A violinista surcoreana Bomsori tocou por primeira vez o «Segundo concerto para violín», de Prokofiev; antes de que a OSG abordase a «Cuarta» de Bruckner baixo a batuta de Carlo Rizzi
22 mar 2025 . Actualizado á 20:28 h.Programa denso e extenso no abono da Sinfónica de Galicia. Baixo a batuta de Carlo Rizzi, a violinista surcoreana Bomsori tocou por primeira vez o Segundo concerto para violín, de Prokofiev; antes de que a OSG abordase a Cuarta de Bruckner. Concerto sen complexos que soou de disco.
A pesar de debutar o Segundo de Prokofiev, Bomsori, máis aló da perfección técnica, (cravou a esixente escritura) ou do son cristalino, cálido, presente, homoxéneo e elegante do instrumento, mostrou afinidade total coa peza. Axuntou o lírico co rebuldeiro: a súa destreza estivo ao servizo do discurso (acariciante o andante assai central, fraseado con sensibilidade). Carlo Rizzi contaxiou á orquestra do enfoque da solista e arroupou as pasaxes líricas (conseguido o pizzicato do segundo movemento) subliñando sen pasarse os máis desenfadados (ben suxerido o españolizante final). Bomsori, ovacionada, estivo espléndida, e a orquestra non lle foi á zaga.
Bruckner é especialidade da OSG e Rizzi coñece ben a unha orquestra da que extrae todo o seu potencial. Esta Romántica (versión 1878/80 na edición de Nowak) foi vibrante e sen complexos. O italiano administrou a tensión ao longo da súa lectura e non temeu a facer soar á orquestra ao grande, sen descoidar a nitidez entre planos. A orquestra soou como nunha noite de gloria. O metal estivo broncíneo por redondez, presenza, empaste, afinación e claridade de ataques (enorme Marta Montes como primeiro atril de trompas) e o mestre enfocou a obra como un todo. No segundo movemento manexou a unha corda cómoda no cantabile; e o terceiro basculó ben entre o naif do aire de caza e o seu rotundo final. O cuarto foi a apoteose da concepción de Rizzi: orquestra sementada e lección de matización. Mestre e orquestra estaban desatados, nunha versión volcánica onde se apreciou ata onde chega a OSG cunha batuta esixente e motivadora: aquí dérono todo.
Dos mellores concertos da tempada: extenuante pero de altos voos. A OSG e o seu público merecen máis veladas así.