A gran trituradora nacional de adestradores está en Galicia
13 novs 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Víctor Fernández chegou a ocupar o banco do Celta durante catro tempadas, Berizzo percorreu a banda de Balaídos durante tres cursos, sete tirouse Irureta desgañitándose fronte á caseta de Riazor, Lotina outras catro e Quique Setién foi o faro indiscutible do Lugo durante seis prósperos cursos futbolísticos na cidade. Tempos, non tan afastados, que se converteron en impensables. Algún exemplo queda no balompé nacional, con Simeone ou Zidane —a pesar da súa breve etapa sabática— á cabeza dos bancos máis estables.
Pero, sen dúbida, aquí non. O fútbol galego é hoxe unha picadora de técnicos, unha tendencia que continúa na tempada 2020-2021. Celta e Lugo foron os primeiros equipos nas súas respectivas categorías en apertar o gatillo. Ninguén no fútbol profesional tivo tan pouca paciencia cos seus adestradores e, tanto Óscar García como Juanfran, forman xa parte do pasado.
No Deportivo, agora en Segunda B tras varios anos de apreturas e présas de última hora que se reflectiron na falta de continuidade dun proxecto técnico, resiste Fernando Vázquez, pero o pasado recente dos coruñeses durante a súa estancia no fútbol profesional é escandaloso. Desde que Lotina abandonou o barco herculino tras o descenso do ano 2011, o Deportivo tivo 14 corpos técnicos distintos. En nove anos. Hai que encher de aire os pulmóns para enunciar a todos os titulares: Oltra, Domingos Paciencia, Víctor Fernández, Víctor Sánchez do Amo, Gaizka Garitano, Pepe Mel, Cristóbal, Seedorf, Natxo González, Martí, Anquela, Luis César e Fernando Vázquez en dúas etapas distintas.
Coa auga ao pescozo
No fútbol non hai secretos e dúas máximas cúmprense sempre. A primeira, os despedimentos adoitan deberse a malas situacións deportivas; a segunda, cando un equipo non carbura o que se marcha é o adestrador.
Isto é o que lle pasou aos tres conxuntos nos últimos anos. O Celta experimenta con distintas fórmulas desde a marcha de Berizzo e ningunha, por un motivo ou outro, acabou por dar froitos. Unzué foi o último técnico en lograr completar un curso completo, que selaría cun insulso decimotercer posto a final de tempada. Coa súa marcha non melloraron os resultados do equipo que acumula dúas tempadas salvándose sobre a bucina e tratando de apagar incendios desde a área técnica.
Mellor vanlle as cousas ao Lugo, que acostuma sacar réditos á súa política de moi curto prazo. O curso pasado, a destitución de Curro Torres a falta de cinco xornadas foi o inicio dunha remontada milagrosa baixo as ordes de Juanfran. Este curso, tras un mal inicio, o exjugador do Celta foi cesado sen miramientos na xornada 5 e o Lugo pasou de ocupar praza de descenso a estar a un punto da zona de promoción.
Directivas quentes
O dato é contundente. Desde o ano 2017 ata hoxe, os tres bancos galegos do fútbol profesional viron pasar a 21 adestradores distintos. Deportivo, Lugo e Celta ocupan posicións de privilexio no ránking de equipos con maiores vaivéns na parcela deportiva. Pero tamén nos despachos. Nesa clasificación de dubidosa honra atópanse equipos sumidos en profunda crise institucional ou direccións erráticas. É o caso do Almería, que tras a entrada no club de capital estranxeiro comezou a dar tumbos e chegou a contar con ata catro adestradores diferentes na campaña pasada. Fosen cinco de non ter despedido a Óscar Fernández, recentemente contratado pola anterior xunta directiva, antes de que empezase a tempada. Málaga (5 adestradores desde o 2017), Valencia (5), Sporting (5) ou Zaragoza (5) son outros dos clubs que máis cambiaron de míster nos últimos tres anos, e en todos eles existen profundas fracturas entre as directivas e a súa masa social.
Outro exemplo destacado de como unha xestión problemática repercute na parcela técnica é o do Córdoba. Os andaluces, que afrontan a súa segunda tempada consecutiva en Segunda B, acumulan 9 adestradores desde o curso 2017-2018, cando aínda militaban na categoría de prata.