Jon Ceberio, exxogador do CD Lugo: «O día a día era moi bo, demostraba que o club é moi profesional»

Jon Ceberio Mutuberria (Donostia-San Sebastián, 1996) xogou a pasada tempada no Club Deportivo Lugo competindo en dezaseis partidos encadeando dous tramos de tres titularidades consecutivas, primeiro con Lolo Escobar como primeiro adestrador e posteriormente con Toni Seligrat. Mediocentro e interior formado na canteira da Real Sociedade e que tamén tivo experiencia nos equipos sub-23 e sub-21 do Bolton Wanderers FC. Mediocampista versátil e polivalente de construción, chegada, recuperación e equilibrio.

—Como é o seu día a día manténdose en forma e buscando equipo?

 —Aproveitando tamén para estar con familia e amigos, que logo durante o ano pasamos moito tempo fóra. Adestro e fago campo. Eu estou cun preparador. Adestro pola mañá, saio a correr con algún amigo, a xogar ao pádel ou o que sexa. Agora xa intentando manter un pouco a forma para onde haxa que ir pois levar as mellores condicións posibles. Teño un preparador que me manda todo o traballo. Entón, eu vou ao ximnasio e fágoo. Tamén vou a un campo que teño acceso aquí ao lado da miña casa en Donosti e vou facendo ese traballo. 

—Como valora a súa etapa no Club Deportivo Lugo?

 —Bo, evidentemente foi complicada a nivel persoal porque eu sabía e agora téñoo máis claro que as lesións son a parte máis complicada do fútbol. Tiven un inicio complicado por unha lesión que viña arrastrando da tempada anterior e que non conseguín recuperar ben. Fun arrastrando durante gran parte da tempada porque, xa sexa pola lesión ou non, ao final tiña dores e provocaron que fose bastante complicado. É verdade que hai habido momentos onde conseguín abstraerme diso, gozar do día a día dos compañeiros e de todo, pero outra lesión boba polo medio paroume e faiche que quizais arrincar sexa máis difícil, pero o meu balance é de moita aprendizaxe, de compañeirismo, de ser capaz de lidar con todo e que seguramente me faga máis forte para a próxima tempada. Noutros tramos da tempada sentinme ben, non te vou a dicir que a tempada fose tan complicada. De feito, hai habido moitos meses nos que puiden adestrar de forma continua, xa sexa con máis ou menos dor, pero considero que puiden estar dispoñible en moitas xornadas. Agora no verán estou a tratar de recuperar sensacións, volver estar ben. Veume ben este parón para recuperarme. Agora xa estou a adestrar forte con moi boas sensacións e xa bastante esquecidas todas esas molestias que fun tendo. Entón, estou contento co que poida vir.

—Como foi a súa vida en Lugo máis aló do futbolístico?

 —Por sorte, coa miña parella axustámonos moi ben á maioría de cidades, a compañeiros, a parellas cando vivimos fóra. Tiñamos tamén amigos moi próximos vivindo na Coruña, fixemos moita vida na Coruña tamén. Lugo é unha cidade moi cómoda para vivir, estivemos moi a gusto. Ao final, todo son etapas. Galicia, de feito, é parecida a Euskadi nese sentido e é unha zona que nos encanta para vivir.

—Como era o Club Deportivo Lugo como club?

—O día a día no club era moi bo. É un club que estivo no fútbol profesional. O campo de adestramento, as instalacións, o ximnasio, o servizo médico, o almorzar todos xuntos demostra que é un club moi profesional e o día a día pásase moi, moi ben. 

—Cales son os momentos positivos que destaca da súa tempada pasada? Encadeou tres titularidades consecutivas con Lolo Escobar e tamén con Toni Seligrat. 

—O meu obxectivo era estar o mellor posible e dispoñible para o míster. Por sorte, tiven momentos nos que confiaron en min e, aínda que non fose sempre titular, os dous adestradores confiaron bastante en min. E tamén Álex (Ortiz), aínda que só foron tres partidos ao final. Quedo co día do gol en Lezama, foi especial para min, tiña a toda a miña familia na bancada e foi un partido que lembro que acabei con boas sensacións e foi un punto de inflexión para darlle a volta a como ía tempada. Tamén me quedo co primeiro partido no que participei, que foi en Barcelona contra o Barça Atlètic. E tamén a miña primeira titularidade en Tarazona. En Barcelona foi o meu primeiro partido co Lugo despois de pasar un proceso tan difícil e tan complicado. Casualmente tamén estaba a miña familia na bancada tanto en Barcelona como en Tarazona e en Lezama. Foi un momento moi especial. O apoio da familia e da miña parella son moi especiais. 

—Lolo Escobar sempre lle eloxiou cando estivo de baixa. Como foi a súa relación con el?

—Agradecino, evidentemente. Lolo tivo moito que ver na miña fichaxe polo Lugo, aínda que Roberto (Sáez) tamén me quería. Os dous tiveron moito que ver en que eu fichase polo Lugo. Lolo confiou moito sempre en min. Os resultados e o meu rendemento poderían ser máis altos. Despois dun proceso longo é difícil dar un rendemento moi alto, a tempada non para e Lolo tivo que facer cambios. Estoulle moi agradecido a Lolo porque sempre tiven a súa confianza e sempre sentín que apostaba por min. Eu tamén confiaba en que podía achegar bastante ao equipo. Estou moi agradecido a Lolo e a Roberto Sáez. 

«Eu tamén sentía que era importante para min sentirme profesional no día a día, cunha afección e un estadio como os do Lugo»

—Que referencias tiña previamente á súa fichaxe polo CD Lugo e a quen lle pediu referencias?

—Pois xa co nome do Lugo tampouco necesitas pedir demasiadas referencias porque é un club que vén de xogar once tempadas en Segundo. Eu tamén sentía que era importante para min sentirme profesional no día a día, cunha afección e un estadio como os do Lugo. O Lugo reunía todos eses requisitos que eu quería. Eu sabía que Lolo me coñecía, mostrou moito interese en min. Acórdome de falar con José Carlos (Ramírez), co que xoguei no San Fernando. Pedinlle referencias, pero non necesitei tampouco demasiado.

—Prefire xogar como seis, como oito ou como dez, é dicir, como mediocentro, como interior ou como mediapunta?

—Tiven a sorte de xogar nas tres posicións do centro do campo. Esta última tempada participei máis de dez, a tempada anterior no Intercity nun dobre pivote xogando moito de oito e anos anteriores alternando esas posicións. Onde máis a gusto xoguei e onde máis rendemento dei é de oito, é onde máis a gusto estou, onde podo participar na base da xogada, ter tamén chegada de segunda liña e presionar cara adiante. É onde mellor me atopo, xa sexa en dobre pivote ou con tres alturas no centro do campo porque os xogadores, ao final, vanse movendo. Gústame máis xogar partindo desde a base e logo poder chegar desde segunda liña nesa posición de seis ou de oito.

—Tivo conversacións co Lugo para negociar unha renovación ou para comunicarlle que non tiña oferta?

 —Eu entendía que a miña situación era complicada despois da tempada que tiveramos. Non chegamos a ter grandes comunicacións. Eu entendía que era unha etapa que se ía a pechar. Así o entendín. 

—Como lembra a súa etapa na canteira da Real Sociedade?

 —Todos os meus ensinos e os meus primeiros anos de fútbol foron na Real. Tamén estiven no Antiguoko, pero, sobre todo, na canteira da Real, onde estiven seis ou sete anos. A Real é un club moi grande onde traballan moi ben a canteira e onde me formei. A Real formoume e ten a culpa do xogador que son hoxe en día. 

—Como valora a súa etapa nun club exitoso de formación como é o Antiguoko de Donostia-San Sebastián?

 —Tamén lle teño moito cariño. Habemos visto que saíron grandes xogadores desde o Antiguoko. É un club mítico de Donosti e tamén apostou por min. Eu fun moi protagonista neses anos e teño un recordo moi bo. De aí xa dei o salto a Segundo B, a todo este fútbol e aí xa tes que ir gañándoo aos poucos para ver ata onde chegas.

 —Que adestradores lle marcaron máis na Real Sociedade?

 —Recordo con bastante cariño a Beñat San José, que está agora adestrando no Eibar.  Tívome un ano que eu estaba cedido, pero adestraba moito con el, ía aos torneos, eramos pequenos aínda. É o primeiro recordo que teño. De feito, cando tiven a opción de irme ao Bolton recordo falar con el e deume a confianza para ir alí e facelo ben. El sabía que eu ía facelo ben en Inglaterra. Tivo unha traxectoria da hostia. Coincidín con outros adestradores, como o propio Imanol (Alguacil), que estivo moitos anos no primeiro equipo da Real. Cada adestrador achegoume diferentes cuestións e fixeron que sexa o xogador máis completo posible. 

 —Con que compañeiros tivo máis empatía futbolística durante a súa etapa na Real Sociedade?

 —A maioría dos anos da Real foron de pequeno. Pasei pola Real C, polo Berio FT (Fútbol Taldea) neste caso, onde compartín equipo con moitos xogadores que están hoxe en día en Primeira División. Por desgraza, da maioría de xogadores que teño moi bo recordo non chegaron a tanto nivel como agardabamos. Con (Ander) Gorostidi, que agora está no Racing de Ferrol, teño moi bo recordo. Tamén con Roberto Olabe. Con Martín Zubimendi lembro compartir adestramentos e dicir: "Foder, ten boa pinta!". Pero non tanta como ao nivel ao que chegou! Nun club como a Real coincides con xogadores que hoxe día son elite. De todos os compañeiros intentas aprender, todo serve para enriquecernos, para aprender de todos os adestradores e xogadores. Seguramente incluso ningún aprendería algo de min! (ri). Ao final, ao ser de Donosti mantés moitas amizades que tes hoxe en día, como é o caso de (Alexander) Petxarroman, que é dos meus mellores amigos e compartín vestiario con el. De todos sacas cuestións moi especiais. 

 —A Real Sociedade coida moito Guipúscoa, a provincia. É especial para un donostiarra xogar na Real?

 —Si, a Real leva anos demostrando que é unha canteira moi especial onde se coida moito o detalle, cóidase moito ao xogador, danse moitas oportunidades e para un donostiarra é moi especial estar na Real. Nos primeiros anos igual non es tan consciente, es un neno. Si, que moi ben, estou na Real. Pero non es tan consciente que, hostia, igual no día de mañá podes estar no primeiro equipo segundo vaste achegando, pero por desgraza non puiden debutar no filial, no Sanse. É moi especial o dar pasos no club da túa vida, ser capaz de crecer e chegar arriba. 

 —Como xorde a opción de fichar polo Bolton Wanderers en 2015?

 —Pois, mira, eu lembro que estaba no Antiguoko nese momento. O meu axente chamoume un día para tomar un café. Díxome que tiña unha opción de ir facer unha proba durante unha semana. Fun cara alá. Só o sabía o meu adestrador do Antiguoko, que era Arkaitz Lakanbra, que estivo moitos anos no Eibar. Non llo dixemos a ninguén máis. Os meus compañeiros e os meus amigos non o sabían. Ausenteime, non sei que escusa demos (ri). Foi moi ben, as sensacións foron boas. Pronto me dixeron que querían contar comigo para a tempada seguinte. A verdade é que non mo pensei. Tiña 18 anos, era unha oportunidade moi bonita, ía ser tamén a primeira vez que saía de Donosti, gañaba un soldo, vivía do fútbol e quería aproveitalo. É verdade que non tiña os coñecementos que teño hoxe en día respecto a todo o que implica ser futbolista, pero foi unha experiencia moi, moi enriquecedora, moi bonita, lémbroa con moito cariño e amais coñecín alí á que é a miña parella hoxe día despois de dez anos. Tamén por esa parte foi especial (ri). 

 —Xogou unha tempada no Bolton nos equipos sub-23 e sub-21. Que diferenzas atopou entre o que é un equipo filial en Inglaterra con respecto ao que é a canteira en España e en Euskadi?

—Pasaron nove, dez anos. O meu equipo era moi físico, traballábase moito no ximnasio, corpos atléticos, xogadores moi fortes e moi rápidos. Eu era o distinto. Nese momento non se vía tanto ese xogo máis físico, pero coidábanse moito tamén todos os detalles. A canteira traballábase moi ben en Inglaterra, dábanse tamén moitas oportunidades a xogadores do filial, adestraban co primeiro equipo en ocasións, vivíase moito máis o fútbol, desde pequenos sabían que querían ser futbolistas, deixaban ás veces de lado os estudos para centrarse moito no fútbol desde categorías moi pequenas. O fútbol era moi especial nos estadios. En Inglaterra vívese o fútbol dun xeito moi pasional e moi intensa desde moi pequeno. 

 —Que mensaxe lle envía á afección do Lugo con este novo proxecto e cambio de propiedade? Imaxino que vostede tamén viviu ese proceso desde dentro. 

 —Si. Seguro que a nova propiedade ten moitas ganas e moita ilusión de facer as cousas ben. Que apoien e axuden moito ao xogador, que todo iso logo no día a día nótase moito e fai que un equipo que igual é de metade de clasificación consiga estar arriba ou que estea arriba e consiga dar o paso de ascender. A afección é sempre moi importante. Dicirlles que apoien, que axuden, que animen e que con esa ilusión que teñen agora seguro que poden conseguir obxectivos bonitos esta tempada.

 —Que referencias ten doutro donostiarra como é Jon Merino?

 —Coñézoo moi pouquiño, non teño moitas referencias. Casualmente o outro día un amigo díxome que era primo dun da súa cuadrilla. Non o coñezo persoalmente. Seguro que se axusta ben á cidade e deséxolle todo o mellor. 

---

---

---