Unha rede de 25 albergues públicos dá servizo aos peregrinos da provincia da Coruña

Galicia conta a día de hoxe con 75 albergues públicos dependentes do Xacobeo. Sete deles abren as súas portas no Camiño Inglés, esa ruta bicéfala que arrinca da Coruña (comezo histórico) e Ferrol (preferido na actualidade).

Pero a relación quedaría así incompleta, porque aos anteriores procede sumar dous de dependencia municipal (Pontedeume e Presedo, este último en Abegondo ). E outros tantos (San Lázaro e Monte do Gozo), xa en Santiago . No futuro? Rematado o de Ferrol, moi preto do inicio dese itinerario xacobeo, A Coruña e Pontedeume agardan con maior ou menor paciencia a súa quenda. No de Ferrol, con nada menos que 70 prazas e inaugurado o 30 de xuño do ano pasado, investíronse 23.466,50 euros.

O actual de Pontedeume atópase no porto, é pequeno e ostenta a dubidosa honra de ser o que máis críticas recibe nas redes sociais. No Concello sabíano e non pararon ata conseguir 373.000 euros que chegaron vía Madrid, destinados a rehabilitar o chamado Antigo Hospitalillo, detrás da igrexa de Santiago.

Pendentes da dirección de obra, esta comezará nun prazo moi breve e debe estar rematada en oito meses. O albergue disporá de 30 prazas, con posibilidades de aumentar (hai espazo), e inicialmente seguirá sendo xestionado polo Concello. Claro que son moitas as probabilidades de que se contacte coa Xunta e isto último pode cambiar.

Moito máis atrasado está o da Coruña a pesar das voltas dadas á idea e de que parece ter un certo complexo de Guadiana: fálase del e esquécese. O certo é que non pasa de ser unha aspiración ou un mero proxecto, ou talvez ambas as cousas.

Sigüeiro, capital de Oroso , carece de albergue público a pesar de que o Parlamento aprobou instalar un. A Xunta enviou o desmontable de Dozón , nun estado tan lamentable e o Concello orosino negouse a aceptalo.

Pero non só o Camiño Inglés percorre a provincia. Hai que engadir a prolongación a Fisterra e Muxía (cinco albergues públicos); o final do Camiño Francés, desde Melide (onde chega o Primitivo, como o do Norte faino en Arzúa ; en total, outros cinco); a mal chamada Vía da Prata (que entra por Ponche Ulla; un albergue), e o Portugués, desde Padrón (dous). Pero o certo é que cada vez se alzan máis voces resaltando que non é necesario en absoluto abrir novas instalacións públicas na Coruña, e que os existentes funcionan sen problemas, negando que haxa saturación no Camiño.

Da mesma opinión é Rafael Sánchez, quen no seu día estivo a cargo de esa sociedade anónima pública: «Manifestar que o Francés, especialmente, na provincia da Coruña está saturado resulta unha afirmación excesiva, pois estende a todo o ano unha problemática puntual que afecta en especial á cidade de Santiago e da que non son responsables en exclusiva os peregrinos, senón especialmente turistas e visitantes».

Máis cauto móstrase, con todo, Manuel Mirás, presidente de honra da Asociación de Concellos do Camiño Inglés: «Temos unha oferta ampla, a pesares do cal o Camiño Inglés cada vez acolle a máis peregrinos, é o que porcentualmente sube con máis forza, e non descarto que nun futuro próximo se necesite ampliar a rede de albergues». 

Bea Domínguez, propietaria da pensión «boutique» Siaba: «No Camiño Inglés son necesarios moitos máis aloxamentos»

Desde facía anos Bea Domínguez dáballe voltas á idea de abrir un albergue en Sigüeiro. A tempo soubo captar que os desexos de moitos dos que percorrían o Camiño Inglés eran outros, e en xuño do 2022 acabou recibindo ao primeiro peregrino na súa pensión boutique Siaba. Ela, con todo, recoñece que ten alma de alberguera, preocupándose pola comodidade, desventuras e atribulaciones de quen ocupan os seus sete cuartos.

—Cambiou o perfil do peregrino?

—Nos últimos anos, ao típico mochileiro velo menos. E sen dúbida, o que vén aquí non é ese. A xente quere durmir ben, cear ben, algún vai a fisioterapia…

—Como ve o futuro do Camiño Inglés?

— Véxoo moi bo. Cada vez fano máis persoas e coñécese máis. Antes era impensable ir a un sitio próximo como Trazo e oír falar do Camiño, e agora resulta algo habitual.

—Pero o Camiño é algo moi coñecido desde hai decenios.

—Si, pero só se falaba do Francés e do Portugués, e nestes momentos o Inglés xa ten unha categoría e o peregrino valórao.

—Necesita máis aloxamentos?

—Ten capacidade para iso. É máis, eu considero que son necesarios. Por exemplo, en Semana Santa e mesmo despois, aparece xente en Sigüeiro que non atopa onde quedar. E non falemos de Bruma.

—E hai que construír máis albergues públicos?

—Eu non me atrevería a dicilo. Sinceramente, a min non me gusta ese modelo, que é factible se é gratis. Pero se hai que pagar, aínda que sexa unha mínima cantidade, paréceme competencia cos privados, que invisten unha cantidade de diñeiro importante. Temos albergues privados moi bos e con moitos servizos, e vas a un da Xunta e os servizos son moi escasos.

—Pero conservan a esencia, non cre?

—¡Iso si o recoñezo! Conservan a esencia do Camiño, que non temos outros establecementos, hai que dicir as cousas como son. Hai peregrinos para todos os estilos, e hainos para albérguelos públicos.

— Ou sexa, que a torta é grande, non?

—O Camiño está aí todo o ano, pero isto como negocio non funciona o ano enteiro. En cinco meses, desde outubro ata marzo, non traspasa esa porta case ninguén. De todas as maneiras, eu son optimista: desde a tempada pasada contactaron comigo quince novas axencias, algunhas de Irlanda , do Canadá e mesmo de China .

—E non lle atopa ningún defecto ao Camiño Inglés?

—Si, un tramo de Abegondo é todo asfalto. A Administración ten que facer algo, porque é do que máis se queixan os que dormen aquí.

A incógnita sobre o futuro do histórico mosteiro de Herbón

A provincia da Coruña conta cun albergue de donativo —nomeamento en absoluto equivalente a gratuidade— e atópase entre as paredes do histórico mosteiro franciscano padronés de Herbón. Enfróntase, como o de Lugo, a unha disposición do BOE do pasado xaneiro, obxectada pola Xunta, na cal se potencia a chamada acollida tradicional xacobea.

Ou sexa, a Herbón méteselle nun saco no que non se sabe exactamente que cabe e que non, e pode perder todo o seu sentido espiritual, un elemento fundamental no Camiño. O concepto de acollida tradicional que recolle o BOE desvirtúa o real, o da hospitalidade, e niso Galicia ten moito que dicir a través da súa rede de albergues públicos, copiada en toda Europa —¡ata en Chipre!— e á que acoden albergueros voluntarios de todo o mundo. Como anécdota non menor, a rede canadense que promociona esta actividade entre os seus membros estrutúrase nunha gran organización, do mesmo xeito que American Pilgrims on the Camiño en EE. UU.

Doutra banda, o traballo de promoción que está a levar a cabo a Deputación por Gran Bretaña por fin empeza a dar os seus froitos neste terreo. «Obviamente, o financiamento é cousa deles, pero nós asesoramos e xa no nordés estase construíndo o primeiro albergue, no interior da igrexa de Melsonby. Todo é empezar porque tras un vén outro», di Antonio Leira, o responsable provincial da promoción desta ruta xacobea.

---

---

---