«Parte a alma oír ao neno dicir que viu ao seu pai matar á súa mamá», di o veciño que acolleu aos fillos
VALGA
Os pequenos quedarán, de momento, cunha tía avoa
18 sep 2019 . Actualizado ás 14:03 h.Co brutal crime que José Luis Abet perpetrou onte na aldea de Carracido aínda na retina, a preocupación máxima que se estende en Valga é protexer aos dous nenos, de catro e sete anos, aos que o seu pai deixou orfos ao disparar sobre a nai dos pequenos, Sandra Boquete, a súa tía, Alba Boquete, e a súa avoa, María Elena Jamardo. quitándolles a vida. Toda a contorna inmediata dos pequenos desapareceu de golpe.
A expensas do que decida a xuíza de sálgaa número 2 de Caldas de Reis, que está a tomar declaración ao asasino confeso e ás testemuñas do ocorrido e que acaba de ditar prisión sen fianza, o alcalde do municipio arousán, José María Bello Maneiro, conformou que, polo menos de momento, os nenos quedarán cuns familiares. Hoxe coñeceuse que unha tía avoa se fará cargo deles.
Mentres se dedice que é o mellor agora para os dous nenos, continúan as investigacións policiais. Catro axentes acaban de chegar á casa familiar de Valga .
Vírono todo. Aos seus sete e catro anos, os dous fillos de Sandra Boquete presenciaron o asasinato da súa nai, da súa tía e da súa avoa. Saíran de casa para ir ao colexio, e tropezáronse coa morte encarnada nunha figura, a do seu pai, que debería ser sinónimo de amor e coidados. Tras perpetrar o seu sanguento crime, José Luis Abet fuxiu do lugar dos feitos. Os nenos, aterrados, quedaron quedos, sen saber que facer, ata que un veciño, José, sacounos do recinto da casa e mandounos afastarse de alí. «José tivo unha reacción excelente. Non sabía se o tipo aínda andaba polo lugar, así que os chamou para que saísen e fixéronlle caso». Quen o conta é Carlos Sanjurjo, cuxa casa está separada da de Sandra por unha franxa de terreo inculto. Cando el chegou ao lugar do crime, os pequenos xa non estaban alí. «A min espertoume a miña nora. Ela estaba a preparar aos nenos para ir ao colexio cando oíu os tiros e, ao mirar por unha fiestra, viu ao energúmeno esa con a pistola na man e viño a chamarme».
Tras enfrontarse á cruel realidade na casa veciña, Carlos non o dubidou: subiu ao coche e foi buscar aos nenos, que foran enviados a unha das vivendas da aldea. «Funlles falando polo camiño para entretelos e que non visen os cadáveres», conta. Depositounos no seu propio domicilio, coa súa nora e cos seus dous netos. «Intentamos telos o máis entretidos posible... Non podiamos facer nada máis por eles, pobrecitos».
Os seus dous netos son algo maiores que os veciños. Pero «son moi cariñosos. Enseguida déronse conta de que algo pasaba e coidáronos moito». Un dos axentes da Garda Civil que se trasladaron despois á vivenda dixo a Carlos que «o mellor que lles puido pasar foi estar con outros nenos neses primeiros momentos». Os xogos infantís foron un bálsamo para dous menores que acababan de cruzar o inferno. «O pequeno estaba un pouco... Non se daba conta, ata tomou un pouco de leite cando lle ofrecemos almorzo. Pero o maior si. Ao pouco de chegar vomitó todo por el. A miña nora púxolle roupa do meu neto». Foi o maior, tamén, o que contou á Garda Civil que vira «como o seu pai matou á súa mamá dun disparo». «Parte a alma oír algo así», explica Carlos.
A familia e os psicólogos estaban listos para asumir o coidado dos dous rapaces, que saíron de casa de Carlos pasada únaa da tarde. Pero nin el nin a súa familia puideron recuperar a normalidade. Quen sabe canto tardarán en facelo. «Os meus netos non están ben. A súa nai traballa pola noite, e fóronse a durmir co seu pai porque non querían estar sos; tiñan medo».
Carlos non parece sentir medo. Si rabia. Si dor. El sabía que José Luis Abet non era boa xente. «Na aldea somos vinte veciños, e el levaba mal con 18», explica. «Máis dunha vez ten ameazado á xente con armas. Ao meu fillo sacoulle unha machada unha vez, e non foi o único». O veciño era, tamén, un home violento e conflitivo, obsesionado con manterse afastado dos demais. «A súa casa está rodeada duns muros enormes, e ata hai pouco tiñan plantadas unhas tullas altísimas... E as cámaras de seguridade púxoas el tamén», lembra. Pero en ningún momento percibiu Carlos que no interior dese fortín houbese malos tratos. «Se sospeitásemos algo, teriamos chamado ao teléfono que temos que chamar», di tallante. Cando Abet divorciouse e foise da aldea, todos suspiraron con certo alivio. «Desde entón pouco vino por aquí. Oxalá non volvese nunca».
