María José e a súa familia levan 20 anos veraneando en Laxe: «Nin o sur nin Levante, isto é outro mundo»

María José López non ten dúbidas de que Laxe xa forma parte dela: «É un anaquiño da miña vida. Levo vinte anos vindo». O tango de Gardel di que vinte anos «non é nada», pero na súa historia si o son. Dous decenios, xustamente, son os que María José e a súa familia levan veraneando neste corazón mariñeiro da Costa da Morte. Como case todo o que acaba perdurando no tempo, o inicio desta relación vacacional chegou por casualidade: «O meu marido, Jesús, estaba por aquel entón bastante canso, un pouco tenso e angustiado. Viu que abría aquí un hotel de tres estrelas, e díxose: ‘Pois aquí que vou'». A dous pasos da praia, todo pintaba ben. Así foi como Jesús, María José e o seu fillo, que vinte anos atrás era un neno de só catro, arribaron a Laxe. Fixérono un día de «chirimiri», unha choiva fina e lixeira que, a priori, non parecía o máis apetecible para alguén a quen lle gusta a calor: «Vivimos en Madrid, pero eu son de Xaén», conta María José.

Quizais nalgún momento Jesús chegou a pensar que aquela elección para o seu descanso custaríalle incluso o divorcio —chancea ela—, pero pouco tardaron en ver que acertaran de pleno: «Non tiña sol, pero si unha praia moi grande, e ao cabo duns días o meu fillo empezaba xa a xogar con outros nenos, fixo enseguida o seu grupiño de amigos... O meu marido estaba feliz, o meu fillo tamén o estaba, e eu feliz de velos a eles». Así se fraguou un idilio coa localidade que aínda perdura, aínda que haxan cambiando algunhas cousas. Agora xa non se aloxan no Praia de Laxe, senón na casa duns amigos. Elixen xullo, se pode ser todo o mes, aínda que Jesús debe facelo unha tempada co teletraballo ao lombo. «Aproveita ademais para visitar clientes que teñen pola zona», indica María José.

A «NADA» Ou O «TODO»

O desenvolvemento turístico que hoxe ten a Costa da Morte era distinto hai vinte anos. «Algunha xente preguntábanos que traíanos aquí, porque dicían que aquí non había nada. E quizais iso mesmo era precisamente o que buscabamos, nada. Aquí teñen calidade de vida, cousa que igual nós non temos no noso día a día, ou non así», reflexiona. Ao contrario destes comentarios, María José acha moito atractivo en Laxe: «Podes pensar que para que sempre ao mesmo pobo, que que aburrido. E non. Aquí temos comercio, temos hostalería, temos festas, como foi Santa Rosa agora, despois as de agosto, para as que nós xa non estamos. Ves familias enteiras nos barecitos polas tardes, ves a eses nenos que viches crecer desde pequenos... Dígoche de verdade que é moi entrañable». Viron o exemplo no seu propio fillo, tamén de nome Jesús: «Nin móbiles nin maquinitas, el íase polas rúas cos seus amigos, estaba moi seguro, temos este paseo... E iso a longo prazo, cálate. Moitas veces non sabemos nin o que temos».

«Eu, estando aquí, desconecto. Deixo o móbil de lado completamente», pide desculpas María José ao non ver dúas chamadas. Coincide, con todo, en que é ben sando lograr afastarse do aparello. Nada que reprochar. Jesús, o seu marido, sabe desa desconexión: «Se a túa vida depende dunha chamada, non a chames a ela estando en Laxe», ri. El indica unha hora probable e, aí si, María José responde, colaboradora desde o minuto un. Explica que, se nalgún momento do ano non vai a Laxe, «como que me falta algo». «Por máis que vaiamos ao sur, ou a Levante, ou onde sexa, se non veño aquí, non acabo de desconectar totalmente. Busco a tranquilidade, non quero nada máis».

Incluso algunha Semana Santa, algunha ponte do Pilar ou algún outro se achegaron á Costa da Morte. No seu fillo Jesús, xornalista, fraguaron outro namorado de Laxe: «Si, si. Segue vindo. Mañá mesmo [pola semana pasada] chegará. Ten a opción de quedarse en Madrid, pero non, desde aquí traballa tamén, e máis fresquito, como el mesmo di». Outros membros da familia e incluso amigos de Jesús fillo foron peregrinando xa a Galicia despois de tan boa prescrición. Por suposto, saen da vila laxense. Malpica, Corme, Ou Ézaro, As Catedrais... «Como eu lles digo, fixeron dunha andaluza unha medio galega», ri María José. Foxen do bulicio, das festas multitudinarias, adoran a gastronomía: «Imos cuns kilitos de máis. Menos mal que temos praia para andar despois de comer! É que empezas e non acabas. Está rico todo, un tomate, unha froita... Aquí teñen mercadillo os venres, e aí cómprome eu as miñas froitas, as miñas verduras. Todo está bo, unha leituga... Ata o albariño está rico aquí!». Iso último dio esta andaluza-madrileña-galega porque nos primeiros anos levaban «cousas de aquí» coas que seguir sostendo Laxe no padal: «Polbo, veu... Pero resulta que alí en Madrid non me sabían igual. As cousas para comer telas que comer no sitio no que estás, é algo moi diferente».

A FELICIDADE

A de María José non é a única historia de veraneo lonxevo en Laxe. Pasa o mesmo noutras localidades costeiras, como Malpica ou como Caión (A Laracha), onde incluso é ben frecuente ter segundas residencias ou aloxamentos fixos dun ano para outro. Polo camiño, no entanto, vanse producindo cambios de vida. O pequeno Jesús creceu e María José, que chegou á Costa da Morte «moi noviña», peitea agora os 58. «E oxalá poida vir moitos anos máis», desexa. Adóitanlle dicir cando a ven que ten cara de felicidade, e non só é aparencia. Como ela di, «é que estando aquí, é verdade». O seu veraneo perenne en Laxe é renunciar a nada, senón elixir conscientemente un lugar que lles fai ben. Viaxar cara ao interior.

---

---

---