Novas vías de comercialización amplían o futuro da horta da Costa da Morte
A Laracha
Produtores e entidades mostraron na sexta Feira de Horticultura dá Laracha, en Paiosaco, o potencial da comarca
07 ago 2023 . Actualizado ás 05:00 h.«Ao que non lle saiba a xudía, que a probe igual. Xudía con sésamo, xudía plana, cortada con pelador». A chef Beatriz Sotelo, referente da boa e consciente cociña, animaba onte así a un nutrido público ante o showcooking que ela dirixía na sexta Feira de Horticultura promovida polo Concello da Laracha e celebrada en Paiosaco, coa implicación das entidades A Terriña e Horta do Noroeste. Con esas palabras, Sotelo rompía prexuízos, como fixo con máis dunha decena de preparacións, entre elas berenjena, pan de tomate, verza frita ou pescada cociñada con leituga. «Non sabemos tratar o que temos», dicía unha espectadora. Todo o preparou Beatriz con produto doado por horticultores locais e a todo lle sacou puntilla de calidade. Máis quilómetro cero imposible. Con esa baza da excelencia asentada, pero que hai que seguir divulgando, e velaí o porqué desta feira, á horta local queda buscar novas canles de comercialización para ampliar futuro.
A de diversificar era unha das cuestións na que máis incidían desde a quincena de haimas instaladas en Paiosaco. Vanessa Silveira, presidenta da Terriña, mostrábao co caso da súa produción desde Soandres. Teñen un posto no mercado de San Agustín (A Coruña), van os primeiros e terceiros domingos de mes ao Campo dá Leña, tamén na Coruña, onde ademais teñen un punto de recollida, e entregan porta a porta, valéndose da plataforma Kibus. En preparación ten unha web. «Temos que buscar outra maneira de facer as cousas, queda concienciación», apuntaba. Na súa caseta, os tomates Avoa de Osedo, Corazón de Boi, Taller de Lubre e Negro de Santiago concentraban miradas. Variedades recuperadas, en parte, grazas a proxectos como o Paisaxes Intelixentes, do GDR.
Xusto en fronte, Bea Pérez, de Entreverdes (Pasarela, Vimianzo), contaba que no seu caso non acoden nin a feiras nin venden en liña. Toda a súa produción, en grao sumo variada, co que iso implica polos distintos tempos, entréganlla a Froitas Salgado e Froitas Frutín, en Vimianzo. Laura Recarey, de Horta Baldaio, explicaba que unha boa parte da súa produción vaise para Eroski, aínda que tamén teñen na Despensa que Pensa, o proxecto da súa irmá Ana en Arteixo , un punto de venda. No verán traballan sobre todo o tomate rosado e, no inverno, a leituga e o guisante. Ao de Baldaio chámano Erbello, doce e tenro pero con moita man de obra: véndeno en forma de guisante bágoa para restaurantes. Non queren deixar de lado «variedades nosas», como a cebola de Baldaio, doce, rica en cru e cociñada. «Vai cambiando a forma de consumir, pero aínda hai que facer divulgación», apuntaba Ana: na Despensa que Pensa venden alimentación ecolóxica e de proximidade e produtos de hixiene ou coidado, a granel, sen plásticos...
Unha lista de WhatsApp.
«As canles tradicionais están saturadas», valoraba Juan Ramón Sanjurjo desde Verxel Galego (Coristanco). O seu método de venda pasa por unha lista de difusión en WhatsApp, con 150 contactos. Segundo o que lle pidan cando el comunica produtos e prezo, curta e reparte os sábados: chega ata Sada. Entrega ademais a restaurantes, ata Fisterra. Onte exhibía tamén marmeladas de grelos ou pementos: «Facemos pouco, máis ben para regalar». Destaca a importancia das redes sociais, e niso coincidía Cristina Vázquez desde Chelín (Arteixo), presidenta de Horta do Noroeste.
Para innovación, a de Mmmm! Xeados (Carballo), despacho artesanal que onte ofrecía sabores de mango, fresa, limón e queixo de Arzúa con marmelo. Colexios, vodas ou festas xa contan con eles. Segue arrasando o seu xeado Cinza, negrísimo. «Non é tanto o que se venda, senón que te coñezan», comentaba Súa, que repetía xa por terceiro ou cuarto ano. Ese foi o espírito de toda a Feira.
«Defendo a multicanalidade, pero ou canle online ten moito percorrido»
Era novidade nesta sexta Feira de Horticultura a presenza da plataforma da venda en liña Kibus. E o seu xerente, o coruñés Edu Sanjurjo, non podía estar máis contento: «Estamos coñecendo moitos produtores». Con eles operan xa socios da Terriña ou proxectos como A Despensa de Luxo, pero sempre están a procúraa de provedores para despois fornecer de produtos do campo a grandes comedores, hospitais ou fundacións cos que traballan. Pode ser unha moi boa vía, de feito, para excedentes. «Dixitalizamos ao produtor para que poida vender online, e axudámolo en todo o proceso», incidía Sanjurjo, consciente de onde estaba: «É unha honra poder traballar con esta comarca, hai moitísima calidade».
En cuanto a comercialización, defiende «a multicanalidade», pero está convencido de que o dixital ten moito percorrido, tamén co puntual Horeca da man. «Para un produtor que só vende tomates ao mellor é difícil entrar nun restaurante, pero a través dunha plataforma así si que pode, é unha canle nova», incidía Edu, moi sorprendido pola animación en Paiosaco: «É un sitio para coñecer xente moi importante». É ben probable que repitan presenza nesta Feira.
«Non teño un mes de vacacións, pero estou no día a día dos fillos»
Luís García, director da Escola de Formación Agraria EFA de Coristanco, dicíao na presentación da Feira de Horticultura. É unha boa iniciativa para mostrar, xuntos, que no campo hai futuro, e máis se se alia a innovación. Todos estes proxectos expostos en Paiosaco xeran emprego, fixan poboación e, se non hai máis remedio, mitigan o abandono e envellecemento do rural, como dicía a edila de Promoción Económica, Rocío López.
Varios dos onte consultados incidían na cuestión da famosa conciliación. As leiras dos avós ás que Vanessa Silveira —A Terriña, Soandres— deu nova vida tamén lle permiten «compartir cos fillos». Tempo e saúde: «Todo o que plantamos é natural, eles van collendo o que lles apetece. Os guisantes, coma se foran palomitas. Os pepinos, igual». «Estamos na nosa terra, vivimos dela, e os nenos disfrutan un montón polos invernadoiros», corroboraba Laura Recarey desde Horta Baldaio. Aman os cherry, e non poucos nenos degustábanos onte correteando, como o máis doce e san dos caramelos. «O verán é unha época complicada, e todos temos as nosas cousas, pero esta profesión si che permite compaxinar mellor, levar ou traer un neno, ou coidar dun maior se é caso», engadía Cristina Vázquez desde Chelín (Arteixo).
Nada é a panacea e nada se logra sen esforzo, por suposto. «Todo ten un punto de vista, segundo por onde mires, eu penso que teño a vantaxe de poder dedicarme aos fillos. Vou con eles ao teatro, a onde sexa... Non teño un mes de vacacións, pero estou no día a día deles. Pódome repartir, se un día traballo menos, ao día seguinte traballo algo máis», coincidía Juan Ramón Sanjurjo, de Verxel Galego (Coristanco).