Hadrián Félix Neira, un hábil dianteiro do Ponteceso en eterno idilio coa Historia

Fortes fortuna adiuvat —A fortuna favorece aos audaces— é a frase que acompaña o seu perfil de WhatsApp, un proverbio de Virgilio que trata de incorporar ao seu día a día, como filosofía de vida: «Significa moito». Hadrián Félix Neira Varela (Ponteceso, 2004) asegura que foi un neno «pillabán e inquedo», sobre todo no colexio, o Eduardo Pondal: «Logo maduras e asentas a cabeza», ri. Dio con 19 anos. Remonta esa madurez ao instituto, onde conviviu, «e foi unha experiencia enriquecedora e bonita», cunha circunstancia especial: «Meu pai dábame clases de latín e grego e miña nai era a directora do centro, pero nin unha cousa nin outra me supoñían un problema, eu sempre o levei moi ben». Evidentemente os seus chascarrillos oía, pero afrontounos a base de interese por «adquirir coñecementos», máis mesmo que por simplemente estudar: así, acabou bacharelato con matrícula de honra. Non cre que unha nota defina valíaa ou o saber dunha persoa, «para nada», pero veas «necesarias». Como as probas ABAU como primeiro achegamento a un exame a nivel galego, unha previa das oposicións que el quere facer, porque a súa idea é seguir o camiño dos seus pais —Juan Félix Neira e Teresa Varela— e ser profesor de instituto. Se elixir puidese, no seu Ponteceso natal.

Semella desde fóra un mozo serio e asentado. «Dende fóra, porque son de todo menos serio. Un bromista nato, teño un chiste para todo», aclara. Pode ter que ver a carreira que cursa, Historia, na Universidade de Santiago: «Ábreche as miras, dáche unha visión máis ampla, coñecín xente marabillosa, profesores que marcan. A historia é a disciplina que abarca todo o ser humano, e ves que é circular, que se repite...». Sabía que estaba destinado a ela — e se tivese que especializarse nalgunha sería a antiga—, aínda que á hora de elixir tamén tivo na balanza INEF, pola outra parte que o define, o fútbol. «Eu xa collera o bacharelato da xente rara», ri: «Humanidades, Ciencias Humanas. Seguro que me meto nun xardín, pero creo que hoxe están moi minorizadas en favor das ramas tecnolóxicas e, algo menos, do científico. Estudar latín e grego hoxe en día vese algo desfasado, pero é un camiño que debería coller todo aquel que lle gusten. Sempre dixen que quería estudar Historia, un rara avis», precisa.

En Historia, precisamente, escoitou que a cultura é «un ben social que está influenciado polo teu entorno», e el neste sentido ten claro que se algo marca o desenvolvemento dunha persoa é «o ambiente familiar»: «Son un afortunado polos pais que teño, preocupados por que aprendese, por darme a inquedanza de ser boa persoa». Del herdou o gusto pola historia, por Grecia e Roma, pero tamén o aprecio pola historia local: «A grande historia xa está feita». Da súa nai, «desafortunadamente», non herdou «o talento nas matemáticas, pero si a idea que se te esforzas consegues cousas»: «Admiro a súa capacidade de traballar». Igual que la «serenidade» dos seus avós.

Un bo goleador

Foi un tío o que introduciu a este mozo no fútbol. «É unha das facetas das que máis agradecido estou. Poñería en valor o latinismo, mens sana in corpore sano, o equilibrio entre o deporte e o estudo leva a unha persoa a estar completa»: «Estou encantado de xogar no equipo do meu lugar, é unha familia adoptiva». Hoxe sénior, empezou en infantil. Dianteiro, é un dos máximos goleadores da Liga dá Costa esta tempada. Non o di el, senón as táboas, aínda que asegura que o seu maior logro «como irmán» é ter conseguido que a súa irmá, Grecia Helena, afeccionásese ao fútbol. Pronto cumprirá 13 anos: «Só teño eloxios para ela».

Hadrián baixa cada fin de semana desde Santiago para adestramentos e partidos, «pero non é unha esixencia, é o que me gusta». Un día á semana adestra ademais con xuvenís do Compostela. Aprecia excesivamente no deporte o contacto cos pequenos, por iso é polo que participase nun campus da entidade Abellariza e queira ademais sacarse o título de adestrador para nun futuro próximo cumprir o seu desexo de traballar con bases. Para iso, e para a docencia, ve vital formarse, polo que tamén se inscribiu no curso de monitor de tempo libre que ofrece a Fundación Pondal, coa que no seu día probou o mel das Aulas Científicas: «Estivo ben, pero non era o meu».

Por estudos, deporte, afeccións e a habitual vida social dun mozo, Hadrián deixou algo de lado a escrita, pero o seu éxito tivo en certames literarios, entre eles o Contos de Primavera de La Voz, que gañou no 2018 cun texto sobre Corme. Os luns colle ás 06.45 un bus para ir a Santiago, e ás 09.00 está na Escola de Idiomas, onde aprende inglés. Atraído non polo anime, que tamén ve, senón polo aspecto lingüístico, tamén se forma pola súa conta en xaponés..

---

---

---