Traballa no sector público e o privado, imparte conferencias, organiza foros, asesora á Xunta e lidera asociacións encamiñadas á preservación do patrimonio, tanto material como inmaterial
09 ene 2022 . Actualizado ás 05:00 h.Di que leva o urbanismo impreso no ADN e así o confirma o seu currículo, que non só é completo no ámbito profesional, senón que tamén é amplo na súa faceta como activista. De neno, a Carlos Henrique Fernández Coto (A Estrada, 1960) encantáballe debuxar planos e lémbrase arrincando as follas dos calendarios da súa nai para decoralas con perfís de cidades. Fai tres anos era distinguido coa medalla de ouro europea ao mérito no traballo. Asegura descoñecer os motivos que propiciaron a concesión do devandito premio, pero un repaso pola súa traxectoria permite concluír que razóns non lle faltaron á Asociación Europea de Economía e Competitividade, que outorga os galardóns.
Coto é barbancés desde 1997, cando desembarcou na Pobra como arquitecto municipal. Entre as pegadas que deixou neste concello figura a rehabilitada Casa Mariñeira, empregada como oficina de turismo. Tras pasar polo Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia, onde exerceu de secretario técnico e arquitecto de control, conseguiu a praza de director na oficina de rehabilitación de Rianxo: «Tiven o meu primeiro contacto co campo da arquitectura tradicional a través dun máster, que logo me permitiu impartir cursos. Na vila rianxeira vin a oportunidade de facer un labor público a prol da rehabilitación e nun proxecto ambicioso como é un conxunto histórico na súa totalidade».
Case 400 deseños
Desde entón, compaxina os sectores público e privado, e xa suma case 400 edificios que levan a súa firma. No seu particular lista están o primeiro almacén robotizado de Europa, o pavillón para promocionar a Torre de Hércules como patrimonio da Unesco, a pasarela peonil da Cidade da Cultura, o inmoble corporativo de Caramelo, o aparcadoiro flotante de San Vicente de la Barquera e un parque empresarial en Valladolid de tres millóns de metros cadrados que está en fase de execución. Dúas propostas, unha para urbanizar a contorna das Burgas de Ourense e outra para restaurar o centro histórico de Padua (Italia), reportáronlle senllos premios.
Convencido de que a arquitectura tradicional constitúe o aceno de identidade dun pobo e o seu elemento diferenciador, Carlos Fernández Coto decidiu envorcarse no seu defensa. Primeiro, a través de blogues e páxinas web, e logo mediante Apatrigal, unha asociación da que é presidente: «Foi fundada por once galegos co propósito de divulgar e crear conciencia. Agora somos un cento de socios, algúns de fóra de España». Entre os principais cabalos de batalla que ten actualmente esta entidade atópase lograr a declaración de patrimonio da humanidade por parte da Unesco para os hórreos e para o toque manual de campás.
Este rianxeiro de adopción ten experiencia neste tipo de lidees, posto que, xunto coa escritora Helena Villar Janeiro, impulsou a declaración de ben de interese cultural (BIC) para as coleccións de arte das caixas de aforros de Galicia.
Representando a Apatrigal, Coto participou, no 2017, na posta en marcha da Rede do Patrimonio Cultural, que actualmente aglutina a cen asociacións galegas. E mesmo é o representante en Galicia dunha entidade a nivel estatal, o Observatorio Cidade 3R, creado por especialistas en rehabilitación urbana: «Do que se trata é de elevar as inquedanzas e propostas ás Administracións».
Un todo terreo
O arquitecto foi incapaz de resistirse cando o animaron a colaborar na confección de alfombras florais e tamén neste campo acabou sacando a súa vea activista, involucrándose na reivindicación que hai en marcha para que este tipo de arte efémera sexa declarado tamén patrimonio da humanidade.
E, por estraño que poida parecer, Carlos Coto aínda saca tempo para impartir conferencias, para organizar anualmente o foro de rehabilitación de Rianxo e para participar como asesor, cando reclaman a súa presenza, nas mesas de debate de diferentes leis a nivel autonómico. El mesmo recoñece que é un todo terreo: «Teño a vantaxe de combinar aspectos moi diferentes dentro da arquitectura, desde o plano profesional ata accións reivindicativas, pasando por aspectos máis lúdicos e altruístas».
Como bo arquitecto e traballador nato, di que o seu soño é non xubilarse nunca. Ao pedirlle que concrete un pouco máis, apunta cara á que é outra das súas reivindicacións: «Non estaría nada mal deseñar a estación de tren de Barbanza».