María Meijide invita a escribir unha autobiografía en formato caderno pequeno
A Coruña
A pintora cambia o pincel polo texto no seu último proxecto artístico
12 ene 2023 . Actualizado ás 05:00 h.«Ten unha paleta saturada, así un pouco do Bershka, porque vivimos un momento saturado». María Meijide move a man sobre o enorme lenzo que recibe no primeiro piso da Fundación Granell, no que se ve o salón dunha casa. Da súa casa. É coma se quixese volver pintar o cadro, que ten un deixe de Matisse. Talvez non haxa mellor definición do fauvismo: así, un pouco do Bershka.
Así, un pouco do Bershka, é Pánico non museo (terror no ultramarinos, é imposible non tararearlo), unha exposición na que Pintora Meiji —poderían atopar en calquera momento as súas credenciais no parabrisas: «A pintora está dotada cun don hereditario: atopar solución a todo tipo de problemas de arte: bodegón, paisaxe, arte abstracta, paisaxe interior, retrato con amor»— fala do que a rodea para, en realidade (talvez haxa que dicir en surrealidad , porque se trata dun museo surrealista; talvez Dalí tamén sexa un pouco do Bershka), falar de si mesma.
Faino cunha poderosa voz, unha ferramenta potente, a da pintura, que agora, como nun deses trades que á vez son desaparafusadores e ás veces tamén lijan, cambiou polo texto.
—Así que intrusionismo.
—Tiña gana de darlle outros formatos a esa voz.
Das clases de escritura creativa con Carlos Cartoné na Unitaria naceu a súa Autobiografía cuantificada, un exercicio artístico que invita á introspección colectiva. Algo así como un caderno Rubio , un workbook pero sen listenings. Como unha compilación de listas. Un pouco curso de CCC (poida que a referencia actual sexa Domestika, pero os anos pasan para todo o mundo) co material incluído e con Pintora Meiji como titora do proceso.
Chovía a mares, pero se cadra, asomándose á fiestra e chiscando os ollos, pódese divisar desde o compostelán pazo de Bendaña o sofá amarelo chillón sobre o que un amigo creu ver un ornitorrinco azul. Era un xersei, pero a confusión dá título ao cadro do que hai unha, dous, ata tres variacións na exposición, composta de obras pintadas nun e outro extremo da praza: o estudo, a casa, e tamén o museo. Son difíciles de distinguir, creando un xogo de espellos semellante ao que serve de armazón da súa Autobiografía cuantificada: Pintora Meiji conta a súa vida, e tamén a contas ti. «Mólame un pouco a matemática da linguaxe, tamén me gusta na pintura, esas trabas que te pos», con esa vertente lúdica ao Georges Perec. «Quería que a xente puidese usalo». Así que con Tulipa Editorial concluíu que o mellor era un caderno de caligrafía.
«Teño certo resquemor con respecto ás grandes ideas, os grandes dramas, os grandes relatos». Falar do cotián achega ás persoas, «porque todos ou temos». Por iso unha autobiografía. Por iso na páxina par María Meijide fala de canta xente namorouse e na impar, hai un oco para o exercicio propio de introspección: Teño 38 anos. Un piso en alugueiro, 483 libros. Agora ti.
En realidade, é como habitualmente se fala da vida propia: os grandes relatos están demasiado pulidos, bruñidos nun exceso falsario. «Son moi construídos». A realidade é prosaica: namoreime seis veces, catro mal. Vivín en tres casas. O meu coche é prestado. A miña manta favorita parece un Mondrian.
O proxecto a punto estivo de ser un Google Forms, porque quen queira pode enviar os seus textos para crear unha enorme autobiografía colectiva, que cristalizará en algo aínda por escribir (ou pintar).