O Concerto dos Mil Anos, un soño que durante tres días encheu de lendas o estadio de Riazor
A CORUÑA
Sting, Neil Young, George Benson, Bob Dylan ou Jerry Lee Lewis participaron en 1993 no acontecemento musical do século
28 abr 2024 . Actualizado á 05:00 h.«Como non me vou a acordar se para min significouno todo? Foi un soño», responde sen dubidar Francisco Gómez Seijo cando se lle pregunta polo Concerto dos Mil Anos, un festival que en xullo de 1993 puxo patas para arriba toda a cidade e do que cada día gozaron 30.000 persoas.
Por todos coñecido como Gandy, o fundador dos míticos Cacahüé, autor do himno do Dépor e ata a súa retirada a cargo dA Banda do Camión, enlaza unha anécdota tras outra cando rememora aqueles tres días de verán nos que o estadio de Riazor acolleu, auspiciado polo Xacobeo 93, o primeiro Ano Santo «moderno» organizado pola Xunta, o acontecemento musical do ano. «Da historia», insisten moitos dos que tiveron a sorte de gozar daquelas xornadas de música sobre o céspede de Riazor —o campo quedou esnaquizado, pero esa é outra historia—.
«Un festival como ese sería impensable hoxe en día e as entradas e os abonos voarían en segundos. Non só na Coruña, senón en calquera parte do mundo. Nunca xamais volveu haber algo parecido nin aquí nin en ningún lado. Foi algo histórico e creo que os que tivemos a oportunidade de gozalo non eramos conscientes do que estabamos a vivir», explica Gandy, que resume aqueles días como «algo grande e irrepetible».
O 8, 9 e 10 de xullo de 1993 pasaron polo escenario do estadio de Riazor lendas do rock como Chris Isaak, Neil Young, Sting, George Benson, Robert Plant, Bob Dylan, Jerry Lee Lewis, Wilson Pickett ou Chuck Berry, co que Gandy chegou a bailar sobre o escenario. «Viume entre bambalinas dándoo todo e invitoume a bailar con el. Foi unha tolemia», lembra Gandy, quen tamén rememora entre risos como o propio Berry empeñouse en conducir unha limusina e esnaquizouna sacándoa do estadio. «Rozouna toda e ante a mirada de pánico dos que estaban alí, sacou un feixe de billetes e deullos para que a reparasen», rememora Gandy, que tampouco esquece as patadas que lle deu Jerry Lee Lewis a un cámara que trataba de gravalo desde debaixo dun dos seus míticos pianos.
E entre o millón de anécdotas daquelas tres míticas xornadas, Rolando —contan que formaba parte do equipo que colocaba o escenario e incluso que se trataba dun esmoleiro que se coou no festival—, que antes de cada concerto se subía ao escenario para tocar a harmónica. Ao terceiro día, o público xa coreaba o seu nome coma se fose unha estrela do rock. Unha máis na constelación do inesquecible Concerto dos Mil Anos.