É o slogan do Grupo 43 do Exército do Aire (os botijos, no argot) agora adscrito á UME. Pero ese mesmo «¡Apaga e vámonos!» parece ter sido tamén adoptado polos políticos que rexeron os destinos de Galicia, sobre todo desde a etapa do exconselleiro Jaime Rey de Roia (en que se fraguaron os traspasos de competencias) ata hoxe a cargo de a carteira de Agricultura, Medio Rural ou Medio Ambiente. O chamado negocio do lume (por acción ou omisión) parece ter sido a folla de ruta de parte dos responsables dunha inexistente política de prevención, que envorca todos os seus recursos en apagar e que arree o que veña. Lonxe quedan os tempos de Francisco Sineiro como conselleiro de Agricultura e uns orzamentos justitos. Ou a escasa vintena de millóns (ao cambio e sumando conceptos) do ano noventa cun José Manuel Romay Beccaría que desatou a febre pola extinción e asentou as bases para un crecemento continuo das partidas asignadas a apagar en detrimento de as destinadas a previr e preservar. No 2006 destinábanse 37 millóns a prevención e 32 a extinción… ese ano resultaron arrasadas 85.000 hectáreas, 323 lumes só no mes de marzo (si, marzo). Salvo o parón coincidente coa crise do ladrillo, non deixaron de crecer os orzamentos dos sucesivos departamentos competentes, que roldaban os 100 millóns, dos 500 de media total da Consellería de Medio Rural. No 2010, 93 millóns dun orzamento total de 525, destinábanse a apagar lumes. Chega o 2017, xa con orzamentos moi por aciñeira dos 175 millóns e 7.000 efectivos (no verán) e ten que ser outubro o triste protagonista: 50.000 hectáreas, mortes e devastación, perda de biodiversidade… como o vivido en Chandebrito e Camos; en todo o ano, 62.000 foron as hectáreas afectadas. O conselleiro de quenda sae ao paso das críticas de cidadáns e colectivos ambientalistas tirando do argumentario xa patentado hai anos por José Manuel Romay Beccaría, a saber: trama organizada, intereses políticos, delincuentes organizados… ¡Probas xudiciais, máis ben nin a primeira!
Foron demasiados anos marcados por unha mala praxe inxustificable: un informe do Consello de Contas desvelaba que o 66,4% dos fondos destinados ao Fondo de Desenvolvemento Forestal eran sistematicamente desviados a extinción durante o período 2008?2012 (541 millóns dos 820 consignados). Así as cousas, o cortoplacismo sae vitorioso e a adopción de medidas estruturais preventivas é postergadas cada ano: a redución de masas monoespecíficas e pirófitas, a xeración de espazos vexetais diversificados, a posta en valor dos montes e produtos do bosque, a recuperación de actividades agroforestais e de poboación en contornas rurais, a persecución e sanción dos delitos forestais, a educación e sensibilización, a prohibición de actividades de risco en función das condicións ambientais, a aprobación de normas de protección do monte queimado ante intereses comerciais, a reasignación de tarefas durante todo o ano a traballadores forestais e a estabilidade laboral, formación e cualificación a todos os axentes que interveñen.