Alumnos do Colexio Academia Galicia piden dedicar as Letras Galegas a González Garcés

Un grupo de antigos alumnos do Colexio Academia de Galicia comezaron unha campaña aos catro ventos. O obxectivo, lograr unha merecida homenaxe póstuma para unha ilustre figura docente que iluminou os seus camiños e os seus entendementos nos días de mocidade. Pero non se trata dun profesor anónimo. É Miguel González Garcés (A Coruña, 1916), un dos homes fortes das letras galegas. E precisamente iso reclámase para o seu recordo. O día das letras galegas do próximo ano 2026.

Foi fonda a impresión que deixou a guía de Garcés nos seus pupilos. Co seu profundo coñecemento da palabra escrita e da produción literaria en calquera idioma —con preponderancia, claro, do seu galego—, espertou mentes durmidas e aínda moldeables. Sentando cátedra e expandíndose nas súas leccións sobre a arte, que é o mesmo que dicir leccións sobre a vida.

Premióuselle este incansable labor profesoral co seu nomeamento como colexiado distinguido do Colexio de Doutores e Licenciados do Distrito Universitario de Santiago. Non foi o único recoñecemento que foi parar ás súas mans escritoras. Polas súas incursións no medio xornalístico, disciplina que cultivou case exclusivamente en La Voz de Galicia, recibiu en 1960 o galardón Fernández Latorre. E en 1978 conquistou o Premio da Crítica por Claridade en que a tentas me persigo. Foi tamén membro da Real Academia Galega (RAG) desde 1957. Un púlpito que utilizou para a defensa da lingua e da cultura deste recuncho do mundo.

Outra faceta súa era a de coruñés. Leva o seu nome a Biblioteca Pública do Estado, institución que dirixiu durante 40 anos. Namorado da súa cidade, contan que aguantou tan só un ano vivindo en Madrid porque vivir sen mar parecíalle «vivir apenas». En 1987 publicou un estudo chamado Historia de La Coruña, e en 1989 outro baixo o título María Pita, símbolo da liberdade da Coruña. A súa sombra esténdese moi visible hoxe en día por todo o rueiro do seu lugar de nacemento e ata, por ósmosis, polas poboacións adxacentes. En 1985 foi nomeado fillo adoptivo de Culleredo —lugar ao que dedicou varias crónicas e reportaxes nos anos 80— e déuselle o seu nome á biblioteca municipal.

Tamén fixo nome alén dos Pireneos. Pertenceu á Association Internationale de Critíquea Littéraire. E foille investido o título francés de Cabaleiro dá Orde dás Palmas Académicas. Como autor destacou, sobre todo, pola súa coidada lírica en castalleno e galego. Publicou, ademais, tres antoloxías poéticas. En 1974, Poesía Galega contemporanea. En 1975, Poesía galega de post-guerra 1930-1975. E en 1979, Antoloxía, estudo, selección e tradución dous poemas en lingua galega de Luis Pimentel.

Faleceu o 12 de decembro de 1989, aos 73 anos de idade. Xusto o día no que se presentou Un nome só na néboa, que sería a súa achega final ao mundo das letras e a linguaxe. Agora, para manter vivo o candor do seu recordo, os que puideron ver de preto os contornos do seu talento queren unha celebración. O día das letras galegas, que xa era un pouco o seu día.

---

---

---