Optimista e humilde, viviu con ganas, con forza, querendo ás persoas ata o último instante e buscando mediar e negociar sen descanso
28 ago 2025 . Actualizado a las 00:04 h.Aínda estamos a procesar que se apagou a vitalidade e forza do noso pai, do incombustible Raimundo López García (Figueredo, 1932-A Coruña, 2025), quen nunca chegou a perder a lucidez nin a sabedoría adquirida a través de moitos anos de loitas, dificultades, equivocacións e tamén de descubrimentos, bailes, festas, e sobre todo de xente, de persoas, ás que sempre vía o lado bo.
Naceu en Figueredo, o lugar máis fermoso do mundo aos seus ollos, e marchou de alí aínda neno, aos trece anos, e grazas o impulso do seu pai Antonio e duns mestres. Deixou a aldea que fora toda a súa vida para virse a A Coruña a estudar. Chegou a titularse como perito mercantil, marabillándose coas matemáticas así como con todo o que ía descubrindo na fascinante urbe da Coruña. Empezou a traballar vendendo aspiradoras Valet porta a porta, e alí coñeceu á que sería a nosa nai, África. Tivo que ser valente e saírse dos prexuízos para casar con esta muller protestante no ano 65, nunha voda mixta evanxélico-católica. Despois foi traballar de contable co seu irmán Herminio en Talleres Hércules, un taller de coches, e comezaron a investir e negociar, logo tamén co irmán Cesáreo. Mercaron o taller; dos automóbiles pasaron aos barcos e destes ao aluguer de maquinaria de construción, ámbito no que foron pioneiros a nivel nacional alá polos anos 60 e 70 desenvolvendo unha empresa que segue a ser un referente no sector na actualidade.
Non obstante, as máquinas que lle rodeaban e coas que negociaba non limitaban o seu mundo. Quixo encher as terras de árbores (plantou e fixo plantar milleiros de árbores, sen esaxerar no número), de flores e de animais varios: de vida, nunha palabra.
Viaxou moito, antes de que se puxera de moda o turismo e tamén despois. Quería aprender do mundo e abrir máis os ollos en cada viaxe. De todo quería sacar ensinanzas para traelas de volta á súa terra. Quería ver a Galicia ao mesmo nivel da súa admirada Suíza.
Optimista e humilde, viviu con ganas, con forza, querendo ás persoas ata o último instante, e buscando mediar e negociar sen descanso. Foise, pero deixounos un cargamento de ensinanzas e lembranzas.