En primeira persoa | Tras pedirlle permiso á árbore, saquei un par de ramas e envieillas ás illas
10 dic 2023 . Actualizado ás 18:03 h.Prezada,
Xusto cando cría que ao meu 2023 apenas quedarían cartas para sorprenderme no seu peto do azar, quixo o Senón que, do modo quizais máis ilóxico, improbable, e case onírico posible, tropezásemos ti e eu: ceense afincada nas Palmas e ceense en Cee (de corazón irmandiño); dous camiños que só poderían facer coincidir o seu cinemática de alcance no punteo dun radar protagonizado pola esencia da Costa da Morte. E así foi.
A forte choiva corría sen rumbo polas rúas baleiras, tan só interrompidas polos paraugas infrutuosos dos pais que acompañaban aos seus nenos na xornada escolar. As arquetas elevábanse coa presión da auga, e o estrondo houbo de resoar na Avda. Fernando Blanco naquel día en que un monumento en vida, unha escultura de recordos, e acubillo de cor verde, rachouse como o paso dos anos na memoria.
E entre conversacións de aeroporto, naquel xoves pertinente, regresei a casa. Unha manobra alternativa protagonizou a nosa aterraxe en SCQ, cos teléfonos apagados por orde do comandante, para executar un descenso que aparentaba complicado, e que se resolveu con inxentes cantidades de auga excedendo a fuselaxe á altura do que, nun navío, denominaríase obra viva, e unha gran ovación.
Apenas a miña nai tróuxome a casa, repasei as noticias sobre o alcance do tren de borrascas que comezara na mañá da última carreira do circuíto Correndo pola Costa da Morte. E tras iso, dei paso ás redes sociais. Pero para a miña sorpresa, unha das miñas seguidoras, residente en Cataluña, comentara a unha persoa incerta, algo como «¡chegoulle a súa hora, e agora só quedan os recordos!».
Aquelas palabras captaron tanto a miña atención, que me detiven na publicación daquela muller, que rezaba «baixo as súas ramas, dei os meus primeiros pasos: xoguei, rin, conversei…, e mil vivencias sentín baixo as súas follas. Abeto grego de 132 anos, sempre estarás na memoria do pobo».
Crebóuseme o corazón ao ler o afecto que aquela muller profesaba ao abeto; parecía que os capítulos máis íntimos e alegres da súa mocidade transcorresen alí, e que, nese instante, rompeuse unha parte da súa historia persoal.
Non sabía quen era, nin me importou en demasía. As súas palabras revolvéronme as emocións, e supuxen que se eu estivese lonxe do meu querido pobo natal, e algunha icona relevante para min vise o seu final, gustaríame conservalo máis aló de en a miña memoria, con algo tanxible, que me unise fisicamente a aquilo que non volvería ver.
Pregunteime se unha fotografía podería paliar os efectos da distancia, pero por moi bonita ou entrañable que resultase, carecería de historia, de emoción persoal, das cores reais, o cheiro, a choiva… Non, non era suficiente. Senón só un paliativo.
Así que me penetrei na pista deportiva, e tras pedir permiso ao abeto, collín un par de ramillas e coloqueinas no interior dun sobre, desexando que puidesen chegar ao seu destino cara ás illas.
—Pero, que contén, exactamente? É moi raro.
—Pois… son ramas do abeto.
—Poderíano refugar por carente de valor. Seguro que o queres enviar?
—Hai xente para quen si o ten.
[…]
—Gardarei estas ramas como un tesouro, e agardo que o día que me vaia deste mundo, veñan comigo. Grazas, mil grazas.
E é que, en verdade, dos detalles máis ínfimos poden xurdir historias extraordinarias. Recoñezo a rareza do meu xesto, recoñezo que talvez non tería que ter lido aquela conversación dunha descoñecida, recoñezo que é pouco usual que alguén, entre tanta palabrería barata, decida tomar acción real. Seino, son rara.
Seino, non podo agardar no mundo moderno que aprisa corre , a que alguén algún día poida facer algo similar por min. Talvez siga sendo demasiado romántica nuns tempos nos que as emocións honestas parecen extintas, onde «hoxe che encomio e mañá esquézoche»; onde «se supón un esforzo, xa non vale a pena»; onde, «se non o explicas, non indagarei, que dá preguiza»; onde o afecto é tan superficial que dá igual a quen, ou como, ou as circunstancias, mentres o ego se satisfaga; onde a lealdade se relega aos relicarios, e o espírito colectivo foi deportado en favor do individualismo e a procura constante de atención.
Por iso, e como único medio para lograr a felicidade neste presente de tolos inertes, continuarei escribindo as miñas cartas sen remite no sobre, coleccionando historias capaces de acender unha luz na vitrina da alma, e compartindo este camiño da vida, precisamente, VIVINDO, intentando ilusionar a quen me rodean, e agradecida á alegría asociada ao máis remoto casual.
E con música, sempre. Como a interpretada por un clavicémbalo de zume grego centenaria.
AINHOA CONDE | Ceense do 1997, tras sacar unha das notas máis altas de selectividade no seu ano, Ainhoa Conde estudou Enxeñería Náutica e Transporte Marítimo na Coruña. En menos dun ano logrou sacarse as oposicións e foi destinada a Madrid como inspectora de seguridade marítima, supervisando protocolos antipiratería, antiterrorismo ou antipolizones. De forma paralela, sempre cultivou a súa vea literaria e xa publicou o seu primeiro libro, Devotos do destino, e gañado o certame Territorio Vákner, de La Voz.