A 26.ª edición desta exaltación gastronómica foi outro ano un punto de encontro para unha lexión de mozas
15 jul 2018 . Actualizado ás 08:43 h.O primeiro que podería dicir un novato da Festa do Percebe de Corme é que esta é a festa das mil festas. Unha amálgama singular de entretementos particulares e motivacións variadas para peregrinar a unha sempre bonita terra, onte cuberta en parte pola bruma. As fileiras de coches de lonxe auguraban unha cita multitudinaria. Corme é lendario, e O Roncudo, máis aínda. Alí, nesta festa, cada un ten o seu propósito propio: desde o que se tiraba pola tirolina, o que facía longa cola e pagaba relixiosamente os seus 20 euros pola ración de percebe -era ben bo este ano, por certo- ou o que pouco menos fuxía deles e prefería danzar desde boa mañá cunha cervexa ou un vaso na man.
A Rúa Real, a Praza dá Fonte do Campo ou a Praza do Pan semellaban onte ao mediodía un sambódromo. Aos oídos chegaba desde reguetón ata aires discotequeros propias da madrugada ou mesmo tinguiduras de rave. Estampadas penas de amigos ou grupos de despedidas de solteiros poboaban a vila pouco antes da hora do pregón. Despois tomarían aínda máis auxe. Moitísimo máis.
Hai dúas zonas ben diferenciadas. O percebe é o que leva a fama da celebración e esta é unha exaltación gastronómica que onte acadou a 26.ª edición con case unha tonelada de crustáceo para servir en racións: «Saben a mar, saben a mar», dicía un dos comensais, chegado de Carballo. Na carpa instalada preto do porto e nas súas proximidades, centenares e centenares de persoas daban conta do marisco de boa gana, pero tamén do polbo, por que non.
Gastronomía para cada gusto
Máis dunha trintena de persoas encargábanse de que non faltase detalle nesta cita gastronómica organizada pola Asociación Promoción do Percebe do Roncudo, coa colaboración da confraría e o Concello, a Deputación e a Xunta. «A cocer empezamos ás doce, pero nós aquí levamos traballando dende as sete da mañá», dicía un dos voluntarios. No outro apartado, o da marabunta xuvenil, o das festas particulares, as lentes de espello, as coroas, os shorts minis ou os bronceados, gozaban os comensais coa mesma ansia de cachorros, bocadillos ou patacas. Do ambiente de cada bar.
Procedencias
«Que ou alcol acompáñenos» rezaba un dos múltiples lemas estampados nas camisetas. «Percebe mexón busca noite de paixón», dicía outro. «Non é cousa de idades», contaba un terceiro. Cansaríase se quixese anotar todos os eslóganes e tamén todas as procedencias: A Coruña, Caión, A Laracha, Carballo, Sevilla, Fonteculler... Da localidade lucense de Meira, onde nace o Miño, chegaba unha familia querendo coñecer a Festa do Percebe: «Miramos no móbil o que había hoxe e viñemos. ¡Canta xente aquí!», contaba un dos visitantes. Turistas doutros lados afanábanse en fotografar o prato, aos gaiteiros de Peta Forte ou á animada charanga Ardores.
O pregón
Esta de Corme é desas celebracións que marcan o calendario do verán. Inclúe misa, certamente, e tamén un pregón que seguiron autoridades varias, desde o alcalde de Ponteceso, Lois García Carballido; ao deputado provincial e alcalde de Pontedeume, Bernardo Fernández; o exalcalde de Culleredo Julio Sancristán, ou, tamén, o deputado Ricardo García Mira.
«Os percebes están facendo o seu traballo», aseverou unha emocionada Isabel Blanco, actriz e pregoeira desta edición. Referíase ao labor de promoción desta terra: «Antes era ou Deportivo». Dixo sentirse de Bergantiños e mencionou a persoas tan especiais para ela como Chema Gagino, Miguel de Lira ou Víctor Mosqueira, nomes todos cos que tivo vinculación na serie Mareas Vivas, aquela en a que Corme era Cormelle.
Ela, que sempre botou en falta un indicador que lucise esta denominación á entrada á localidade, regalou onte un á organización. Encomiou o carácter forte, valente e «querendeiro» dos cormeláns. Unha esencia capaz de labrar Galicias noutros países, na emigración. «Que bonito é que a xente teña garbo da súa terra. Igual que o mar bate nas rochas, así bate a vida en Corme. O único que te fai forte fronte ao espúreo é a identidade», afirmou, lembrando que a cita é tamén un tributo «aos percebeiros e percebeiras». As súas palabras abriron a veda oficial da xolda. Aínda quedaba unha longa tarde por diante. Tan longa como o corpo aguantase. ¡E vaia se tiña ben de que aguantar!