Isabel Pita: «Vexo unha botella de lixivia e sáenme Audrey Hepburn ou Fernando Simón»

Que pasará pola cabeza de Isabel Pita cando dunha botella de lixivia e un cartón de pizza saca unha Nefertiti? Só o sabe esta deseñadora coruñesa, que crea esculturas a partir de residuos domésticos.

-A Greta Thunberg caería vostede moi ben.

-Non crea. Isto, se o queimas, é máis contaminante que eu que sei... En realidade, estou a mesturar tres lixos. Xunto unha botella de lixivia cun blíster de pizza.

-É que é moi xeitosa.

-A min educáronme así. Na miña casa, as cousas que podían ter unha dobre vida reutilizábanse. A miña nai era a típica que facía dunha saia un chaleco e dun chaleco, uns calcetíns. Nunca se tiraba nada.

-O de toda a vida, imos.

-Exacto. Pero agora é a repanocha, porque xa temos palabra en inglés e todo: up-cycling.

-Que vén sendo...

-...Transformar residuos en novos obxectos dándolles outra función. É a definición oficial.

-É reutilizar ou é reciclar?

-Eu o que fago é reutilizar, sacarlle partido ao que se me pon por diante. Vexo unha botella de lixivia e sáenme Audrey Hepburn ou Fernando Simón [móstrao].

-Lémbrame máis a Felipe VI.

-Empezou parecéndose moitísimo ao rei, pero acabou sendo máis Fernando Simón. Ja, ja...

-Oír, con tanto deterxente a man, a súa casa estará ben limpiña!

-Pois eu non xero moito residuo, pero fanme falta botellas como o comer. Un día soltei un SOS e atopeime oito botellas de lixivia na porta! Ja, ja...

-Si que se enrola a veciña!

-Si, si. Antes de tirar ningún obxecto, os meus amigos sempre me preguntan se o quero. Todas as botellas que uso mas dá a xente.

-Sáelle baratita cada figura.

-Intento que sexa todo refugallo. Só compro a pintura, a pasta de papel e pouco máis.

-O máis curioso que usou?

-Cartón de Corn Flakes e caixas de galletas e de Estrella Galicia.

-De que está feito o toureiro?

-Pois mire, aínda que son pezas únicas porque me custa repetilas, desa xa levo cinco. É que o toureiro o peta, téñoo moi controlado. É unha botella de Don Limpo e outra de suavizante.

-Vai acabar cun diógenes...

-Xa teño un diógenes brutal [risos]. Vou pola rúa ao quite!

-Cando empezou a crear figuras tan chulas como estas?

-A min este tipo de cousas sempre me gustaron, pero cando estaba a estudar deseño en Barcelona fixen un curso de cartón pedra e me flipó.

-Agora triunfa nas redes.

-Cada vez hai máis xente que se mete na miña Instagram [@isabelpitamartin], e iso que non mo curro nada. Mostro o que son e chimpún, non me vendo. Pois me xorden ata algúns encargos.

Material reciclado: Un recambio de Nespresso pode ser un pendente, e un Ambipur, unha folclórica. Ela dálle unha nova vida ás botellas de deterxente, os cartóns de embalar e os recipientes de ovos.

Profesión: Isabel Pita traballa como deseñadora gráfica para unha grande empresa.

«Ás portas dos 50 expúxenme que facíame feliz e lanceime»

O up-cycling é tendencia. Coas súas esculturas, Isabel Pita (A Coruña, 1971) dálle unha nova vida aos residuos de plástico e cartón.

-Cal foi a primeira?

-Un soldado inglés. Foi hai tempo xa, cando os meus fillos eran pequenos. Vin unha botella de lixivia e toleei!

-Saíulle así de doado?

-Creei algunha máis e parei para non encher a miña casa de fanfarria.

-Pero hoxe é a súa paixón.

-É que entón non lle daba valor ao que facía. Viña xente á miña casa e animábanme a seguir coas figuras.

-Vostede que pensaba?

-Que era entretido. Como o que fai quebracabezas, imos.

-Entón, logo retomouno.

-Si, porque ás portas dos 50 expúxenme que cousas me facían feliz e lanceime. Apunteime a un curso de escultura e ensineille todo isto ao meu profesor, Miguel Couto.

-O autor da escultura da sardiña recentemente inaugurada no Campo da Leña.

-Xusto. Pois el foi quen me empuxou ao precipicio, á parte de que eu estaba nun momento vital de autobúsqueda.

-Que aconselloulle Couto?

-Que fixese máis esculturas e expuxéseas ou vendéseas.

-Di que se lanzou.

-Si, como reto persoal. Non tiña nada que perder. Empecei a crear máis figuras e a buscar un sitio onde expoñer.

-E elixiu droguería Villar.

-Adoro esa tenda. Ademais, venden desde as botellas ata as pinturas e os pinceis.

-Vostede só lampantina isto último.

-Si. O seu escaparate me chifla e deixáronme expoñer!

-Foi antes do covid?

-Si, e foi emocionante. Vendino case todo. Aí díxenme: Vai ser que isto mola! Desde febreiro do ano pasado non parei de facer figuras.

---

---

---