Manuel Liñeiro: «Foi un milagre da Virxe dá Barca, caín pola escaleira e non me fixen nada»
MUXÍA
O cura de Muxía, que vai camiño dos 93 anos, aínda celebra os todos sacramentos nas parroquias que leva
25 abr 2024 . Actualizado á 20:02 h.«O médico díxome que falase pouco/pouo e bebese moito e fago todo o contrario». Manuel Liñeiro arrastra unha afonía máis que evidente desde o día de Nadal do 2013. Cando foi consultarse por esa molestia o facultativo preguntoulle polo motivo, se forzaba moito a voz, se se expuxo a unha gran fumareda... Aí deu coa razón. O santuario do que é párroco queimouse e a perda patrimonial, sentimental ou fónica non foron as únicas nin a máis importante, a pesar da desaparición do extraordinario retablo, para este muxián nado en Moraime en 1929. «Unha irmá morreu con motivo do incendio, o desgusto e o golpe provocáronlle un cancro de páncreas», di. Era a que estivo sempre con el, a máis nova dos catro.
Manuel Liñeiro non para de falar de Santa María de Roo, a súa anterior parroquia. Da unidade da xente, das actividades que organizaban, dos traballos que fixeron estes veciños de Noia... Todas elas cuestións terreais, humanas... Nada semellante ao ocorrido coa patroa de Muxía. «Foi un milagre da Virxe dá Barca, caín pola escaleira e non me fixen nada», di. Ía comer e cando abría a porta da reitoral caeu de costas e foi de cabeza ata o relanzo. Dez chanzos do tirón para un home de 93 anos. Cando o levaron ao hospital tivérono en observación e déronlle calmantes para 8 días. Pasou un pouco/pouo mal a primeira noite, pero ao día seguinte xa non tiña nada. Nin un só hematoma no corpo. «A doutora dicíame que era imposible», explica.
Tamén cre que foi por intercesión da santa que durante o lume, coa trasfega de bombeiros e de demais membros de emerxencias non houbese un só ferido. Tampouco cando o día de Reis do 2014 o mar bateu contra as portas do santuario e rompeu a Pedra de Abalar.
Manuel Liñeiro pensou en ser sacerdote antes de rematar a escola, antes dos 14 anos. Ese mesmo ano fóronse ao seminario de Santiago cinco mozos da mesma parroquia. Viña dunha familia relixiosa. «A Igrexa tirábame e non pensei noutro estudo», di. Cando chegou a Compostela tivo que facer o exame de ingreso, pero preguntáronlle o seu faría tamén a proba de primeiro e como a pasou entrou en segundo.
Con todo, nada foi doado. «Foron anos moi duros, en dúas ocasións mandáronnos a casa porque non había comida», explica. A que lles servían, cando a había, era pouca/poua e mala, pero tan malo como iso era o frío que pasaban. Era a posguerra e ademais de que non había o máis mínimo luxo «a disciplina era moi dura. Ás seis da mañá empezabamos a traballar», lembra. «Non había duchas nin podiamos fumar. Para asearnos tiñamos unha bañeira pequena no cuarto e o sábado subían auga quente», lembra.
Non cre que a guerra influíse nas vocacións, que eran moitas entón, senón que pensa que a xente era máis relixiosa entón, «non faltaban a misa e rezábase o rosario en todas as casas», pero había algo máis. «A palabra dun home era un documento e agora falséao», di.
Chegou como párroco a Muxía en 1984, polo que pillou os dous maiores acontecementos relacionados coa localidade. Antes do incendio, o Prestige puxo ao pobo no mapa de toda España. Lembra como chegaron os primeiro voluntarios, sen lugares onde comer ou durmir e como o Exército ordenou todo aquilo. É a súa visión. Tamén lembra que se colleitou moito diñeiro que logo non fixo falta porque houbo de todo e que o mar se recuperou máis pronto do que se pensaba. Quizá axudou a Barca tamén.
«En Noia plantamos os primeiros kiwis de toda Galicia, con tres plantas traídas desde Francia»
Antes de volver a Muxía como párroco, Manuel Liñeiro estivo en Santa María de Roo, en Noia. Aí mandouno o cardeal Suquía. Entre as actividades que realizaba cos veciños estaban traballos no campo, probas. «Plantamos os primeiros kiwis de toda Galicia, con tres plantas traídas desde Francia», lembra. Séguenlle tirando moito os froiteiros e cando ten algo de tempo libre vaise ata a casa familiar de Moraime, onde ten plantados varias árbores. A propietaria é unha das súas sobriñas, que vive en Cádiz, cuxa parte nova gustoulle. Alí pasou as dúas únicas vacacións que tivo na súa vida, dúas semanas de cada vez. Di que ten moito que facer, segue oficiando todos os sacramentos no santuario e nas parroquias que leva e lembra a gran distancia que hai ata Touriñán. Ademais, a Barca non para de recibir visitas e «hai que atendelas». Cada día chegan autobuses e cada vez está máis cheo de peregrinos.
Camiño de terra
Lembra que cando volveu á súa terra para facerse cargo da parroquia do centro urbano ao santuario había só un camiño de terra, absolutamente insuficiente para a cantidade de xente que acode hoxe. «A Barca é a perla de ouro da Costa da Morte, onde veñen peregrinos, hai bautismos e mesmo se celebran matrimonios de xente de fóra de España», lembra.
De feito, el, desde neno acode á romaría, e facíao tamén cando estaba noutra parroquia. Non lembra faltar ningún ano, salvo cando estaba no seminario. Entón non tiña permiso para poder saír. Só eses anos estivo ausente.