A medular do Dépor e o Lugo está poboada por xogadores da comunidade
29 nov 2013 . Actualizado á 20:26 h.A lesión de Cezary Wilk sacou a Alex Bergantiños da cova e devolveuno ao medular branquiazul. Alí engrosará mañá un centro do campo con denominación de orixe. Dous galegos polo Dépor e outros tantos polo Lugo poboarán a zona de creación dun derbi con sabor a terra. Se a ausencia dun recentemente chegado posibilitou que os de casa alisten a unha parella que atravesou varios altibaixos -Jesús Vázquez, Abel Aguilar e o citado Wilk hanse entrometido varias veces na relación-, no caso dos visitantes, o dúo está máis que consolidado. Pita e Seoane disputaron 37 e 36 encontros respectivamente a pasada campaña. Nesta, volvéronse a apropiar do temón branquivermello a pesar de a competencia de Rafa García, ex Primeira co Raio. Participaron en cada unha das xornadas que se consumiron.
Marcos Rodríguez, mediocentro que agora actúa no Cartaxena, coñece ben aos dous futbolistas branquivermellos. Non en balde, compartiu con eles o eixo do equipo durante dúas tempadas seguidas. Na 2009-2010, con Seoane. Un ano máis tarde, con Pita, cando o equipo lucense fíxose co título de campión de grupo de Segundo B.
Acerca de Seoane, Marcos explica que «ao seu lado, todo é máis doado». «Achega case todo en defensa: traballo, entrega recuperación... E segue crecendo. Este ano está a despuntar de cara ao gol», agrega. O compostelán sacouse dous lategazos da bota dereita nos encontros fronte a Xaén e Sporting que acabaron nas redes contrarias.
Sobre Pita, que tamén acumula dous tantos na actual Liga, Marcos asegura que «ten máis calidade. Dálle sentido e continuidade ao xogo». «Ao seu lado, fixen un ano espectacular. No plano físico estivo ben e chegou fresco ao tramo final do ano», asevera. Entón, unha lesión apartou ao coruñés da eliminatoria decisiva polo ascenso, a que se perdeu ante o Alcoyano.
Eloxios de Ramallo
O coruñés compartiu vestiario con Alex Bergantiños baixo a tutela de Tito Ramallo. O técnico considera que «Pita é o mellor mediocentro da categoría en ataque combinativo. É o que máis velocidade dálle ao xogo». Ao seu xuízo, o xogador dos de Setién «é máis de pase, mentres que Juando prodígase moito máis na condución».
Fernando Vázquez (como antes Lotina) non lle fai noxos a adiantar a posición do naronés, algo que non convence demasiado a Ramallo: «Non o concibo como un mediapunta porque non é un xogador de último pase. É de inicio e de elaboración, non de fase de finalización. Aínda que a súa evolución como futbolista lle estea levando a crecer tamén nesta faceta, a súa virtude está na conservación de balón».
E «se Juando vai de atrás cara adiante, Bergantiños atópase máis cómodo canto máis atrás sitúese -considera o ex adestrador do Fabril-. Ten unha gran lectura táctica das situacións colectivas. Anticipa e corrixe. Ten a función de dar equilibrio, sobre todo a nivel defensivo, é moi intuitivo e posiciónase moi ben. Por iso faise oco con todos os adestradores que tivo a pesar de non empezar como favorito para o seu posto».
Así, «un suple as carencias do outro. Levan moito tempo xuntos e iso é moi importante. Só lles poño o pero do cambio de orientación longo, pero nas demais facetas forman unha parella moi consistente», considera un Ramallo para o que mañá se miden «as parellas de mediocentros de máis nivel da categoría». E son galegas.