Lendo «Nido de piratas» veñen á memoria aqueles tempos de xornalismo atrevido
01 oct 2023 . Actualizado ás 05:00 h.Este verán lin Nido de piratas, un libro moi divertido no que se conta «a fascinante historia do diario Pobo (1965-1984)». Nos anos 70, Pobo era o xornal máis lido da prensa española e chegou a vender 200.000 exemplares. Nas súas páxinas escribiron José María García, Arturo Pérez Reverte, Raúl do Pozo, Rosa Villacastín, en fin, o máis selecto do xornalismo español. O libro está cheo de entretidas anécdotas como a de Tico Medina disfrazándose de esmoleiro para poder chegar ata a primeira ministra da India, Indira Gandhi, facerse unha foto con ela, charlar un ratito e publicar en exclusiva aquela entrevista roubada.
Dous anos despois de pechar Pobo, empecei a escribir en La Voz de Galicia e, mentres lía Nido de piratas, lembrei algunhas anécdotas dos 80 e os 90 que se parecían ás daqueles reporteiros apaixonados polo xornalismo e capaces de calquera cousa con tal de conseguir unha entrevista ou unha reportaxe. Lembrei, por exemplo, a noite en que entrevistei a Manolo Escobar nos camerinos da discoteca Chanteclair mentres se comía un bocadillo de mortadela. Tiven que agardar ata as dúas da madrugada, Manolo estaba famento e recordo a un dos seus irmáns, que faleceu a semana seguinte, baixando do escenario tropezándose, a piques de caerse, sen forzas.
Máis difícil foi conseguir unhas palabras de Alejandro Sanz. Foi na Praza dá Quintana compostelá. Durante o concerto, unha ducia de reporteiros agardabámolo detrás do escenario. Todos eran menores de 30 menos un servidor, que era maior de 40. Cando o concerto chegaba ao seu fin, dous gardas de seguridade empezaron a botar dos soportais aos xornalistas. Como me viron un pouco maior para entrevistar a Alejandro, preguntáronme que se tamén era xornalista, respondinlles que non, que traballaba nun dos bares. Non me botaron e así puiden entrevistar en exclusiva para La Voz a Alejandro Sanz, que, por certo, entre canción e canción, ía á parte traseira do escenario e pegábase un lingotazo de Chivas. Estaba un pouco prexudicado e a entrevista resultou divertida.
Unha experiencia curiosa foi entrevistar aos do Río en calzóns no despacho do alcalde de Boiro convertido en improvisado camerino do seu concerto. Nese momento, eran o máximo grazas ao éxito do seu Macarena, que utilizaban para facer publicidade das conservas do entón rexedor boirense, pero cambiando o de Macarena por Rianxeira.
Non só entrevistaba a cantantes. Tamén tiven que facer provisión de paciencia e un pouco de cara dura para conseguir unha entrevista con Mario Vargas Llosa. Quedara con el ás 11 da mañá no Hostal dous Reis Católicos de Santiago, pero entrevisteino preto das 11 da noite no taxi que o levaba da facultade de Xornalismo ao reitorado para cear con Darío Villanueva. Tiñamos moi pouco tempo e a súa muller entón, e agora, empezou a contarlle a súa tarde de compras por Compostela. O escritor, moi profesional, pediulle silencio e contestou as preguntas.
Entón, non aparecían as fotos dos reporteiros nos xornais, ninguén nos coñecía e así podías disfrazarche de vendedor de panos, de gorrilla ou de menesteroso con chándal, barba de cinco días e unha tirita na patilla das lentes. Desta guisa aparecín na cola da Cociña Económica de Santiago un Día do Pai de 1998. Non esquezo a data porque me metín no papel de tal xeito que acabei cun bajón tremendo e chorando tras a comida.
Recordo que a monxa me botou un cucharón máis de fabas porque se ve que o necesita vostede». Senteime cun grupo de pais solitarios que lembraban o día e inventábanse razóns para xustificar que non comían ese día cos seus fillos. Foi moi duro e moi triste. Aínda se me encolle o estómago ao lembralo. Tan duro como a mañá que percorrín varios bancos de Vigo pedindo un crédito para montar unha academia de ensino sendo un mestre parado e sen sorte. Botáronme de dous bancos sen escoitarme, noutros me atenderon e despedíronme con educación e no BBV, a señora que escoitou a miña historia acabou chorando. Aí cortei a reportaxe. Non puiden máis.
Naquel tempo, anos 90, escribíanse crónicas que hoxe serían impensables. Por exemplo, cando me confesei na Catedral de Santiago, díxenlle ao pai penitencial que ía a misa os xoves no canto dos domingos e enfadouse moito, confeseille que enganaba a Facenda e respondeume que non era pecado, que el facía o mesmo e que a Deus o que é de Deus e ao César o que é do César. Ese domingo, sobre unha foto de Xoán A. Soler na que aparecía confesándome, un titular escandaloso: «Enganar a Facenda non é pecado».
Nese ambiente, unha vez disfraceime de cura con clériman. Desa experiencia só lembro o final, cando entrei nun bar a tomarme un café e, por primeira e única vez na miña vida, un grupo de mozas miráronme coma se eu fose George Clooney, Brad Pitt ou Mario Casas. ¡Que tempos aqueles!