O asasinato dos xemelgos da Coruña, o crime que estremeceu  a todo un país, cumpre 14 anos

«Recordo ese día perfectamente», di o avogado Víctor Bouzas. Porque un 21 de agosto como hoxe, pero hai 14 anos, no 2011, A Coruña e toda España estremeceuse co asasinato dos xemelgos Alejandro e Adrián no barrio de Monte Alto. Morreron a mans da parella da súa nai, Javier Estrada. Os feitos ocorreron o número 13 da rúa Andrés Antelo, cando a proxenitora se atopaba traballando. «Aquí pasou algo moi gordo. Dous nenos mortos. Eu matar. Ou veñen ou voume», dixo o culpable por teléfono á policía.

O letrado da muller explica que levou o caso porque lle contactaron do Colexio de Avogados para levar a acusación particular. «Púxenme ao dispor do Xulgado de Instrución número 5, presidido por Elena Pastor. Recordo que a fiscala díxome: «“Cada vez que a túa clienta fala sobe o pan. Vas ter que actuar porque a vou a ter que imputar”», di Bouzas. Para el, a presión mediática prexudicou a María del Mar Longueira, imputada apenas dous meses despois do suceso por omisión do deber de socorro.

Unha escena de horror

A escena que se atoparon os policías o día do suceso foi tan macabra que ningúns confesaron ter pesadelos tempo despois. A nai declarou non saber que púidolle pasar á súa parella, defendeu a súa boa relacón cos seus fillos e dixo que lle chamaban «papuchi». O día do seu asasinato, Estrada decidiu explicarlles o funcionamento dos reloxos de agulla, pero os nenos non o entendían. Por iso enfadouse e un dos xemelgos colleu o espertador e tirouno ao chan. «Aí púxenme moi nervioso», declarou despois o asasino.

Matou aos dous fillos da súa parella na Coruña porque tiña un mal día, e a nai non o evitou

alberto mahía

Este colleu a barra dun armario e foise cara aos xemelgos. Adrián correu cara ao cuarto e Alejandro á cociña. Seguiuno e empezou a darlle unha e outra vez ata que o deu por morto. Seguiu entón co seu irmán, ao que reduciu dun só golpe, pero continuou agredíndoo ata que rompeu a barra. Buscou outra arma e atopouna na bicicleta. Sacoulle o sillín e deulle coa parte do ferro na cabeza. Despois, colleu o corpo de Adrián e levouno á cociña, onde xacía morto o seu irmán e acomodounos un ao lado do outro. Limpou o sangue do corredor, chamou á policía e agardou á os axentes.

Na actualidade Javier Estrada, que tiña 29 anos cando cometeu o asasinato, segue encerrado no cárcere da Lama, en Pontevedra. A partir do 2030 xa podería solicitar permisos penais. A Audiencia Provincial condenouno a 43 anos, pero o Tribunal Supremo rebaixou a condena a 35 ao considerar que non había aleivosía. A clave foi o argumento exposto pola súa avogada, ao dicir que o que cometeu non foi un asasinato, pois non estaba planeado, senón un homicidio.

Víctor Bouzas: «Pareceume inxusto e defendín que ela non era culpable, sígoo crendo»

Bouzas nunca entendeu a acusación da nai, que non estaba no domicilio cando mataron os seus fillos.. «A súa reacción non encaixou nos canons da dor, por dicilo dalgunha forma. Chamou a atención da patrulla de policía que o día do asasinato se desprazou ata o lugar no que os nenos foron brutalmente asasinados. Porque foi de forma brutal. Eu son pai e se me pasa algo así me volvería tolo. A raíz diso formouse tamén un circo mediático con intervencións dun grupo de amigas da nai. Creo que iso influíu na decisión da Fiscalía», expón Bouzas, que, a pesar de a imputación, nunca se imaxinou que María del Mar fose condenada. «Pareceume inxusto e defendín que ela non era culpable, sígoo crendo», di.

A Audiencia Provincial condenouna a 12 anos e 9 meses de cárcere. «Foi un golpe. Despois, cando saíu a sentenza do Tribunal Supremo eu estaba en Budapest. Case me teño que sentar porque tiña unha esperanza moi grande en que a absolvesen. De feito, recordo que un profesor de Dereito Procesual da Universidade da Coruña falou comigo e seguiu o caso cos seus alumnos. Felicitounos por como o levamos e díxome que non entendía a sentenza», sinala Bouzas, que a día de hoxe, segue sen estar conforme con ela.

«A nai era unha persoa limitada a nivel mental que o día que mataron os seus fillos estaba a fregar pratos nun restaurante. Estaba soa, sen axuda, con dous nenos con TDAH, moi inquedos, e deixounos coa súa parella porque non tiña con quen máis deixalos. Sabía dos seus problemas e por iso preguntou ao seu psiquiatra. Este aseguroulle que estaba ben e que podía quedarse a cargo dos nenos. Nunca entenderei por que non se chamou a declarar a ese profesional. Se eu compro unha casa, o arquiteto dime que está todo ben e logo derrúbase cos meus fillos dentro e morren, que culpa teño eu?», reflexiona Bouzas, que engade: «Respecto a sentenza, pero non a entendo e profesionalmente foi unha gran decepción», apunta.

Para el a brutalidade do caso traduciuse «en que había que darlle cera a todo o mundo, non abondaba co asasino». No xuízo a que era a mellor amiga da nai dixo presenciar agresións de Estrada aos nenos e que, cando lle contaba a María del Mar que el non era bo para ela nin para os nenos, que o deixase, esta calaba. Tamén unha aia que coidou aos xemelgos dixo dicirlle que tivese coidado coa súa parella. Ademais, outra chamou meses antes do suceso ao Teléfono do Menor da Xunta alertando de posibles malos tratos no domicilio familiar, pero non volveu falar.

A sentenza da Audiencia Xudicial recolle que os nenos «non estaban debidamente atendidos pola nai», que mantiña «unha actitude violenta» con eles, así como de «deixamento».

---

---

---