L a señora María estaba inqueda porque a súa filla lle contratou a unha muller peruana para que lle axudase coa casa. Chegou o día da presentación e María observou que era unha muller máis ben baixa, de tez moi morena, co pelo lacio e negro, ademais dun sorriso precioso e uns dentes blanquísimos. Co paso dos días, o trato foise facendo cada vez máis fluído e mesmo amigable. A señora María contáballe algo da súa vida e a peruana da súa.
Un día, mentres a señora peruana limpaba, María oíu que cantaba. Facíao moi ben e decidiu escoitala con máis atención, pero a letra era sumamente estraña, xamais a escoitou. Ao preguntarlle pola canción, esta díxolle que era un himno procesional relixioso.
Cando a María veu visitala a súa filla, contoulle que a señora peruana cantaba unha canto relixioso, pero nun idioma moi estraño. A filla díxolle que seguro que cantaba en quechua. María, como pertencía ao coro da súa igrexa, faloulle da canción da peruana ao director e este propúxose ensinarlles ás coristas aquela preciosa canción dedicada á Virxe.
Explicoulles que era a primeira Salve do Virreinato de Perú e a primeira obra polifónica do Novo Mundo, atribuída ao franciscano español Juan Pérez Bocanegra en 1631, e díxolles que tamén escribiu a primeira gramática fonética hispano-quechua. A María custáballe aprendela letra: «Hanacpachap cussicuinin huaran cacta muchascaiqui…». Pero esta preciosa canción xa ía tomando forma entre as entusiastas coristas.
María díxolle á súa asistenta que lle tiña preparada unha gran sorpresa. Cando chegou o 28 de xullo invitouna a un concerto. Cos primeiros acordes, a peruana recoñeceu a canción e lembrou cando ela a cantaba na catedral de Lima e comezou a tararearla á vez que as bágoas corrían polo seu rostro.
Perú estaba agora moito máis preto do corazón da señora María, a peruana e ela sentíanse cada vez máis unidas, compartían costumes, modos de ver a vida, receitas de cociña... O que nunca facían era falar do futuro, porque sabían que era incerto para ambas.
Como dicía o escritor peruano Mario Vargas Llosa: «a incerteza é unha margarida cuxos pétaos non se rematan xamais de esfollar».