Jordi Calavera, xogador do Sabadell: «O Lugo debería ser máis normal e máis fluído, como era antes»

Jordi Calavera Espinach (Cabra do Camp, 1995) fichou en xaneiro polo Sabadell despois duns meses sen equipo tras xogar no Lugo a pasada tempada e previamente tamén como titular no equipo lucense durante a liga 2016-2017, cando o Lugo obtivo o mellor resultado da súa historia: noveno clasificado en Segundo. O seu Sabadell xoga a permanencia na última xornada visitando Lugo este sábado (19.00 horas, FEF TV).

—Aprecia que o Sabadell é o terceiro club da área metropolitana de Barcelona?

—Si. O club está en Primeira RFEF, pero a grandeza que ten o club xa a vivín esta tempada nos desprazamentos. Non imaxinaba que fose tanta xente fóra e no estadio como local. A xente no seu esplendor, en como vive o fútbol sorprendeume moito. Non tiña coñecemento diso. Estou contento e a gusto. Non é o normal nestas categorías.

—Sabadell é un exemplo de apoio ao equipo local? Ve na cidade máis afeccionados incluso que do Barça?

—Si, eu diríache que si. É unha cidade na que a xente é do Sabadell. En cada partido na casa adoita haber cinco, seis ou sete mil persoas. E é de agradecer. Incluso cando o equipo ía mal este ano a xente seguía indo ao estadio. Ti notas como xogador se a xente está de verdade enganchada ao club.

—Como valora o seu rendemento en Sabadell?

—Estiven uns meses adestrando no Castelló, pero ao non facer pretemporada o ritmo de competición, o ter unha carga física non o fixera. Aos poucos funme atopando ben. Estou a atoparme ben.

—Como é Óscar Cano nos adestramentos e no vestiario?

—É moi normal. Intenta falar cos xogadores. É bastante próximo cos xogadores despois de todos os adestradores que tiven. Incluso adoita facer bromas coa xente que se deixa ou pode. Non é nada raro nin extravagante. Non é o típico que pasa dos futbolistas. Pódese falar con el, preocúpase. Eu xa o coñecía de antes.

—Ten un compañeiro como Sergi Maestre, que xogou no Lugo 2009-2010. Falan entre vostedes do Lugo?

—Si, si [sorrí]. Estivemos a falar dese ano, preguntábame se aínda seguía xente do seu ano no club, falabamos de restaurantes de Lugo, de zonas, de moitas cousas de Lugo. Non o coñecía persoalmente. É unha persoa moi normal, moi correcta, bo compañeiro. Como futbolista non tiña o pracer de coñecelo tanto, pero sorprendeume para ben.

—Ten outro compañeiro co que xogou no Lugo a pasada tempada, que é Jesús Fernández Alonso. Como está a ver o seu nivel?

—Jesús a min non me sorprende. Ten moi bo trato de balón, ten moita calidade coas dúas pernas, sempre dá o mellor de si, nunca pon unha mala cara, é un profesional. É moi competitivo. Pode xogar perfectamente en calquera equipo da categoría. Demostrouno a tempada pasada no Lugo xogando en Segundo a alto nivel, rendeu moi ben. O partido que xogou aquí na casa contra o Irún, que foi o seu único partido como titular, estivo moi ben.

—Como valora as súas dúas etapas no Lugo?

—Vas con mal sabor de boca. O primeiro ano fun cun sabor de boca incrible, uns recordos incribles e unha tempada incrible. Imaxino que os afeccionados lembrarían un Jordi moito mellor que o que puideron ver o ano pasado. O ano pasado hai moitas cousas que tampouco cheguei a entender. Non me deixaron mostrar realmente como son. E non estou a dicir que Miguel Loureiro fose mellor ou peor. Son decisións de adestrador, ou de adestradores mellor dito porque tivemos uns cantos. Miguel fixo moi bo ano, é moi bo xogador, é dos poucos que quedou en Segundo. Eu achegaría algo diferente. Vou triste e un pouco enfadado por non poder mostrar o mellor de min. Vou enfadado, sobre todo polo recordo que deixei na primeira etapa. Quero moitísimo a ese club, á cidade e fodeume moitísimo descender. Todos os que estivemos o ano pasado temos que aprender moitísimo porque houbo xente que non lle deu o valor, a importancia do que conseguira o club estando once anos en Segundo. Non lle deron a importancia a iso. Ás veces vas deixando cousas que cres que non teñen repercusión, pero que ao final si a teñen. E a min doeume. Son once anos de moito traballo, dun club moi humilde, cambiou moitísimo con respecto ao meu primeiro ano ao último cando volvín. O club cambiou moitísimo, moitísimo do meu primeiro ao meu último ano. Deberían mellorar moitísimas cousas, o club antes era moitísimo máis sinxelo, humilde e traballador. E agora volveuse doutro xeito que non lle está axudando. Ten que ter unha aposta firme e un proxecto. Lugo merécello e a xente do club merécello. É un club que perfectamente pode estar moitísimos anos en Segundo outra vez.

—Que tipo de cuestións cambiaron?

—Eu non estou a falar do presidente. Con acerto quéroo moitísimo e estoulle moi agradecido tanto a el como á súa muller. Coidoume como un fillo na miña primeira época. Non creo que vinga só do presidente, senón do que envolve ao presidente. Quixeron intentar ser máis profesionais. O CD Lugo debería ser máis normal e máis fluído como era antes. Estes anos foise mirando para os lados, «xa nos salvaremos, xa nos salvaremos» ata que chegou unha tempada que non nos deu. E ese foi o erro. Perdeuse a esencia do CD Lugo doutros anos nos que no Anxo Carro era moi complicado gañar. Eu fun de visitante e era moi difícil gañar. Eu fun co Xirona, lembrarás, xogándonos o ascenso directo e empatástesnos. E non había público pola pandemia. A esencia dese Lugo tense que recuperar. Que sexa todo moito máis caseiro.

—Quen lle ficha a vostede na súa segunda etapa? Carlos Pita, Wagner Molina ou Tino Saqués?

—Eu a Wagner nin o coñecía. Non sabía quen era. Cando chego dinme no club que me vai a recoller unha persoa que se chama Wagner. Obviamente sabía que sería unha persoa do club, pero non da dirección deportiva. Desde que me fun a primeira vez sempre lle dixen ao presidente que oxalá puidese volver nalgún momento. Foi un dos meus mellores anos e nos que máis gocei. Foi a través de Pita e o presidente. O presidente tivo un grande impacto en que eu fóra, e Pita obviamente porque foi compañeiro meu, levo moi ben con el, axudoume moitísimo no meu primeiro ano. Eu ía nunhas ideas porque levaba moito tempo mal a nivel psicolóxico e futbolístico. Quería reencontrarme, necesitaba confianza. Supoño que sería cousa do adestrador, neste caso Hernán (Pérez), que non me deu a confianza necesaria. Mantiveramos unha charla telefónica.

«O erro comigo foi que non me deixaron competir»

—Como estivo vostede fisicamente?

—Si, eu durante todo o ano estiven ben. Incluso en pretemporada coidóuseme porque rematara cunha pequena lesión no Sporting na penúltima semana. Fóranme regulando para que puidese chegar ao 100% á liga. Fixen unha pretemporada, entre comiñas, xusta. Eu necesitaba competir, non adestrar. O erro comigo foi que non me deixaron competir. O primeiro partido de liga son titular e xogo 70 ou 80 minutos e na segunda xornada en Tenerife parto de inicio, pero cámbiame outra vez no 60. E aí xa non xogo máis. Foron oito ou nove partidos sen xogar como titular. Encadeo meses sen competir, que era eu o que eu necesitaba. Dei o mellor de min en cada adestramento. Foi o meu hándicap para non ser o de anos atrás. Non estou a reprochar nin moito menos. Tiña un compañeiro que o fixo moi ben e foi dos mellores. Podería dar unhas cousas diferentes. En certos momentos da tempada podía axudar bastante.

—Como lembra a tempada 2016-2017 no Lugo?

—Lémbroa moi feliz. Fixemos un grupo de vestiario incrible. Levei moitos amigos de alí. Con ningúns teño contacto. Quedei a cear e a comer fóra do que é verte no campo. Foi a miña primeira experiencia no mundo profesional porque a tempada anterior si xoguei dez partidos co Nàstic, pero no Lugo xa era máis pertencer a un equipo e non ter ficha do filial. Foi espectacular, é un recordo que vou manter sempre. Sempre lle vou a estar súpers agradecido ao club, con acerto porque apostou por min e a Emilio de Dios. Emilio xa non está, pero téñolle moito cariño. Apostaron por min e eu era un rapaz que xogara dez partidos. Que un club aposte por un xogador así di moito do club e de como se facían as cousas. É unha das cousas que teñen que cambiar ,que vaia ao club xente que queira seguir crecendo, eu fun alí coa fame de demostrar que podía xogar en Primeira e creo que ese ano demostreino, ese fame de conseguir cousas, non conformarme e non deixalas pasar.

—Esa primeira tempada tivo moita empatía coa bancada. Que mensaxe lle envía á afección?

—A educación que me deron é moi normal, de ser moi humilde, de pobo. Son dunha vila de 400 habitantes. O meu pai é agricultor e a miña nai é profesora de nenos cegos. A educación que nos deron é moi normal. Eu son futbolista, estou súpers agradecido a iso, pero ao final son persoa, eu agradezo ás persoas que me tratan ben. Tratáronme moi ben desde o principio e que menos que eu facer o mesmo. Nunca fun o típico futbolista distante porque iso non vai comigo. Son unha persoa antes que un futbolista. Se me piden un autógrafo, non teño ningún problema; se me piden unha foto, non teño ningún problema. Eu recibín moitísimo cariño alí e que menos que intentar devolvelo. En Lugo crecín moitísimo como persoa e como futbolista.

«Pita e Seoane era o mellor mediocampo que había en Segundo»

—Que xogadores lle impresionaron máis daquel persoal?

—Obviamente Pita e Seoane. Sobre todo na primeira volta, era o mellor mediocampo que había en Segundo naquela tempada. Obviamente Alfonso Pedraza non hai nin que dicilo porque tiña unha calidade e unhas virtudes que poucos tiñan. A Joselu (Moreno) eu non o coñecía e todas as pelotas que tocaba ían para dentro. Era un persoal moi compensado. Ignasi Miquel era un xogador para categorías moi superiores e estao demostrando a día de hoxe. Veu logo Fede Vico, que ten un talento especial. Ese persoal foi moi ben deseñada. Non sei se foi mérito de Emilio de Dios ou de máis xente, pero foi brutal, brutal. Váisenos Alfonso Pedraza no inverno. Se tivésemos todo o grupo ata o final désemos guerra aínda.

—Como é xogar no Sabadell, onde é conselleiro un xornalista e un tipo tan de fútbol como Axel Torres?

—É un pracer cruzarme con el. Impáctate poder ter unha persoa como Axel preto. Coñecíao de escoitalo pola tele. O poder compartir momentos con el é outra experiencia que engado máis á miña vida, á miña carreira profesional. É unha persoa de dez.

---

---

---