Unha vez máis a sociedade de consumo ponnos na disxuntiva. Logrou converter unha ferramenta do avance tecnolóxico en causa de enfermidade social. E procuran desde os bastardos interese económicos evitar que as antenas e expertos da saúde denuncien con probas obxectivas a adicción.
O mesmo sucedeu co tabaco, alcol, certos fármacos e o xogo. Dediqueime gran parte da miña vida á saúde pública -profesor agregado por oposición na UPV- e comprobei como as compañas produtoras do axente causal non sólo o publicitaban directa e subliminalmente, é que usaban todo o que estaba ao seu alcance para impedir os estudos epidemiolóxicos que mostrasen causa efectos no problema.
Sae pola mañá do domicilio. Desde tal leva a mirada e as mans presas polo uso do aparello coas súas redes sociais e mensaxes moitas veces falsos ou estúpidos. Non pode vivir sen o aparello. Se esquece no domicilio sofre un brote de inquedanza. Regresa ata atopalo e pólo a funcionar. Non importa onde leste, cruzando unha rúa con perigo de atropelo, transporte público, café matinal, posto de traballo ou pupitre escolar, descanso das clases, servizo escusado, saída facía o domicilio, comida familiar, tempo de estudo ou para ler... e así todos os días laborais ou festivos. ¡Verdade que non esaxero!
Lembremos. Adicción é: necesidade, aumento da dose, dependencia, inquedanza por ausencia, trastorno da conduta, nefasta influencia con perda da autonomía, brote de angustia cando non se goza das prestacións ou non hai cobertura...
Ciencia sobre o problema. Experimento pioneiro en Europa. O traballo multidisciplinar no que participan as universidades entre elas a prestixiosa Complutense onde me fixen médico, sinalan e demostran fehacientemente os síntomas de inquedanza e inseguridade polo consumo destes dispositivos da tecnoloxía. “Tiña necesidade de ter o móbil preto. Tiña inquedanza se estaba lonxe. Tranquilizábame só con telo preto”.
“Tiven máis inquedanza que cando intento deixar de fumar”. “Ver a todo o mundo co móbil no transporte público creábame necesidade de usalo”.
Estudo de OCU. Un 26% dos españois recoñecen que a súa vida persoal depende bastante do móbil. Universidade Complutense de Madrid: Unha de cada vinte presentas xa sofre adicción ao móbil. Como noutras adiccións recoñecidas, o uso problemático do teléfono móbil mantén un patrón de relacións onde a inquedanza, a impulsividad e o consumo de alcol son capaces de predicir o desenvolvemento desta dependencia que xa se pode considerar unha adicción para o 5% da poboación española. Así o reflicte un estudo no que participa a Universidade Complutense de Madrid e que tamén conclúe que a depresión adoita convivir co abuso deste dispositivo. Consecuencias da adicción ao móbil: Illamento do mundo real Oscilacións do estado de ánimo. Problemas de soño. Diminución do rendemento académico. Conflitos familiares e aumento da agresividade.
Por todo o devandito: 1) Menos mal que se deron conta. 2) Supoño que o informe PISA obrigoulles a recoñecer o que sucede no ámbito educativo. 3). Se sólo se actúa sobre tal espazo será insuficiente polo efecto de contaxio dos maiores aos máis novos. 4) Ou o tratamos como enfermidade social e crecente adicción ou estaremos ante unha gravísima enfermidade dentro do cohorte da ruptura para a saúde mental que tanto parece preocupar na actualidade.