Astray, un rapeiro con millóns de reproducións en Spotify que une pasado e presente nas súas cancións
BARBANZA
O mozo boirense acaba de estrear o álbum «Exiliado», un conxunto de 18 cancións de diferentes estilos
02 may 2024 . Actualizado á 05:00 h.As novas xeracións veñen pisando forte. Que llo digan a fenómenos da música urbana como Rosalía, que pasou de pequenas salas a estadios e xiras mundiais despois de alcanzar cifras marca de reproducións co seu álbum O mal querer. As cousas van rápido no mundo da arte, por iso Manuel Astray (Boiro, 2003), ten claro que a clave do éxito é traballar duro ata que, de súpeto, chega o bum.
O seu cos cadernos cheos de versos e as bases potentes, empezou cando tiña apenas 15 anos e afeccionouse a asistir a batallas de galos cos seus amigos. O azar, ou talvez o destino, levaron a darse conta de que el tamén podía soltar rimas tan rápido como aqueles mozos. As probas convencéronlle de que o mellor era coller ese estilo e utilizalo para expresar emocións máis persoais.
Así empezou a crear os seus primeiros temas, nos que xa se atreveu a experimentar con xéneros máis aló do rap: «Vas crecendo e collendo outros gustos. Creo que o que caracteriza o rap é poder adaptarse a case calquera cousa pola forma na que se escriben as letras e deséñanse as bases».
O que máis chama a atención das súas cancións é a forma que ten de espirse en cada verso, de invitar o oínte a un cuarto escuro da súa mente na que non adoita deixar entrar a calquera.
Co aval de varios millóns de reproducións en Spotify, sobre todo na súa canción 22:22, que acumula case cinco, o boirense lanzouse o pasado xoves de novo á piscina coa estrea de Exiliados, o seu novo álbum. Nel, o barbancés volve darlle outra volta de porca ao seu estilo, esta vez apostando por temáticas que bailan entre o persoal e o social.
Para render homenaxe ás xeracións anteriores e facer que os mozos conecten coa realidade do pasado, ao cantante ocorréuselle establecer un paralelismo entre a inmigración do século XX e a necesidade dos artistas da actualidade de mudarse ás cidades: «Eu quero vivir e retirarme aquí pero a situación non me deixa. É unha pena falar así pero é a verdade».
Todo terreo
A parte do sinxelo que dá nome ao disco, a obra contén 17 temas máis nos que non falta a combinación de diferentes tendencias dentro da música urbana, como o reguetón, o trap ou o drill, un subgénero derivado deste último que empezou a facerse popular nos Estados Unidos na década dos 2010. O artista manifesta que cada melodía lle pide unha letra distinta e que aínda que nunca se imaxinou compoñendo e cantando unha bachata, agora é capaz de lanzarse ao que se lle poña por diante: «Pódese falar de todo, amor, desamor, noites de amigos e festa...».
Sobre o proceso creativo de álbum apunta que non podería levalo adiante sen o apoio de 4real Beats, o produtor co que traballa desde hai anos. Conta que todo foi rodado grazas aos seus consellos e que sen ningunha dúbida «o 50% do mérito deste álbum é de el».
Os mozos lograron sacar adiante un disco no que todo xira ao redor do mesmo concepto: a necesidade de irse lonxe en busca dun futuro mellor. Por iso a portada é unha embarcación que navega a toda velocidade. Para dar forma ás letras, 100% do puño e letra de Astray, o barbancés plasmou nelas feitos que lle marcaron estes últimos anos, non sen darlles, por suposto, un toque artístico: «Son as cousas que me suceden contadas ao meu xeito».
Xa sexa con dúas reproducións en Spotify ou con cinco millóns, o mozo veinteañero ten claro que o que debe facer é apostar polo seu talento. Talvez a lancha na portada do Exiliados que avanza a fume de carozo é en realidade unha premonición.