A película de Giménez-Rico, baseada na novela de Delibes, transcorre na tempada 2024-25. Raúl, ou R. L., acompañado por dous conselleiros, preséntase en setembro na Primeira FEB como Napoleón en xuño enfilando Moscova. Fíchanse xogadores, pero non se forma un equipo: overbooking de escoltas, sen un 3 nin uns 4 físicos e cun 5, Stephens, «demasiado rookie».
Enseguida, descobren que o voto do señor Cayo é moito máis difícil de conseguir do que pensaran. Pérdese contra Estudantes, Burgos e Cartaxena e gaña, sen convencer, a Morón. Gonzalo empeza a pór parches. Aínda que soe fatal, as lesións de Leimanis e Tomeu axudan a compensar a estrutura do persoal. Gaña con moitas dificultades en Valladolid e San Sebastián, a Tizona na casa e, de xeito convincente, en Zamora e ao Cantabria. Co equipo en liña ascendente, a piques de enfrontarse en sete días a tres candidatos ao ascenso directo, chegan Balvin e Rati. Dous xogadores para posicións que xa tiñas cubertas. Dous xogadores que, por unha banda, achegan recursos diferentes, pero por outro, xéranche un problema de rotacións e obrígante a modificar a forma de xogar.
Sen tempo para adestrar, perdeuse en Palencia, gañou a Betis e perdeuse con Fuenlabrada. Regresou Álvaro Muñoz (el se tapaba un buraco no posto de 3). Cun calendario menos esixente, era o momento de, por segunda vez, reconstruír; pero o club decidiu «non con Gonzalo» e o equipo tocou fondo. Perdeuse en Castelló e, en copa, en Valladolid. E, xa con Félix Alonso no banco, probando novas estruturas como xuntar a Balvin e a Stevic en pista, perdeuse tamén fronte a Ourense e Alacante.
E a historia repetiuse. O calendario deu un respiro. Félix sumou horas de adestramento e Álvaro de pista. As ausencias e lesións de Rati, Nacho e Stevic, restaron recursos, pero compensaron a estrutura do persoal. Gañou a Valladolid (volta da copa), e a Oviedo sen alardes e albiscouse melloría en Menorca. Polo menos durante moitos minutos da primeira parte, a defensa foi moi boa (Oviedo non meteu, pero Menorca non conseguiu bos tiros) e o equipo foi capaz de atopar a Balvin preto do aro.
Como ocorreu nas cinco vitorias consecutivas cando era Gonzalo quen reconstruía e tocaba enfrontarse a Palencia, Betis e Fuenlabrada, serán Betis o venres e, de clasificarnos, Burgos ou Cartaxena o sábado, quen nos marque en que punto da liña ascendente estamos. Pero, sexa cal for o resultado, despois de tanta disrupción, o importante non é onde esteamos en xaneiro, senón ata onde nos leve esa liña ascendente en maio.
A Primeira FEB é, con perdón, fodida como o señor Cayo. Deixemos traballar a Félix Alonso. En beneficio de todos, procuren non empurrar.