Hai uns días tiven a oportunidade de revisitar o gran filme de William Wyler, A calumnia (1931). Dúas mestras (Audrey Hepburn e Shirley Mac Laine) dan clase ás nenas dunha pequena cidade na súa propia casa convertida nun acolledor colexio. A pronta voda dunha delas perturba a súa relación xa que, por iso, podería pecharse a escola. Neses días, unha alumna, unha menor estúpida, perversa e caprichosa, invéntase que ambas as mestras son lesbianas e conta aos seus pais que ela mesma ver frecuentemente en situacións que non deixan lugar a dúbidas. A calumnia difúndese e prende en terreo abonado. O colexio e as vidas dos protagonistas mergúllanse cada cal no seu propio inferno.
E é certo. A calumnia é un asasinato incruento. O linchamento irracional e xeado dunha alma inocente. Quen a propaga é unha persoa deleznable, egoísta, soberbia e probablemente de curto intelecto e de gran maldade. Alguén a quen pouco importa arruinar, abater e arrasar a honra de quen non fai outra cousa que sobrevivir contracorriente como a case todos nos sucede.
Entre os políticos, a calumnia dáse frecuentemente, pero estes están amparados por unha pel de elefante da que carecemos os cidadáns do común. A calumnia é unha arma xeada que contamina a alma de quen a escoita e dálle ás para que voe como un voitre cruel sobre os tellados da inocencia. Quedo coa frase que resolve o filme: «Cando chego a ti coa miña vida despregada e ti fala pedazos, o menos que podes facer é concederme a oportunidade de saír con vida. Quéroa e, se es honrada, terás que darma».