Félix Alonso, técnico do Obradoiro: «A miña obsesión como adestrador é atopar os tiros a pés quietos»

Félix Alonso aceptou o desafío de cambiar o frío e a tranquilidade de Polonia, onde exercía como axudante de Zan Tabak, por unha complicada navegación nas axitadas augas dun Monbus Obradoiro que se viu moi por detrás das expectativas na súa loita por regresar á ACB e que mantén o obxectivo.

—Está ante o maior reto da súa carreira?

—Son alguén ao que lle gusta vivir o día a día tal cal vén. Pero se pomos en contexto a situación e o club histórico no que estou, podería dicir que si, que é o máis importante.

—Que atopouse ao chegar?

—Un equipo ben traballado tácticamente, coas ideas do que facían moi claras, pero moi tocado no anímico única e exclusivamente polas derrotas. Moitos partidos perdéronse por pouca diferenza e iso fixo que o equipo perdese confianza.

—Un base, dous combos, tres cincos, non hai un catro atlético... É complicado equilibrar esta estrutura?

—Creo que a lesión de Leimanis condicionou o xogo do equipo, máis aló de que logo podemos discutir se Leimanis é un base puro ou é un dous. Pero é un xogador cunhas características moi determinadas que obriga á defensa para facer algo moi determinado, que é pasarlle por amais os bloqueos. E, con Leimanis e Varela, aí tes dous xogadores nesa posición dun que che permiten que o xogo flúa doutro xeito, diferente ao que temos agora. É dicir, Rati non é ese tipo de xogador, ten outras virtudes, é máis defensivo, mellor en campo aberto, mellor nun contra un, pero a defensa moitas veces pásalle por baixo e iso fai que o xogo non flúa, porque a defensa non vai detrás do balón. A defensa normalmente está diante do balón. E iso fixo tamén que, ao levar a Sergi á posición dun, perdésemos moitas das cualidades que ten el: esquecerse de pensar, xogar en campo aberto, unha porta atrás, un contraataque, defender e correr, tiros de pés no chan, que é onde el é bo, e a el estámoslle dando demasiados momentos o balón. Creo que perdemos aí un pouco esa faísca e esas virtudes que el ten. E para min ese é o maior axuste que temos que facer.

—E encaixar a Stevic?

—Non creo que sexa un cinco, aínda que as súas características non son as do catro habitual. Toda a súa carreira xogou ao catro e o ano pasado, en Menorca, con dous pivotes como Stoilov e Arteaga, xoga ao catro. Creo que hai que buscarlle nesas posicións intermedias, é un catro atípico, que non tira de tres. Onde vexo un maior problema é no feito dos manejadores do balón. Temos xogadores que son executores e que teñen menos capacidade creativa. É o equipo que sabía que había e teño que tratar de darlle as ferramentas adecuadas para xogar o mellor posible.

—Máis poste baixo e máis continuacións son dúas opcións que terán máis peso en ataque?

—Gustaríame, sobre todo, que compartísemos moito o balón. A miña obsesión como adestrador sempre é atopar os tiros a pés quietos. Temos bos xogadores de defensa saíndo de indirectos, pero o que eu busco é que ao final os nosos triplos sexan triplos de compartir o balón, de circular. Somos o segundo equipo que máis asistencias damos da liga, e isto é algo que eu herdei. Creo que o importante é que teñamos o maior equilibrio dentro do noso xogo. Poste baixo porque temos dous xogadores grandes que poden facelo, situacións con Stevic que con catros determinados tamén pode facelo, Álex Galán. O pick and roll que estamos a ver que Jake antes non facía e agora xa está a xogar máis preto de canastra, non só tirando de tres, co cal remata sendo un xogador máis perigoso. E tiros de tres puntos en saída de indirectos e en anuncio up, que son eses tiros de pés no chan.

—Álvaro Muñoz e Millán Jiménez xuntos en pista son unha opción?

—Si, non estou pechado a ningún tipo de combinación. Quizais a única que non vexo é xogar con Jake e con Ondrej, esa fáilleme máis complicada. Se decidimos que Oliver xogue ao catro e nalgúns momentos Jake tamén ao catro, o overbooking nesa posición sería soberano.

«A defensa tennos que achegar ao obxectivo»

Nas últimas xornadas o Obradoiro está a encaixar menos puntos, aínda que ante equipos da segunda metade da táboa.

—A defensa é a base para tratar de ir crecendo?

—Temos que cimentar as nosas vitorias a través da defensa. Cando cheguei eramos a terceira peor defensa, agora somos a sexta peor. Estamos a dar pasitos nese sentido. Creo que vai chegar un momento no que, ofensivamente, a pesar disto que dixemos da falta dun manejador ou un xerador que nos cree situacións de máis vantaxe, o que nos ten que dar a defensa é o gañar partidos e achegarnos ao obxectivo.

—Que está a faltar en ataque?

—Hai un problema estrutural que xa comentamos, coa lesión de Leimanis e como se vai reaxustando o equipo, sen esquecer os problemas físicos de Nacho Varela, o outro xogador creativo, que disputou moitos minutos tocado. Vai mellor, pero aínda está lonxe do seu mellor nivel. Tamén hai un problema de inquedanza, de precipitación. Fáltanos controlar esa inquedanza, familiarizarnos con aquelas cousas que buscamos, coñecer que é o que quere o adestrador. E, a medida que vaiamos resolvendo todo isto, intentar que a toma de decisións sexa mellor.

—Balvin vai ser o termómetro?

—Cando vén a esta competición e traes a un xogador destas características, é para que teña un impacto inmediato. Debe entender que está en Primeira FEB e que aquí o currículo non serve de nada. Hai veces que non é doado pensar que non teño diante a Tavares, senón a non sei quen. E esta motivación non funciona así porque, se non, pásanche por amais. Se consegue facer isto, terá un impacto no xogo que, o outro día, en Menorca, creo que xa puidemos velo. Probablemente fose o seu mellor partido.

«Estou a traballar desde o primeiro día coa máxima tranquilidade»

Félix Alonso tiña claras as esixencias e o contexto á hora de desembarcar en Sar.

—Cando o chaman exponlle o ascenso como unha esixencia?

—O que se me expón é, «sabes onde vés, non?» A partir de aí, loxicamente o obxectivo está claro. Eu sei que o obxectivo do Obra é ascender. Algún amigo dicíame que isto é un marrón, e eu non o vexo como un marrón, véxoo como unha oportunidade. A esixencia é ascender e asúmoo como tal, sabendo que o camiño que temos é o longo, non é o do ascenso directo.

—Non cre que elevar as expectativas ao máximo pode supor unha carga excesiva?

—Veño dicindo, a teor dalgunhas declaracións que vou escoitando, non aquí, senón noutros equipos, que a esta Liga hai que terlle máis respecto. Empecei a adestrar por primeira vez no 2001, e esta Liga é moi fodida. Como non a respectes e como non sexas humilde e traballes cada día, é unha Liga que te devora. Creo que chegar aquí nas circunstancias nas que cheguei fixo que as expectativas fosen máis baixas. É dicir, o ascenso directo está esquecido, o equipo deuse de bruzos coa realidade, a realidade da liga na que estamos, e entón eu creo que todo o mundo pisou terra e foi consciente, no sentido de «imos ver, que isto non era tan doado como podiamos presumir ao principio».

—Desde a segunda xornada cada partido parecía aquí un exame final. Vostede empezou con dúas derrotas. Notou turbulencias?

—A verdade é que me illo absolutamente.

—Falaba de turbulencias dentro.

—Non, non, para nada. Sei a obrigación que teño, sei ao que veño aquí, pero non me sentín presionado en ningún momento, nin se me dixo, oe, viñeches aquí a outra cousa e perdiches os dous primeiros partidos, non? Non, non, para nada. Estou a traballar desde o primeiro día coa máxima tranquilidade e sen sentirme presionado o máis mínimo.

—Agora mesmo, está caro ata o quinto posto na liga, para ter factor cancha no play off.

—Moi caro. Precisamente, a posibilidade de gañar a Copa permítenos visualizar ese quinto posto con máis interese aínda, porque se gañas a Copa e acabas quinto, cuarto ou terceiro pasas a ser segundo nos cruzamentos. Por iso vexo unha fiestra de oportunidade. Pero primeiro hai que gañar ao Betis e, en caso de logralo, tamén a final. E se non sae ben, ser un pouco cínicos connosco mesmos e dicir aquilo de que era outra competición

---

---

---