Retirado do fútbol profesional hai tres meses, acaba de empezar a adestrar aos rapaces do colexio Obradoiro, onde estudou
23 sep 2018 . Actualizado á 05:00 h.Creceu con Iniesta. «Cando cheguei á Masía xa estaba el. Tiña dous anos menos que eu e fun vendo como crecía como futbolista. Sempre foi unha referencia. Con Víctor Valdés tamén vivín moitas experiencias xuntos. O mundo do fútbol é complicado. Cada un vai ao seu, pero os amigos que fas son para toda a vida», reflexiona Fernando Macedo Da Silva Rodilla, Nano para todos. Nos apelidos hai mestura da orixe mozambiqueño do avó e da rama familiar coruñesa. Naceu en ano de Mundial, en 1982, e retirouse do fútbol profesional hai tres meses despois de xogar «70 partidos en primeira, 155 en segundo e máis de 200 en Segundo B. Marquei 57 goles en total. O debut co primeiro equipo do Barça téñoo gravado en VHS. Foi en agosto de 1999 na Supercopa contra o Valencia e xoguei todo o partido», lembra con precisión. Charlamos na praza de Vigo. Fálame dos seus comezos, dos equipos polos que pasou, da súa muller gaditana, dos seus fillos, e do diferente que foi ata o de agora a súa vida comparada con outras persoas da súa idade. «Os meus amigos de sempre aínda non casaron ou teñen nenos pequenos», comenta Nano, pai de Daniela, de 9 anos, e Hugo, de 6. «Os dous xogan ao fútbol pero non lles rompo a cabeza co tema. Se un neno vai chegar farao antes ou despois, non hai que ter présa», aconsella.
No colexio Obradoiro
Este curso acábase de iniciar a súa etapa de adestrador de fútbol e de atletismo no colexio onde estudou cando era como os seus actuais alumnos. «Teño o título para adestrar a todos os niveis. A miña idea é seguir unido ao fútbol como observador ou o que sexa», asegura Nano, que cando tiña 14 anos foi campión de salto de lonxitude e de 150 metros. «Sempre fixen moito deporte. No cole xogaba ao fútbol sala, Manolo Corredoira díxome que fose a un partido co Ural e estiven ata os 15 anos. Nun partido da liga galega contra o Rápido de Bouzas metín dous goles e dei outros dous. Había observadores. Ademais de Barça queríanme outros equipos como o Porto ou o Madrid, pero o Barcelona sempre me chamou a atención. Acabei o curso (3.º da ESO) e funme cara alá. Estiven dous anos na Masía e ao principio paseime moitas noites chorando», lembra. Con 17 debutou co primeiro equipo e fixéronlle un contrato profesional de 5 anos. «Comprei un piso e os meus pais viñeron vivir comigo. Polas tardes ía a clases particulares con Mikel Arteta e rematei 2.º de Bacharelato. Máis adiante saquei o carné e compreime un Mercedes SLK bipraza. Fun moi criticado pola prensa porque lles parecía un exceso para unha rapaz tan mozo. Pero nunca fun de malgastar nin me volveu tolo o diñeiro. O que gañei investino ben. Nesta profesión maduras antes de tempo», relata.
E o Dépor?
«Nunca xoguei no equipo da miña cidade. Non se deu a situación. Pregúntanmo moitas veces e os meus amigos sempre me din que lles tivese gustado verme no Dépor . Se algún día podo traballar con eles benvido sexa», apunta Nano, que durante case dúas décadas xogou no Atlético de Madrid, Xetafe, Cádiz, Racing de Ferrol, Numancia, Osasuna, Alavés e de novo o Ferrol. «O gol máis bonito foi un no Camp Nou de cabeza xogando co Xetafe», destaca. No sur coñeceu á súa muller, que leva a tenda de Scalpers en Marineda. «De Cádiz a Coruña é un cambio moi grande, pero xa se amoldó». Di que segue sendo do Barça. Que goza cos amigos e cunha boa paella. Encántalle facer escapadas e practicar deportes de aventura cos seus fillos. Polas mañás vai ao ximnasio. «Quero empezar a xogar algunha pachanga e apuntarme a algunha carreira», adianta. Véselle en forma.