Miles de entroideiros, unha lexión, acudiron desde toda Galicia a esta cita coa irreverencia: ¡revisa este álbum de fotos con máis de 250 imaxes!
18 feb 2024 . Actualizado ás 01:23 h.Disfrazado de virxe e no medio dun grupo que, a tenor dos hábitos, podería tacharse de belén, o malpicán Ismael Esmorís confesaba este sábado con honestidade que o significado da Mikaela, ao seu xuízo, non é outro que o de «entreterse e pasalo ben»: «Festa».
Nada tiña que ver a súa vestimenta co feito de que esta cita entroideira de Buño sexa case unha relixión-veneración para miles e miles de devotos. De feito, respondía el con sorna: «Moi relixiosos aquí non somos, pero había que vir iluminados dalgunha maneira». Nunca lla perdeu, di.
Rubia , de ollos azuis, beizos vermellos e cun minúsculo e chillón vestimenta, o grande e exuberante meco deste ano encabezou a toda unha multicolor lexión polo centro de Buño, ela e o seu bus, do que ían manando toda clase de formulacións musicais. Antes morta que sinxela cadrou no cruzamento de Xornes, moi acorde coa situación. A Buño chegaron este sábado buses desde todas as provincias de Galicia, e neles festeiros primerizos, como Sharon Gómez e o seu grupo, unha ducia de vaqueiros que, con algunha excepción, movíanse entre os 25 e os 32 anos. «Vas pór que somos de Oza dos Ríos? Porque así xa saben que somos nós», ría. Posto queda.
Souberon da Mikaela «por xente dos arredores» e así acabaron chegando a un Buño que non coñecían —haberán de volver polo seu cheiraría—, pero que sen dúbida este 17 de febreiro nada tiña que ver co do resto do ano. Eran as catro e media da tarde e xa entendían o que lles contaron da cita, porque semellaba que llo estaban pasando en grande. Tamén por vez primeira, desde A Coruña, chegaba Nacho Garrido: «Propúxoo un e aquí estamos». Elixiron a temática mariña para camuflarse entre o multitudinario formigueiro de disfraces, e el pasou por mariñeiro: «Acabamos de chegar, pero estamos moi ben. E irá a mellor, seguramente». Como Sharon, subiu a un dos buses habilitados, «a forma máis cómoda» e sen dúbida a mais segura para viaxar, porque a Mikaela é farto espirituosa.
A alta demanda levou á organización, Amijos dá Mikaela, a alongar a venda en liña de entradas tirando das reservadas para porta, que tamén houbo. Era unha das novidades deste ano, o acceso mediante billete, pola noite, a un recinto pechado, dotado de seguridade privada e en aras dunha festa tranquila, enténdase a palabra.
«Historia»
Liderar a organización dunha festa como esta ten a súa aquel, pero a acollida das novas medidas quedou clara. «Mañá facemos historia. Grazas a todos polo amor e a ilusión que segue espertando a Mikaela. Sodes o máximo. A organización agradécevos a vosa fidelidade. Grazas a todos os que fixeron posible esta festa», publicou a asociación en redes unhas horas antes de que acabase o venres. Xornada de reflexión á parte, cunhas eleccións este domingo presentes polos carteis colgados, a Buño peregrinaron este sábado personaxes entroideiros de todo tipo. Partybus, DJ ou macrodiscoteca Chocolate foron caldeando o ambiente antes da particular misa previa á queima, oficios que acabarían pasando das oito ás nove e media. Aínda quedaría a noite e os seus dous escenarios.
Se fai un par de anos xeábanse os tétanos, este 2024 tocou día de sol e calor, polo menos ata ben entrada a tarde. Agradecían algúns as melloras na organización, con espazos de goce máis diáfanos e un empeño especial na recollida de residuos: «Pasádeo ben e con cabeza!», chamou o Concello desde as redes. A Mikaela é veneración, así que como dixo o cura Lito na misa, co pai Roy, «¡a orar!». Encabeza esta información un álbum con máis de 250 imaxes.