Gonzalo Arca, alma negra de Arousa na voz e nas seis cordas

Unha gorra e unhas lupas de sol adornan a imaxe de Gonzalo Arca (Vilagarcía, 1983), un tipo relativamente mozo, que recoñece non saber de Naranjito nin dos seus colegas Clementina e o amargo Citronio, pero conecta cunha longa e frutífera tradición musical perfectamente recoñecible sen necesidade de máis alardes tecnolóxicos que un amplificador, ás veces nin sequera iso, unha guitarra e se é posible un micro. Mellor se na ecuación o acompañan xentes de total confianza como Pablo Pérez, Xabier Viéitez, Xesús Vidal ou Nico Rodríguez. A mesma banda coa que este mércores, a partir das nove, presenta o seu segundo traballo longo, Nin o tempo nin a distancia no Café Cultural Auriense de Ourense, a cidade na que hoxe reside.

«A min na casa sempre me gustou cantar. O típico, no coche, co meu pai, un pouco de todo, desde Juan Pardo ata algunha rancheira. O que a el gustáballe», rememora un home cuxas coordenadas discorren entre as do trobador por conta e risco propios e a alma do rocanrol que tende á asociación en busca do grupo e a contundencia sonora. «Xa despois, na casa, vou atopar con vinilos moi dispares. Os Beatles, Celentano, Luis Emilio Batallán...».

Gonzalo Arca: «Sigo pensando que aínda o teño todo por diante»

carlos crespo

Os fíos do destino comezan a trenzarse hai xa 25 anos, coa fundación da banda Vao Permanente en Vilagarcía. «Vou descubrindo a Black Crowes e a todos os clásicos do rock, o soul, o blues e a música negra en xeral». A súa voz e as súas composicións tínguense de escuro a medida que a súa carreira madura e a súa sensibilidade afíase. Un domingo de resaca, así o relata Gonzalo, coa garda baixa ou aberta a todo, como vostedes prefiran, uns amigos incítano a concorrer a La Voz. O talent show de marras elíxeo entre máis de douscentos músicos en Vigo para colocalo en antena. Pero o único que o noso músico saca en limpo de todo aquilo é como llas gastan os padriños do espectáculo e que hai xente moi perdida entre as luces do escenario e as cámaras da televisión. O cal, pensándoo ben, tampouco constitúe unha mala lección, á fin e ao cabo.

Na 2014 lanza o seu primeiro traballo. É un disco en inglés, Alone in the crossroad precedido por un sinxelo en galego, Tan lonxe de ti. Dez anos despois, porque baterse o cobre polo que un quere non é barato nin sinxelo, Gonzalo aluma a súa continuación. Esta vez en castelán. «Facía tempo que tiña ganas, pola sinxela razón de que se o público non entende as letras pérdese, como mínimo, a metade da canción e a mensaxe queda completamente anulado. Así que por aquí seguirá o camiño, en castelán ou en galego». Esta mudanza expón o peito do compositor como nunca o faría o inglés, pero a cambio proporciónalle unha sintonía fundamental coa respectable concorrencia. «Ver como a xente de Vilagarcía sabíase as cancións no concerto do Salón García foi algo moi agradable», recoñece.

Gonzalo Arca e a súa banda tocan a fibra aquí e agora

La Voz

Non hai por que terlles medo a determinadas palabras. A beleza é unha delas, e está presente neste disco. Do mesmo xeito que o racho, as poutadas de golfería e algunha que outra concesión á nostalxia. Dama das hortensias, Misa de Réquiem, Chulería tropical, E chegaron os lobos astutos ou Xogando ao teu xogo forman parte desta colección de dez cancións entre as que é doado atopar un bo puñado de razóns para sentirse recoñecido. A ruleta vira de novo e hai datas a tiro de pedra.

---

---

---