A galería Vilaseco acolle a última exposición de Teo Soriano, froito do empeño do seu pai Teodoro en que a obra do seu fillo siga viva
07 ene 2021 . Actualizado ás 17:17 h.Todas as tardes Teodoro visitaba ao seu fillo Teo no estudo. Facíao para ocuparse de todas esas tarefas ingratas que se desenvolven no taller dun pintor: entelar un bastidor, aplicar unha imprimación ou montar unha ensamblaxe. Teodoro pai era o asistente de Teodoro fillo. Non sempre entendía o que alí pasaba, pero nin sequera un pintor entende o que pasa no seu estudo. A duras penas pode convivir co misterio e a estupefacción.
Un día Teo preguntoulle ao seu pai se era capaz de debuxar unha cuadrícula perfecta sobre un lenzo de gran formato que estaba tinguido de negro. A idea era que logo el, sobre a cuadrícula, interviría para acabar de dar corpo á obra. O pai aceptou o reto e, cando houbo rematado, o fillo plantouse silenciosamente ante o resultado, decidindo alí mesmo que a obra estaba rematada. Non é difícil imaxinar o seu característico sorriso burlón. É moi afeccionado ás travesuras. O pai era a ferramenta do fillo e hai algo de relato bíblico niso, un fermoso acto de fe e de amor incondicional.
Agora, tras un desafortunado accidente, Teo xa non pode pintar, polo menos non como antes.
Teodoro é agora titor, albacea, custodio e sobre todo conservador da obra do seu fillo, curador no sentido máis amplo. Non se me ocorre ninguén máis adecuado para o posto: o cómplice sae á luz desde a escuridade do estudo.
Para cada obra do legado Teodoro construíu unha caixa de cartón a medida. Cartón que recolleu da rúa. Isto a Teo encantaralle porque el mesmo obtén da rúa moitos elementos que poden acabar no cadro ou simplemente converterse en obxecto artístico. Teo necesita sinalar a beleza no máis humilde. As embalaxes que construíu Teodoro, grazas a unha estraña transferencia de coñecemento, tamén teñen algo de obxecto artístico.
Ademais de todo isto, o pai é memoria da pintura do fillo. Estivo presente na elaboración de moitas das súas obras e coñece algúns segredos da súa superficie, está familiarizado cos materiais que usaba, cos seus procesos de traballo, con todas as vicisitudes, erros e acertos que sofre unha pintura ata que o autor decide que está acabada.
A galería Vilaseco acolle ata o 31 de xaneiro a última exposición de Teo Soriano e é, outra vez, froito do empeño de Teodoro para que a obra do seu fillo siga vixente. Unha montaxe exquisita dunha pintura vibrante e sabia. A obra en papel, que é en Teo unha práctica diaria, esta moi ben representada nun políptico de pequeno formato. Teo despacha auténticas xoias coa mestría dun ourive. Dúas grandes teas completan a mostra demostrando que no seu traballo o cambio de escala é natural e por dereito. Trátase dunha obra que reclama a berros un lugar na historia recente da nosa pintura.