Fai dez anos e dous días o Obradoiro disputou o primeiro partido da súa historia na ACB. Foi unha xornada de festa, de celebración, de comuñón, de agradecemento a quen abandeiraron unha larguísima singradura que tiña moito de utopía e aínda máis de dificultade, de benvida a moitos amantes do baloncesto que se namoraron do club.
En escenarios así sempre é bo atopar símbolos que aglutinen, e o Miudiño enseguida converteuse en expresión dese sentimento. Aquel curso acabou en descenso, pero serviu para botar raíces. Ao seguinte chegou o ascenso e esta é a novena tempada consecutiva na ACB.
Cando Kostas Vasileiadis fichou por primeira vez polo Obradoiro houbo que explicarlle onde viña. Como a el, ao resto de compañeiros que asinaron aquel verán. E aos que viñeron despois. Pero hoxe boa parte deses xogadores que pasaron por Sar son os mellores embaixadores do club. Ver a Pustovyi a pasada campaña despois da última xornada entrando no vestiario para celebrar a permanencia coas súas excompañeros di moito acerca de como creceu o Obradoir. Igual que ver ao pai de Muscala hai uns días no primeiro canhadoiro da tempada, ou aos proxenitores de Santi Yusta cando lembran o paso do seu fillo por Compostela. Ou a Salah Mejri hai uns anos, nunha entrevista, cando lle comentaban que o Real Madrid descubriuno e corrixía para lembrar que quen lle abriu as portas da ACB fora o Obra. Ou a Kleber achegándose uns días a Compostela para asistir a un partido en Sar e lembrar o seu paso por Santiago.
No parqué, o colectivo é recoñecido e recoñecible polo seu baloncesto, pola súa perseveranza, por un xogo que se basea máis no pase e a mobilidade que no pick and roll. Andrés Nocioni refírese ao equipo na súa biografía como «o voluntarioso Obradoiro». Neste tempo o club tamén se significou por cadrar os seus orzamentos, que non é doado, e por atender sempre os seus compromisos económicos.
A microgestión admite emendas. Pero convén lembrar, como fai a miúdo Obrapedia a través das redes sociais, que tal día como hoxe, fai once, doce ou trece anos, sen ir máis lonxe, o Obradoiro competía en Arzúa, en Chantada, en Foz... Por certo que, quen quere familiarizarse co antes da entidade non ten máis que darse unha volta polo seu blogue, «O Obradoiro ten historia». E comprobará o moito que cambiou e o moito que lle custou chegar á década de ouro.