Non deixa de sumar triunfos a nivel deportivo e está a piques de inaugurar a súa primeira exposición de pintura
13 mares 2024 . Actualizado ás 09:01 h.A igualdade de oportunidades é unha utopía, pero cando quen a busca é unha persoa cunha discapacidade, as diferenzas increméntanse notablemente. Por iso a de Ramón Andrés Pérez Rodríguez, un veciño de Outes de 28 anos, é unha incrible historia de loita e superación. Unha lección de vida en toda regra. Sofre parálise cerebral, pero iso non lle impide loitar polos seus soños, que agora mesmo se atopan en dous ámbitos diferentes: a pintura e as pistas de atletismo . Como artista se estreará nuns días, inaugurando a súa primeira exposición, e como atleta xa ten unha vitrina repleta de trofeos e medallas.
Foi un balonazo fatídico cando aínda estaba no ventre da súa nai, Conchita Rodríguez, o que marcou para sempre a vida de Ramón. Empezou a loitar antes mesmo de nacer, pois foi sometido a dúas operacións e as probas posteriores ditaminaron que o seu cerebro deixara de recibir osíxeno nalgún momento, o que lle ocasionou a grave lesión. Pero lonxe de afrouxar, a súa batalla foise facendo máis férrea a media que cumpría anos. Sempre foi consciente de que tiña que traballar o dobre e a súa familia tamén.
«Xa quixesen moitos ter a disciplina e o tesón que ten el», di con orgullo a súa nai. Tamén ela é unha peza importante na loita de Ramón, cuxa apertada axenda condiciona tamén a súa. Pero sabe que ese esforzo é o único camiño: «O papel dunha nai é duro, durísimo, pero a outra opción, cal é?».
Ese traballo constante, desde que era un neno de pouca idade, serviulle a este mozo outiense para destacar nas súas dúas paixóns: a arte e o deporte. Como pintor, estrearase ante o público o vindeiro sábado, cando inaugurará unha exposición na Rúa Café, un establecemento situado en Noia . Alí exhibirá unha colección de láminas nas que combina dúas técnicas, pois son pinturas feitas a man e dixitalizadas posteriormente cun computador.
Adestramento duro
Como corredor, Ramón subiu por vez primeira ao podio no 2017 e, desde entón non deixou de sumar triunfos, entre os que figuran varios ouros en campionatos de España. Pasou por varias entidades, pero actualmente loce a camiseta do Club Atletismo Negreira. «Non se salta nin un só adestramento. Acode con sol, choiva ou alerta amarela», sinala a nai, que se colgou o título merecido de segunda adestradora. Ela anímao en cada unha das sesións preparatorias, que transcorren tanto nas pistas de atletismo de Noia e Negreira como en Testal e o paseo marítimo de Pontenafonso
A estas dúas paixóns dedica o mozo de Outes boa parte do seu tempo. Dous días por semana acode ao estudo que Malena Sánchez ten en Noia para perfeccionar a súa técnica artística, unhas sesións que complementa coas dúas clases semanais de informática, leccións imprescindibles para a dixitalización que lle aplica a algunhas das súas ilustracións. O atletismo róuballe nada menos que cinco xornadas, durante as que se emprega a fondo durante un par de horas. Completa o adestramento na piscina de Noia, á que acode dous días á semana. E aínda saca tempo para o ioga, unha disciplina que practica nas instalacións do Liceo noiés.
Esta estresante axenda demostra que os logros de Ramón Pérez son froito do seu esforzo e da súa constancia: «Levántase ás oito da mañá. Comeza o día cun almorzo nutritivo e a partirá de aí, a súa vida réxese como un reloxo, os tempos van axustados ao longo de todo o día». Consciente da súa loita diaria, Conchita recoñece que, máis aló das medallas, a verdadeira recompensa chega para ela cando a felicidade se debuxa no rostro do seu fillo: «É a alegría máis grande, porque sei que conseguir estes obxectivos é moi duro».
Moitos obstáculos
Ela sabe mellor que ninguén os obstáculos que tivo que ir sorteando o seu fillo para chegar onde está agora: «O camiño non existe, tes que ir facéndoo, e a corda rompe sempre polo lado máis débil». Asegura que os episodios de discriminación aos que tivo que enfrontarse con incontables: «Iso é o máis duro de asumir, por moito que loites, polo esforzo máis grande que se faga, nada resulta suficiente».
Terapia e traballo coas claves que levaron a Ramón a conseguir os obxectivos que se ha ir marcando: «Aquí non podes baixar a garda, non podes descansar e todo o tes que pelexar». Conchita recoñece que axuda e empurra o seu fillo constantemente, pero destaca que o tesón del é o que marca a diferenza: «Esíxese moito e é moi crítico consigo mesmo».
Orgullosa do seu fillo, esta nai coraxe mira cara ao futuro con preocupación, consciente de que Ramón non o terá doado: «O meu gran medo é o que sucederá cando eu non estea, que todo cambien entón».