Álvaro Muñoz: «Tiña claro que estaría no derbi, aínda que fose coa perna colgando»

Álvaro Muñoz non puido xogar o derbi, por esa lesión de xeonllo tan recente que case lle impide estar en Sar como un afeccionados máis. Realmente, non como uno máis senón como o capitán que é, dos que saben coser emocións e vontades dentro dun vestiario, dos que manexan con arte os intangibles. Nesta ocasión non puido sumar desde o parqué, pero si axudou ao grupo como uno máis, apoiado nas súas muletas.

—O primeiro sempre é o primeiro. Vai todo segundo o previsto?

—Si, fai un par de semanas que pasei polo quirófano e vai todo como ten que ir, despacito. É unha lesión longa, sen présa. Tratando de gañar graos de flexión no xeonllo, aos poucos, sufrindo, en boas mans, as de Álex.

—Tivo que pedir dispensa ao médico para asistir ao partido do sábado?

—Tiña claro que estaría no derbi, aínda que fose coa perna colgando. Estaba bastante inchada, con dor. Deume permiso o doutor. Non é que tivese que forzar, pero os primeiros días, cada vez que me levantaba notaba bastante dor. No derbi aguantei ben. Tamén é verdade que tomei unhas pastillas antes. E goceino, goceino moito.

—Lembraba un Sar tan envorcado?

—Falábao cos compañeiros. O ano pasado, contra Baskonia, tamén houbo un gran ambiente, cando había algunha opción de entrar na Copa. Creo que o club se moveu ben. As camisetas, a maioría de branco nas bancadas, o himno... Foi unha das citas máis espectaculares. Tamén a iniciativa de estar en pé ata a primeira canastra... Todo. A xente respondeu.... Porque era o derbi, polo calendario, a situación dos dous equipos... O equipo tamén empezou con esa enerxía. E mantívose.

—É desas vitorias que adiantan dúas semanas ou máis os tempos de recuperación.

—Si, dicíao, que despois do partido doíame menos o xeonllo. Foi unha alegría. E súfroo moito máis desde fóra que xogando. Talvez foi o noso partido máis completo, do minuto uno ao corenta.

—Certamente, e nos dous lados. Vale aquilo de que se atacas ben é máis doado defender, e se defendes ben tamén é máis sinxelo atacar.

—Así é. Tamén é algo emocional. Cando ves que non entran as canastras, costa máis defender. O equipo estivo moi ben... Eles conseguiron canastras de moito mérito en situacións dun contra un e o equipo soubo manter a enerxía, o acerto.... Correspondiamos. Noutros partidos, se cadra, tres minutos malos custábannos unha cara factura.

—Cando se achegaron a cinco puntos...

—A iso refírome. Métenche un parcial e houbo unha boa reacción. Iso notouse. No emocional, se cadra, outras veces víñasche máis abaixo.

—Vívese de xeito tan distinto o partido sobre o parqué, xogando, e vestido de rúa?

—Si, totalmente distinta. Cando estás de curto, estás moi focalizado no scouting, o plan de partido, en estar ben... Iso distráeche un pouco da presión, da contorna.... Fóra, dáslle máis voltas, ves á xente, pensas máis. Sófrese moito máis de rúa.

—Tivo tempo de adoutrinar a Dotson, o último en chegar?

—Sinceramente, moi pouco. Vino no partido por vez primeira. E pouco máis. O luns xa empecei a ir a Sar a tratarme. Traballo á parte con Álex. Non é como estar en dinámica de equipo, pero si máis preto.

—Quen asume ese papel de integrar?

—Está ben cuberto. Seguro que Álex, ademais de Fer e Pol, que son compañeiros de posición, axudarán o máximo.

—Quen sorrí máis, Dotson ou Scrubb?

—(Risos). A Tommy xa o coñecemos. Dotson acaba de chegar.

—Por certo, coas últimas incorporacións os descartes sempre supoñen unha incomodidade. Pero o equipo ten máis recursos.

— Ao final, non é unha situación doado nin para os novos nin para os que quedan fóra. É de necesidade, de vitorias. No caso dos descartes, é normal que che frustres. Todos queremos xogar. A xente que chegou nova, con ganas, está a adaptarse ben, pero iso leva un tempo. Strelnieks cada día está mellor a nivel físico. Sae dunha lesión longa e está a coller sensacións. Timma tamén deu un paso á fronte. Dotson fixo un partido de moito mérito. Con só dous adestramentos, xogou con bastante pausa, sen forzar, defendendo, pasando bloqueos. Outros americanos, se cadra, din que aquí veño para ser o xefe.

«En Barcelona quedamos coa cousa de gañarlles»

O domingo toca outro partido de xeito extraordinario á grande en Sar. Distinto. Chega o Barcelona, e ademais vén sen marxe de erro para loitar por ser cabeza de serie nas eliminatorias polo título.

—Vai repetir en Sar?

—Si. Xa non me perdo un partido dos que quedan.

—Se o Barcelona está ben, a única opción do Obra é estar moi por amais do seu nivel.

—Así é. Pero alí quedámonos coa cousa de gañarlles. Estivemos a punto. Por un rebote, nunha situación de Laprovittola que se lle medio escapa.... Esa confianza de que se estamos ben teremos opcións se a hai. Oxalá Sar siga igual e imos por todas.

—É un Barcelona máis irregular e tamén con moitísimo talento nas súas filas?

—É verdade que se lle está vendo máis irregular. Escapáronselles partidos como o do Breo, hai pouco. Teñen moitísimo talento. Agora, tamén con Ricky, que lles dá moitas cousas. ¡Que dicir do Barcelona! Hai que defender ben, intentar que non corran, parar a Lapro, que creo que é o seu maior xerador... Opcións sempre hai, contra calquera rival.

—O pequeno aínda é un bebé, pero Marco (vai cumprir oito anos), seguro que nota o cambio de velo máis en casa.

—Máis polas tardes. Como non me podo mover moito, si que estou máis tempo en casa. Quéixase de que non podo ir ao parque, non podo xogar con el. Cada día pregúntame se estou ben do xeonllo. Custoulle un pouco entender este cambio.

—Dixéronme que, cando menos, si está a sacar tempo para unha das súas afeccións, os cómics.

—Hanlla chivado. Así é. Un amigo proveme. Levo xa tres caixas. Imos pola cuarta. Son moi afeccionado á novela gráfica, ao cómic... Estou descubrindo un mundo distinto, con moito tempo para ler. Agora con «Os surcos do azar», de Paco Roca, paréceme unha obra mestra.

---

---

---