Unha das características de facerse maior é aprender a asumir perdas. Ás que somos apegadas, ata a desaparición dun obxecto sinxelo supón certa dose de tristura; perder persoas, polo tanto, implica unha ferida fonda e cruel.
Penso en todo isto porque morreu Mon, o bibliotecario de Cee, o meu veciño de vila e tamén de praia. Cantas veces nos temos cruzado á beira do mar. El, coma min, era feliz con libros, camiñar, conversar ou o mar. Así de sinxelo e extraordinario, nos tempos que corren. El, ademais, era sobriño de Libo, un dos mellores amigos de meu pai, que xa tampouco está.
Con estas lembranzas aparécese a imaxe da antiga biblioteca de Cee, cos seus sofás de veludo e as mesas redondas. A sección infantil estaba «case» agochada. De alí levei para casa Las brujas, de Roald Dahl. Abríuseme unha porta diferente no universo da lectura desde entón.
Mon anotaba nas fichas, revisando no carné de cartón os datos. Anos máis tarde, xa no local novo, díxome: teño gardado o teu carné. Sorría, porque nel había unha foto dunha cara redondiña e inocente de nena pequena.
Saben que tampouco esquezo? Que a primeira mensaxe de WhatsApp que me mandou foi para felicitarme por un artigo. Non me pedía nada, só me daba os parabéns. Non sei se chegou a decatarse da ilusión que me fixo. Eses son os pequenos grandes detalles.
A biblioteca queda un pouco orfa. Tamén a vila, pois esta son os lugares e as persoas que lle dan personalidade.
Canto me gustaría quedar a vivir nun conto e non medrar!