Dez anos despois do traslado da actividade ao Pousadoiro, as inmensas instalacións languidecen a un paso da Compostela
20 ene 2019 . Actualizado ás 13:03 h.A contemplación dunha fábrica baleira evoca no ánimo un certo resaibo a naufraxio colectivo. Un naufraxio descomunal, no caso de Lantero, cuxos 28.000 metros cadrados, como é sabido, carecen de uso desde que, no 2009, a actividade da cartonera trasladouse ás flamantes instalacións que o grupo cartonero levantou no polígono do Pousadoiro. Un renovado halo de interese se cerne sobre este lugar, situado a un paso da praia da Compostela, ao fío do recurso contencioso administrativo que a familia propietaria dos terreos acaba de anunciar para forzar ao Concello de Vilagarcía a tramitar o convenio urbanístico que, pactado no 2004, debería ter convertido todo isto nunha amplísima zona residencial. Non é hora, con todo, de seguir profundando no conflito, senón de levar a cabo un exercicio de arqueoloxía industrial para mergullarnos neste inmenso recinto despoboado.
Que en Lantero non se faga nada desde fai dez anos non quere dicir que a parcela estea deixada da man de deus. Encoméndaa de manter baixo control a previsible ruína recae sobre a xestoría inmobiliaria Leiras Chorén. A súa xente encárgase de arrombar o lugar e de acometer unha limpeza cada tantos meses. Desde o exterior, o aspecto da nave lembra ao dun titánico hangar no que alguén esquecese unha serie de pezas que, co paso do tempo, parécense máis ao axóuxere e os xoguetes oxidados dun xigante extinguido que a útiles que nalgún momento xeraron emprego e riqueza. As dimensións do seu interior baleiro desafían calquera idea que un se trouxese de casa. Isto é enorme. Diríase que aquí dentro caben un par de fexdegas.
Aínda que nalgúns tramos manda a humidade, a cuberta de uralita soportou bastante ben o transcurso de tantos anos ociosos. Os trazos daquela fábrica que comezou a funcionar en 1950 están por todas partes. Case se pode conxurar o espectro do persoal que converteu a factoría de Vilagarcía nunha absoluta referencia no seu sector. Só unha pingueira pertinaz e os graznidos dalgún corvo rompen o silencio que no 2009 caeu sobre este enclave deshabitado que, a diferenza de moitos outro na capital arousá, apenas atraeu a transeúntes en busca dun teito. E iso que os seus infinitos recunchos fan del unha especie de Marina d'Or, unha cidade de vacacións para quen carecen dun refuxio estable. O seu único inquilino, que o houbo, se esfumó hai ano e pico. Desde entón, un sistema de cámaras quítalle as ganas a calquera que puidese intentalo. Fóra segue chovendo. Dentro, o tempo hase parado.