As Tanxugueiras atopáronse en Zas cun público moi a favor de obra, animado xa no arranque por Catuxa Salom. Onte, xa desde mediodía, o recinto encheuse de familias
10 ago 2025 . Actualizado á 05:00 h.Ás 22.45 horas do venres aínda había unha longa cola para acceder ao recinto da Carballeira de Zas, o que xa auguraba unha entrada marca. Así foi. Houbo boa organización e Catuxa Salom, que abriu a noite, ata se mostrou asombrada e agradecida pola afluencia e a boa disposición do público, que se envorcou coas Tanxugueiras. Arrincaron coa conocidísima Midas e nos bises cantaron Terra. A pesar de interpretar os seus temas máis coñecidos, reservaron un espazo para a súa esencia e a súa orixe. Armadas coas súas pandereitas tocaron tres pezas que o público coreou. «A nosa tradición, a nosa cultura é o noso corazón», dixeron.
Houbo tempo para reivindicacións repetidas, contra Altri e a favor de Palestina e o dereitos LGTBI, con Pano corado. As intérpretes, que xa estiveran en Zas no 2019, desexaron que o festival durase outros 40 anos. Explicaron, ademais, que estaban a traballar no seu cuarto disco. O campo baleirouse un pouco durante o cambio de escenario, xa moi entrada a madrugada, para Agoraphobia, que pechou.
Familias coparon o recinto a partir do mediodía
Onte ao mediodía na Carballeira de Velar aínda flotaba no aire a sensación de vivir unha noite de venres «flipante». En ambiente e en afluencia, como comentaban algúns veteranos ao mesmo tempo que Uxía Lambona e A Banda Molona quentaban os ánimos de pequenos e grandes que coreaban claro o que querían: «Festa rachada».
Tan pronto a formación despediuse xurdiu nun visto e non visto unha longa cola para recoller paella, churrasco e unha ampla variedade de racións a prezos populares, unha lingua de comensais que seguía ás tres e media da tarde con ritmo lixeiro e dilixente voluntariado. O mesmo para a mejillonada gratuíta, ou para os xeados. Serpeaba a xente entre os postos de artesanía en busca do mellor recordo que levarse.
Que un festival que move a miles de persoas posibilite que un neno xogue tranquilo aos pés do río vendo como se forman círculos con cada folla que cae explica ben cal é a maxia da Carballeira de Zas. Tratáballo de explicar un asistente a alguén con quen falaba por teléfono: «Hai moita xente, pero isto é moi amplo, estamos á sombra, ao lado da auga, un 90% son familias».
Desde case recentemente nados en carriños ata fieis entrados en anos percorrían a Carballeira de Velar, á vez que A Banda dá Loba ofrecía os primeiros acordes da sesión vermú. Non era a súa primeira vez en Zas, dixeron, para presentar despois o seu novo traballo, Lovismo, no que predican coa música o poder transformador do amor. A última ración do que serviron foi o de identidade, o amor ao propio. E n iso a Carballeira ten 40 anos de experiencia. Quedaría para a tarde, antes do arranque da noite, unha foliada de comunidade tamén en clave feminina e o concerto de Carmela. Se a Carballeira nocturna ten maxia, non menos esta versión diúrna de mantas ao chan, procura de sombras que facían falta e absoluta veciñanza aínda sendo descoñecidos os de ao lado. Longa vida a esta romaría laica.