Unha pandemia en pleno primeiro terzo do século XXI foi xunto coa guerra uno dos acontecementos que lembran a historia escrita e analizada do pasado século XX. Adoito pórlle como música de fondo a tales reflexións aquel inesquecible tango «Cambalache», pois non só é fermosa melodía, a súa letra segue estando de rabiosa actualidade.
Como exprofesor asociado por oposición na disciplina de Saúde Pública pola Universidade Pública Vasca, sigo buscando estudos epidemiolóxicos completos sobre a cadea epidemiolóxica da infección, morbilidad e mortalidade; efectos multidisciplinares da enfermidade infecciosa pero tamén social.
Dentro das derivadas hai algunha que levo peor que outras. Mentres as xentes se morrían, os sanitarios loitaban xogándose a súa propia vida, os nosos maiores eran as vítimas máis débiles, ou nos aplicaban normas en que perdiamos as nosas liberdades constitucionais con abusos desde aquelas imaxes televisivas onde sobraban uniformados e faltaban expertos en saúde, algúns golfos aproveitaron a conxuntura para enriquecerse xa fóra con máscaras, equipos de protección e vaian vostedes a saber con que máis...
Adoitan cometerse polo menos tres erros. O ventilador. As comisións parlamentarias de investigación. Usar a noticia para tapar outras de calado político. E así de vitoria en vitoria ata a derrota final do propio sistema democrático pervertido pola partitocracia.
Volvo ler os Diálogos de Platón. «Agradar ao pobo ou educalo na virtude?». Para Platón a retórica era a sombra da política, que a diferenza daquela era unha arte. Ante a nosa situación actual, a crítica de Platón segue sendo válida e a súa visión da política como arte merece unha nova consideración. Para Platón os políticos debían non só convencer, senón forzar aos seus cidadáns a ser mellores: E dúas virtudes: cultos e decentes. Que un político nos diga que é honesto, non nos garante nada, debe demostralo. Hoxe escoitaba a Susana Díaz exlíder dos socialistas andaluces e rival democrática de Sánchez con prudencia e elegancia pero cunha valoración que me impactou. Como é posible que un tipo do perfil humano e profesional do tal Koldo García Izaguirre teña chegado desde a portería dun prostíbulo a ser asesor de ministro e Conselleiro de Administración de Renfe? E ata agora ninguén reparou no negocio das máscaras por diferentes espazos ministeriais e territoriais?
Volvemos ao de sempre. Este escándalo tapará algunha manobra política tipo amnistía? Cando se esixirá nos cargos públicos o que se esixe aos funcionarios, médicos, directivos en empresas privadas e en xeral o que se coñece como méritos obxectivos do aspirante?