A cantante e pregoeira dás festas eloxia a cultura musical dá cidade e convida a «parar e celebrar»
02 ago 2025 . Actualizado á 00:19 h.«Temos por diante un mes enteiro de cultura e de troula, como é o noso carácter». Introduciu, como é habitual, a alcaldesa Inés Rey á pregoeira deste ano. Unha persoa que levou sempre a bandeira de Galicia e o recordo da Coruña moi preto do peito. A cantante Rosa Cedrón.
Rosa Cedrón é dúas cousas. Unha muller de música e unha muller galega. De ambas as cousas fixo gala no pregón de onte, declamado desde os señoriais balcóns do palacio de María Pita. A artista mencionou moito nomes propios no seu discurso. Nomes de persoas que contribuíron a facer a identidade galega que hoxe levan tantos como medallas no peito. Unha identidade que vai moito máis alá do puro folclore e que se respira nos barrios e as rúas que bolen de arte e orgullo.
«É para min unha honra difícil de describir con palabras o feito de estar hoxe aquí diante de vós, nesta praza que leva ou nome dunha muller valente, símbolo de resistencia e orgullo, María Pita, neste lugar que me viu crecer como persoa e como artista, onde a música se converte en vida e onde cada pedra agocha unha historia que espera ser contada», comezou Cedrón.
Desbordaba á protagonista un amor vivo e real pola cidade que en tantos eventos vitais foi a súa casa. O seu refuxio. Rosa Cedrón é o exemplo de que, para ser coruñés, o de menos é nacer na Coruña. Porque é coruñesismo faise andando os camiños e os recunchos desta cidade aberta que sempre ten un abrazo preparado. Ou unha ocorrencia que divulgar ao mundo, desde a tinta do papel, o púlpito dun escenario ou o movemento compasado das danzas.
«Quixo ou destino que aquí nacera hai case 200 anos Marcial do Adalid, compositor pioneiro que levou a alma galega ao piano romántico europeo. Que fora aquí onde Pascual Veiga, Canoto Berea, Xosé Valdomir, Castro Chané e tantos outros sentasen as bases do que hoxe é a nosa música culta e popular. Quixo tamén que fora precisamente aquí onde as voces de Rosalía de Castro, Curros, Pondal ou Castelao se converteran en canción, deixando tras de se un camiño que aínda transitamos hoxe en día», rememorou.
Seguiu a cantante co agasallo prezado da súa voz. Entoou, para emoción da praza toda, as estrofas románticas e melancólicas de Camariñas. Despois, a xolda e a troula. Así é esta esquina do mundo.