Nesta semana, dúas persoas da illa de La Palma, que perderon as súas casas e máis propiedades cando foi o volcán, contactaron comigo para, de xeito simbólico, pero moi sincero, amosar a súa solidariedade cos galegos en xeral. Ricardo Carballo e Alfredo Martín Armas, que conste que os cito.
Coñecinos aos dous traballando coas súas propias mans reconstruíndo vivendas e leiras de plátanos que lles levara por diante a lava. E viron o que pasa aquí e non puideron máis que sentirse identificados co drama. A traxedia común une e conmove. Pouca xente fora da fermosísima illa canaria, na que aínda hai varios veciños da Costa da Morte, sabe que semanas antes do volcán sufriron un tremendo lume, sobre todo en El Paso, que levou por diante tamén algunhas casas. A pouca distancia da erupción, curiosamente, e que quedou eclipsado por todo o que veu despois.
Dos días daquel estoupido que viña das entrañas da Terra lembro moitísimas imaxes e sensacións que agora se están repetindo en Ourense e en tantos sitios de Galicia e de España (e na comarca, non o esquezamos): o non poder respirar, os ollos chorosos, ignorar como atallalo, o sol todo encarnado no horizonte, a mágoa por todo canto se perde, o futuro incerto... Aquilo non se podía evitar, e as medidas que se tomaron foron boas para evitar moitos máis danos. Os lumes, en xeral, si que son evitables nunha gran maioría, empezando pola sinrazón e a crueldade dos pirómanos, e seguindo con políticas preventivas, a miúdo complexas (hai que adaptarse a cada necesidade e lugar) e custosas. Pero non queda outra. Quedaría se chovera sempre, e xa non.