Dicía Einstein que a teoría da relatividade tiña que ser certa porque era bellísima. Tantos anos hannos feito batallar entre ciencias e letras para que, ao final, o xenio alemán deixe entrever nas súas palabras que non é tan diferente un científico dun poeta. A poesía está aí, como as leis da termodinámica e a Antártida: para ser descubertas.
O lírico coloniza a poesía igual que o físico extrae con suor na fronte os teoremas que gobernan a realidade. Ante a harmonía, a simplicidade intelixente e a beleza das solucións que adopta a natureza, o científico convértese en poeta; así desviste as súas leis máis profundas.
Existen certas simetrías matemáticas que a realidade se empeña en respectar, repítense estruturalmente, existe unha métrica que rexe o universo coma se fose un soneto.
Un namórase e outro descifra da forma máis sinxela a aparente complexidade do cosmos. Esa complexidade é o reflexo das nosas limitacións, o poeta evítaas e permítenos albiscar o mundo máis aló do límite racional.
Cando as preguntas se complican hai que reformularlas nun novo marco onde é necesaria a valentía e o rigor do científico-artista, esa foi a gran achega de Einstein.
«Mentres se senta que se ri a alma,/ sen que os beizos rían;/ mentres se chore, sen que o pranto acuda/ a nublar a pupila;/ mentres o corazón e a cabeza/ batallando prosigan,/ mentres haxa esperanzas e recordos,/ ¡haberá poesía!.», dicía Bécquer. E mentres exista unha pregunta, mentres haxa un corazón latexando, ¡haberá ciencia!