Que «o xenio se fai cun 1% de talento e un 99% de traballo» deixouno escrito Albert Einstein. O obsesivo pai de André Agassi descifrou que para que o seu fillo chegase a tenista profesional debía golpear un millón de pelotas ao ano. Nin unha menos. Woody Allen escribe unha páxina ao día, sen excepción. Non hai nada que o desvíe. Son 365 ao ano, máis que suficientes para outra película. Dirixiu 55.
Despois de que Bruce Springsteen asinase o seu contrato con Columbia Marcas, a discográfica máis importante dos Estados Unidos, topouse con dous discos que foron un rotundo fracaso. Pensou que estaba acabado. Gravar o terceiro levou 14 meses, seis dos cales dedicou exclusivamente a escribir e compor a canción que daría nome ao LP, Born to run. Non correu, voou. Converteuse en The Boss.
Na parede do vestiario dos San Antonio Spurs está escrito o seguinte texto: «Cando nada parece ir ben, visito o canteiro. Este home golpea a roca coa súa cincel e o seu martelo ata un centenar de veces sen facerlle sequera unha greta. Con todo, ao dar o seguinte golpe, a roca parte en dúas. Sei que ese non foi o golpe que a rompeu, foi a suma de todos os golpes que deu anteriormente».
Na sociedade da gratificación instantánea, da dopamina barata das redes sociais, do fast food e do «todos somos vítimas», unha parte da sociedade converteu o sacrificio nun inimigo para erradicar. Equivócanse quen cre que se pode chegar á meta sen constancia. Non hai receitas máxicas. Non hai premio sen perseveranza.
Sóuboo mellor que ninguén Benjamin Franklin: «Un camiño de mil millas comeza cun paso». E sobre todo, Víctor Hugo: «A maioría dos homes non carecen de forza, senón de constancia». No mundo real non reparten medallas ao que abandona a proba. A pesar das modas.