Pero Manuel e os seus pais tiveron que deixar Madrid por non poder pagar o alugueiro e elixiron Galicia sen apenas vínculos. El traballa agora en Oleiros, publica libros e sostén unha oenegué en Etiopía
24 sep 2023 . Actualizado á 05:00 h.Non se pode falar da vida de Manuel sen recorrer ao plural. Porque Manuel ten moitas vidas. Sobrevivente, escritor, profesor de natación, socorrista, membro dunha oenegué en Etiopía, madrileño, andaluz, galego. E soñador. Está tatuado no seu brazo: «Somos o que soñamos». E resiliente. Capaz de converter cada contratempo nunha oportunidade.
No seu percorrido vital desembocaremos en Oleiros, onde traballa actualmente. Pero Manuel Pérez comeza a explicarse desde a súa orixe, Vallecas, «un barrio onde a Policía Nacional asoma todos os días». Pero tivo que deixar a capital porque a pensión do seu pai non acadaba para facer números entre o alugueiro e os gastos mínimos. A súa nai tampouco podía achegar á economía de casa froito dunha fibromialxia, despois de anos traballando para unha familia moi significativa. «A miña nai coidou á nai de José María Aznar durante máis de 15 anos», sinala Manuel nunha cafetería de Mera. Por iso sabe que o expresidente ía todos os domingos a comer coa súa proxenitora, «pero el só, sen a súa muller nin os seus fillos». Faleceu durante a pandemia.
Así, Manuel e os seus pais miraron o mapa de España buscando un alugueiro alcanzable á modesta paga paterna. Estudaron seriamente Andalucía, por pasar unha etapa de tres anos en Málaga, pero finalmente decidíronse pola Coruña porque alí levaba o irmán de Manuel traballando varios anos nEl Corte Inglés. Así que, buscando o máis barato na contorna, instaláronse en Meicende (Arteixo). Manuel recoñece que non foi unha estancia doado, especialmente para a nai. «Viviamos ao lado da refinería, non é o lugar soñado cando te cambias para estar preto do mar», lembra este madrileño de 41 anos. Aquilo durou uns meses, ata instalarse nun piso de Ou Castrillón que devolveu o ánimo a toda a familia.
Manuel chegou no 2019 e ao pouco xa conseguiu un emprego como socorrista no Aquapark de Cerceda, algo que repetiría varios veráns. En setembro contratáronlle para as piscinas de Arteixo, pero a irrupción do covid devolveulle ao paro. Aproveitou o tempo libre para plasmar o seu soño de escritor. Publicou Irene, temos que elixir, sobre as consecuencias da enfermidade. «A protagonista é unha médico que debe tomar decisións drásticas á hora de desconectar un respirador ou outro», di o autor.
Non tardou en volver darse de alta na Seguridade Social. A través da asociación Esproade, participou na campaña de Culleredo chamada Outono movidiño, onde percorría as parroquias para dar clases de ximnasia ao aire libre aos maiores, aos que coordinaba coa axuda dun altofalante. E desde hai dous anos é monitor de natación e ximnasia nos centros deportivos municipais de Oleiros. Pero cando revisa toda a bagaxe laboral non saca conclusións pensando nel. «A vida dos meus pais mellorou moito», sentenza. En decembro pasado tiveron que facerlle oco na casa á súa irmá, que fuxiu de Madrid tras un episodio de violencia de xénero. Durante estes meses conseguiu un traballo en Inditex e pronto volverá á capital para reunirse coas súas fillas.
Voluntario nun hospital
E Manuel seguía escribindo. A súa tatuaxe do brazo dá título ao seu segundo libro, onde confecciona unha historia entre a migración e a oncoloxía infantil. Hai unha explicación vital. «Fixen dous voluntariados, un no Hospital Infantil Neno Jesús de Madrid, e agora son directivo de Voluntarios por África», di o incombustible Manuel, que xa acumula cinco expedicións a Etiopía, onde volverá no primeiro trimestre do 2024. «Onda a cidade de Ambo traballamos en dúas aldeas e unha casa orfanato», apostila.
Tras escribir unha historia sobre violencia de xénero, acaba de sacar Morriña 4:44, que esta semana presentou en Madrid e pronto o fará na Fábrica. Leva semanas buscando un local pola Coruña para organizar unha festa. É o método que emprega a súa oenegué para recadar fondos. Xa o fixo en sedes de Madrid, Suances (Cantabria) e Valencia.
«Creo que son un animal social, coñecín a moita xente. E debo desmitificar esa idea que cala en Madrid de que os galegos son pechados, todo o contrario, a min parécenme máis legais e amables», di co seu acento de Vallecas, do que presume. «Son dun barrio humilde e iso fai que me sinta ben en calquera parte».
—Volverías a Madrid?
—Non, xa non me podo afastar do mar.