra e vende a través do seu perfil de Instagram: \
Antes de mudarse á cidade, á que chegou coa súa parella «por amor por vivir na Coruña», estivo un tempo en Belgrado, en Serbia, onde empezou a dedicarlle máis tempo ao colaje. «Sempre tiven inquietudes artísticas». Entre elas, a poesía: xa publicou o seu primeiro libro de poemas. Cos colajes, busca contar historias a través de cada un deles. «Traballo con series, e en cada un deles hai cousas da miña nenez, da natureza, a moda, dos meus amigos, de países que me inspiran, de viaxes».
Un dos temas recorrentes é a moda a través da súa avoa, «da súa colección de revistas, da máquina de coser; hai moita inspiración da súa casa, dos meus recordos no xardín, coas revistas de moda antiga, as de patronaje...». Nos seus traballos pódense atopar recortes de revista dos anos 60, revistas de Francia ou mesmo referencias a catálogos de moda de finais do século XIX e principios do século XX.
Define o seu tipo de colaje como un «minimalista», no que reina a limpeza, «no que xunto elementos, pero sen sobresaturar. Sempre están pensados e deseñados para que os poidas colgar en casa, para estar impresos», conta. Con eles quere «achegar tamén unha mirada máis masculina a un sector máis feminino, como é o do colaje en España». Carlos fala de cada unha das súas series con moito cariño. Están Os raparigos, «que ten unha mirada máis intimista ao home»; TheMagazine , inspirados en portadas de revistas; unha inspirada en coleccións de postais; colajes que parten de De a terra á lúa, de Julio Verne, ou Venecia á mesa, a última serie que fixo, «cun punto de humor», nas que os gondoleros usan en lugar de remos tenedores e culleres. E todas teñen un aceno de identidade: un círculo de cor, «que simboliza distintas cousas, ás veces pode ser o sol, pero outras a lúa. Engloba un pouco todo e fai que teña unha unión. A graza está un pouco en que cada persoa pense que lle está transmitindo o círculo en cada ocasión».