A tasca A Toquera nunca deixou de funcionar desde 1890, pasando o negocio de xeración en xeración
19 abr 2021 . Actualizado ás 17:54 h.A Coruña ten unha mina e nin mira para ela. Din os seus veciños que se As Xubias estivese en Suecia, pagaríanse millóns por vivir aí. Pero aquí «nunca se fixo nada para rehabilitalo e coidalo», lamenta Carmucha, que leva toda a vida cunhas vistas de postal desde a súa fiestra. A pesar de todo, prefire que non o toquen a tocalo mal. Non é a única que pensa así. A maioría entende que o encanto deste pequeno barrio está en ser como é. Cos seus defectos e as súas grandes virtudes.
Este pequeno Combarro coruñés que tería que cobrar para entrar do bonito que é pouco ten que ver co que foi. Houbo un tempo en que chegou a ter ata cinco bares e dúas tendas. Hoxe ten un e o que queira pan ten que camiñar ata Os Castros. Pero non é un negocio de hostalería calquera. Non hai outro como ela na cidade porque ningún permaneceu aberta ininterrompidamente tantos anos. Nada menos que 130. E nunca lle foi mal. O retrovisor da historia non falla. A proba do algodón de case un século e medio dando para comer e de beber é demoledora.
Vistas populares
Manuel Fuentes é o neto de quen comprou o negocio e quen conta a súa biografía. «Os meus avós coñecéronse en Arxentina e logo fóronse a vivir a Montevideo. Alí, ao pouco de chegar, tocoulles a lotería e aí acabouse a emigración. Colleron o diñeiro e regresaron a España. Xa aquí, compraron a tasca, que por aquel entón xa tería uns 30 anos», relata.
O artista coruñés Isolino Suárez xa pintara en 1906 un cadro da tasca. O chan era de terra e era un dos bares que había cando As Xubias estaba en todo o seu esplendor. Todo o mundo se dedicaba á pesca, no verán celebrábase unha gran verbena, había moitas máis casas que agora e ningunha en mal estado. Cando A Toquera abriu as súas portas non existía nin o barrio dos Castros.
Xa en mans dos avós de Manuel Fuentes , o establecemento creceu aínda máis. Púxoselle chan e a nai do que conta a historia naceu o día de Reis de 1920 nun cuarto que hai xusto amais da porta principal. Eran bos tempos. Á parte de competir con outros catro bares, moi preto levantábase a sala de festas Danubio, un referente galego no mundo da música e o baile.
Co paso do tempo, a tasca acolleu o club de remo das Xubias e as súas paredes enchéronse de trofeos. O resto de negocios foron pechando aos poucos e o único que quedou en pé foi A Toquera. Á fronte, o padriño de Manuel, quen o cedería máis tarde cando se xubilou.
Hoxe, á parte de fotos, adornos e algunha reforma, continúa igual. Coas súas paredes de pedra dun metro de grosor. Coa súa terraza na porta e outra no tellado. Enxebre por dentro e cunhas vistas de película por fóra, non é doado atopar mesa. «A gran maioría dos clientes non son de aquí e son moi fieis», conta Manuel Fuentes , que ofrece unha comida eminentemente caseira e produtos de calidade. Podería ter pechado xa. Está en idade de xubilarse, conta.
E a día de hoxe, «diría que cando o faga, A Toquera xubilarase comigo e coa miña irmá». Segue adiante «por satisfacción». E porque se nega a deixar de ver á xente que acode a diario «gozar das sensacións que transmite a ría, as mareas e ata o tren que pasa a uns metros» do bar en funcionamento máis antigo da cidade.