Alla sofre cancro de mama hereditario: «Todas as mulleres da familia da miña nai padecérano»
ENFERMIDADES
O estudo xenético revelou que é portadora do BRCA1, polo que se terá que extirpar mamas, ovarios e trompas uterinas para reducir o risco de recidiva e de padecer cancro de ovarios
15 jun 2025 . Actualizado á 20:14 h.«Teño 49 e hai un ano descubríronme un cancro de mama», conta Alla. O seu xinecólogo tíñaa «fichada» desde hai un tempo porque tiña antecedentes. Ela vive desde hai máis de dúas décadas no noso país, pero o resto da súa familia reside en Ucraína. Lembra a cita co xenetista na que lle pediron facer unha árbore xenealóxico. «Levei unha lista e esta impresiona. A familia do meu pai é moi pequena e había moito cancro, pero non había de mama. Pero por parte da miña nai, todas as mulleres da súa xeración e as do meu avó materno padecíano, de peito», lamenta.
Por se todo isto fose pouco, o seu marido tamén sufrira un tumor no pulmón hai catro anos. Iso si, con moi bo prognóstico e «colleito a tempo», só necesitou cirurxía. Non foi o caso de Alla. O seu periplo é un pouco máis complexo. A día de hoxe loita contra os efectos secundarios da hormonoterapia e está pendente de datas para extirpación de mamas, ovarios e trompas como medidas preventivas.
«Por antecedentes sabía que ía pasar, pero descoñecía cando», di. «Para min a gran sorpresa foi ter que someterme a quimioterapia porque en principio o médico díxome que só ía haber operación e radioterapia». Con todo, o «oncotype» (proba que analiza a actividade de 21 xenes para identificar risco de recorrencia) revelou un valor moi alto de recidiva. «Aí si que me levei un desgusto». Pero levou moi ben: «Animicamente e fisicamente. Sempre digo que oxalá outros a pasasen como eu».
Cirurxía, quimio, radio e agora, hormonoterapia. «Unha pastilla durante cinco anos, diaria. E co pequeniña que é, lévoa moi mal». Despois duns meses tomándoa, confesa que lle doe todo o corpo. «É como unha especie de artrose. Teño o brazo atado porque se non, resúltame imposible. As mans téñoas inflamadas. Dóenme moito os xeonllos. Non podo facer nada», narra.
Iso foi o que a levou a chamar á porta de Ainhoa Carrasco, psicóloga na Asociación Española Contra o Cancro (AECC). «Non podía loitar máis. Tiña pensamentos suicidas. Quería quitarme a vida. Pero gustoume o que me dixo ese día —di, virándose cara a ela—: ‘‘Non desexas acabar coa túa vida, senón coa dor''. Foi aí cando me dei conta de que tiña toda a razón».
Neste punto da conversación, Carrasco intervén para facer unha apreciación: «O tratamento hormonal é moi descoñecido. É a última parte e a xente adoita pensar que a paciente xa se atopa ben, cando poden estar fatal, como ela». Alla recoñece que «custa crelo porque fisicamente se te ve moi ben», sinalando o seu pelo incipiente, «pero preocúpame porque non sei se esta dor vai mellorar ou empeorar».
A atención que brinda a Asociación Española Contra o Cancro (AECC) é totalmente gratuíta. O teléfono de contacto é 900 100 036, está dispoñible as 24 horas e os 365 días do ano.
Portadora do BRCA1
Hai un mes chegou o resultado do test xenético. É portadora do BRCA1. Segundo a Sociedade Española de Oncoloxía Médica (SEOM), aproximadamente un 7% dos cancros de mama e dun 11 a un 15% dos cancros de ovario considéranse hereditarios, debido a unha mutación xenética herdada dun dos pais. BRCA1 e BRCA2 son os xenes que se asocian cunha maior proporción de casos ao cancro de mama e ovario hereditario.
Alla ten que someterse á extirpación de mamas, ovarios e trompas de Falopio para reducir o risco de recidiva e de padecer cancro de ovarios. «Non mo agardaba, pero cando mo dixeron acordeime das miñas dúas tías, unha delas segundo, que tiveron cancro de peito e aos cinco anos, de ovarios. Por iso dixen: ‘‘Pois adiante''».
Di afrontalo con sentimentos contraditorios. «Por unha banda, outra cirurxía máis, ou as que sexan. Sei que o posoperatorio de peito pode ser duro. Pero tamén me dá seguridade quitarme ese tecido, para seguir adiante». Alla incluso chancea coa situación: «Non me dá medo porque sempre digo que vou vivir unha segunda mocidade (ri)».