Orde posicional, falta de contundencia en áreas e estirándose en transicións
23 ago 2021 . Actualizado ás 10:05 h.O CD Lugo foi máis constante no rendemento ante o Sanse que en Oviedo. Foi crecendo co paso dos minutos sen apenas recibir ocasións do filial da Real Sociedade. E fíxoo coa orde defensiva e habitual esquema 5-4-1 en fase defensiva. Con esa modificación que se produce na altura de Xavi Torres, que gaña altura para ser pivote posicional en fase ofensiva e que a perde en fase defensiva para ser central ou líbero.
Torres é, hoxe día, seguramente o mellor central do equipo. O máis ávido ao corte, o máis gañador de duelos, o que mellor compite e o máis intelixente tácticamente, en parte pola súa experiencia. Alende é máis veloz, máis explosivo, e irá crecendo. Ros achegará, irá evolucionando, pois ten recuperación e saída de balón. Ao Lugo faltoulle contundencia e coordinación nalgún ataque do Sanse, pero a orde defensiva branquivermella primou sobre o filial donostiarra.
Gerard Valentín é, desde hai tempada e media cando menos, o xogador máis importante do equipo. O máis desequilibrante. É unha exhibición en cada partido no un para un. Capaz de xerar da absoluta nada. E, con el, as nosas ilusións.
Josep Señé, despois da súa notable participación ofensiva en Oviedo, xogou o partido enteiro. Outra das boas noticias. Moi importante en fase defensiva, recuperador e, moi especialmente, sendo capaz de aguantar o balón no inicio das transicións lucenses ante os intentos de presión tras perda do Sanse. Un seguro na matriz das transicións decidindo con coherencia, protexendo co corpo e dando sentido.
Fernando Seoane. Que dicir del. A súa participación foi novamente impecable. Apertando ao posuidor de balón, saltando alto á presión en ocasións e mesmo xerando unha ocasión do Lugo tras caer a banda dereita, recortar con calidade e centrar de forma precisa coa zurda, a súa perna menos hábil.
Alternativas ofensivas
O Lugo ten tres alternativas ofensivas principais: o un para un de Gerard Valentín, o balón parado e as transicións. Nestas, os centros laterais de varios xogadores foron moi importantes. Por esta vía, creáronse varias opcións con autoría variada: o propio Seoane, Roberto Canella, Gerard Valentín ou o debutante Jaume Cuéllar, que serviu un balón impecable xogando en banda dereita. Cuéllar engádese á rotación branquivermella. En cambio, o Lugo practicamente non creou a pelota parada. E as finalizacións nas transicións foron pouco factibles.
O Sanse manexou o balón, pero cercou o gol menos que o Lugo. Xogo con talento, con identidade clara, pero sen apenas verticalidade. Só moi ocasionalmente foron capaces de filtrar pases centrais entre liñas atopando corredores interiores. Neste aspecto, destaca o central destro Urko González de Zárate, que xogou dous partidos co primeiro equipo a tempada pasada. Ten capacidade para bater liña por dentro ou abrindo cara ao lateral dereito, neste caso Jéremy Blasco. Tamén destacou a zurda entre liñas de Roberto López, que xogou 20 partidos a tempada co primeiro equipo da Real. Ou os intentos de verticalidade de Julen Lobete, autor dun gol no Camp Nou o domingo pasado. Ou o manexo de balón de Beñat Turrientes. Ese é o nivel deste Sanse perfectamente adestrado por Xabi Alonso, que desprende fútbol e intelixencia en cada palabra, en cada xesto, en cada comportamento.
Seguramente, sexa máis coherente que os filiais xoguen nunha liga propia porque son outro perfil de equipos sénior, outra loxística, outra conxuntura e outros obxectivos. Pero Lugo, ata 2012 e coa excepción da Segunda 1992-1993, é unha cidade moi pouco acostumada á elite futbolística. Ver en vivo a xogadores con potencial e futuro interesantes sempre tiña atractivo. O filial da Real Sociedade non visitaba Lugo desde o 22 de marzo de 2009. O Lugo, entón adestrado por Fonsi Valverde, gañou 3-0. No Sanse xogaron, entre outros, Asier Illarramendi.
Agora, o Real Valladolid , que mantén de Primeira División a futbolistas como Roberto Jiménez, Lucas Olaza, Fede San Emeterio, Toni Villa ou Shon Zalman Weissman.